Voorzien van een stevige body, met een beetje van alles en vooral van alles een beetje. Een gepastere omschrijving voor het optreden van The Blues Conspiracy valt me niet te binnen. Met zeven muzikanten op het podium heb je inderdaad al wat om het lijf. Door een op een vast stramien berustende aflossingsronde kwam geen enkele hoofdvertolker ertoe het publiek diepgaand te betrekken in het complot...

In 2004 kruisten twee Fransen en een in Frankrijk residerende Amerikaan elkaars pad en dit resulteerde in de bij het Franse platenlabel DixieFrog uitgebrachte cd:'Let's Have A Blues Party!'. Ondanks de samenzwerige groepsnaam en een luchtige titel bleef de verkoop ver onder de bescheiden verwachtingen. Maar dit weerhoudt het trio Alain 'Leadfoot' Rivet, Nico Wayne Toussaint en Neal Black er niet van om vijf jaar later hun bondgenootschap te bestendigen.

Na een instrumentale opener door de vierkoppige vaste begeleidingsband van Rivet, neemt Nico de volgende drie nummers voor zijn rekening. Nog voor hij goed en wel tot ons doordringt, kondigt hij 'Leadfoot' Rivet aan. Twee nummers verder staat Neal Black te soleren. Het eerste deel sluiten ze samen af met twee nummers uit de bovenvernoemde cd. Afwisseling bij de vleet dus, maar wel ten koste van het buikgevoel. Toussaint kon bij momenten voor enige beroering zorgen, ook Neal leek indruk te maken. Deze vaststelling kreeg een stevige deuk bij het afsluitende bisnummer. Na meerdere pogingen kon hij de aanwezigen er niet toe bewegen het refrein van 'Got My Mojo Working' mee te zingen.

Ook de schaarse mooie momenten wil ik u niet onthouden, zoals het spontane applaus voor dat puike harmonicaspel van Nico bij 'I Wish You Would'. Neal verraste op zijn beurt met zijn bluesy bewerking van 'I'll Fly Away', een nummer van Albert E. Brumley, uit de tijd dat bluegrass nog hillbilly heette. Voor de soultinten was het wachten op de vluchtige passages van 'Leadfoot' Rivet, die hooguit twee opeenvolgende nummers op de planken bleef. Tijdens de tweede set liet hij nog voor het beëindigen van zijn tweede nummer Neal aanrukken, die de klus op zijn eentje mocht afmaken. Alain 'Leadfoot' Rivets begeleidingsband bevat, naast drummer en bassist, twee gitaristen. Hoewel ze meermaals uitvoerig werden voorgesteld, stonden ze er bij momenten voor spek en bonen bij, zeker wanneer Neal Black op het podium stond. Een line up met Nico en Neal, aangevuld met een ritmesectie, zou vast voor meer vonken hebben gezorgd.

Natuurlijk was het evenmin tijdens het tweede gedeelte allemaal kommer en kwel, Nico zette ondermeer een hitsige boogie neer en Neal liet ons even rillen bij 'Judgement Day'. Samen deden ze nog beter met 'Who Do You Love'. Wel allemaal niet erg origineel, en nog minder toen ze er als sluitstuk in de voltallige bezetting CCR bij sleurden met 'Long As I Can See The Light'. Dit doet niets af van het feit dat nogal wat toeschouwers na afloop uitgesproken tevreden bleken, ik heb het hier uiteraard niet over diegenen die hun bijdrage leverden aan het gekwek, u kan waarschijnlijk raden waar deze zich bevonden…

Dit optreden vormt vast geen mijlpaal in de annalen van On The Road, daarvoor verwachten we toch ietsje meer. Volgende afspraak op 17 december met Memo Gonzalez & The Bluescasters, zijnde het laatste clubconcert voor het najaarsseizoen 2009. De organisatie laat nog weten dat de verkoop van de abonnementen voor het voorjaar 2010 start op maandag 14 december vanaf acht uur.

Patrick Lagae