Crystal Thomas & The European All-Stars
Banana Peel, Ruiselede - 8 april 2024

Crystal Thomas is voor onze lezers al lang geen onbekende meer. In BTTR 117 (2021) publiceerden we een interview met deze fantastische zangeres. In BTTR 108 (2019) scoorde ze als lid van de Texas Queens 5 de Absolute Aanrader met het album 'Bloodest Saxophone' van de gelijknamige Japanse big horn band. We gaven haar albums 'It's The Funk Blues' en 'Now Dig This' puike recensies en heel recent nog, in BTTR 125, prees collega Olivier Verhelst haar vocale werk op het album 'Good Morning' van – alweer – Bloodest Saxophone. Twee keer eerder zagen we Crystal live: in 2021 op het Bay-Car Festival in Grande Synthe (FR) en in 2022 op het (Ge)Varenwinkelfestival. Tijdens die optredens liet Crystal zich begeleiden door een Europese all-star-band onder leiding van de meesterlijke Italiaanse gitarist Luca Giordano. Dit gezelschap sloeg ons al enkele keren met verstomming en speelde nu, op 8 april, in de Banana Peel, op anderhalve steenworp van onze achtertuin. Het was dus absoluut niet met tegenzin dat wij derwaarts zijn getogen.

Ben jij nog geen abonnee op ons blad, dan weet je misschien niet zo heel precies wie deze fors uit de kluiten gewassen zangeres is. Weet je dat wél al, dan moet je nog heel even geduld oefenen. We gaan je zo meteen vertellen hoe het optreden was, maar we kunnen die heidenen hier toch niet aan hun lot overlaten. We zullen echter ons best doen om Crystal zo compact mogelijk in een notendop te proppen. Wat zeg je? We drukken ons ietwat ongepast uit? In het Bargoens zeggen ze 'ras mach galoo de micho'. Okay, hier gaan we. Crystal Thomas werd op 15 mei 1977 geboren in Schreveport, Louisiana maar floreert vandaag vooral in Texas. In het vijfde leerjaar ging ze in de schoolband spelen met de trombone die haar oudere broer onaangeroerd had laten staan. Later studeerde ze muziektheorie aan de universiteit. We spoelen even door. Crystal speelde trombone bij Floyd Grigsby en Johnnie Taylor. Het was trouwens Taylor die ontdekte dat ze kon zingen. We zijn ondertussen in het jaar 2000. Taylor beloofde Crystal dat hij haar zou meenemen naar Malaco Records maar het is er niet van gekomen want enkele maanden later legde hij het loodje. Crystal bleef echter actief in de muziek en uiteindelijk heeft ze een succesvolle solocarrière. In de VS heeft ze onder haar begeleiders toppers uit de Austin-scene (o.a. Johnny Moeller), het label Dialtone Records heeft haar gelanceerd (op 'Now Dig This speelde zelfs Lucky Peterson mee), ze toert wereldwijd, kreeg een Living Blues Award enzovoort enzoverder. Voilà.

Het optreden dan. Vooreerst willen we je meegeven dat indien je straks zou komen moesjanken omdat we niet elk nummer hebben vermeld, we jou gaan antwoorden dat een playlist chronologisch enumereren geen waarde toevoegt aan een concertverslag dat enkel de bedoeling heeft om de meest memorabele momenten te belichten. En vooral waarom die momenten memorabel zijn.

De band zette een funky instrumental in terwijl Crystal het podium besteeg. Het was ons al opgevallen dat haar trombone op haar wachtte, in tegenstelling tot de vorige keren toen Crystal zich enkel tot de zang beperkte. Het verwonderde ons nog meer dat Crystal onmiddellijk al naar die trombone greep om enkele knappe unisono's met de uitzonderlijke Spaanse toetsenman Victor Puertas te poneren. Die stem als een klok had ze gelukkig ook bij. Crystal zingt loepzuiver en met het grootste gemak. Zo schitterde ze in de slow 'One Good Man' maar tegelijk liet ze ruimte aan Victor en Luca om ongebreideld te soleren. Dit patroon zou trouwens de rode draad doorheen het hele optreden worden. Mistroostig werden we daar niet van, want beiden zijn virtuoos. Luca's gitaarspel alleen al was de moeite van naar dit optreden te komen waard. Luca Giordano, dat is de stijl van B.B. King, Magic Sam, Otis Rush en Jimmy Johnson samengebald in een fijne man die de verpersoonlijking van vakernst is, terwijl hij de zotste bekken trekt. Ook het ritme van de mambo met New Orleans-invloeden in 'You Don't Move Me No More' bleef ons bij. Ritme, nog zo'n sleutelwoord. Dit was absoluut geen optreden dat uitpuilde van de twaalfmatenshuffles, integendeel. Op enkele trage nummers na hoorden we vooral funkblues en bluesoul. Je moet je de verfrissende originaliteit eens proberen voor te stellen van Luca die even van zijn pad afwijkt en knappe octavische jazzakkoorden neerzet, terwijl de Franse bassist Antoine Escalier die met het grootste gemak beantwoordt met fantastische thumb pluckings.

En over verfrissende originaliteit gesproken, we willen het ook even hebben over de ballade 'The Blues Ain't Nothin' But Some Pain'. Deze song werd in 1964 opgenomen door het Shirley King Trio, begeleid door een volledig orkest, gedirigeerd door Oliver Nelson. Als je dit leest, dan weet je al, zonder het te horen, dat het over jazz gaat. Maar doe ons een plezier en ga eens YouTuben. En vertel ons dan eens bij gelegenheid of je aan het eind van de song nog wakker was. Wel, Crystal heeft er potjandorie – we weten het, een knullige woordkeuze, maar we blijven deftig, zelfs als we 'godverdomme' bedoelen – een diep bijtend bluesnummer van gemaakt. Wat een klasse! Om nog maar te zwijgen van de beklijvende solo van Victor Puertas. Het kon niet anders of de amusementswaarde van het daaropvolgende nummer moest naar een climax pieken. Je voelde zo de opbouw van de eerste set die naar het einde toe liep. Enfin, wij toch. En inderdaad, het werd een funky staaltje publieksparticipatie in 'All Night'.

En wat viel ons zoal op in de tweede set? Wel, vooreerst het inlevingsvermogen van Crystal in supergevoelige liedjes. In de slowblues 'Ghost Of Myself' liet ze ons binnenkijken in de ziel van een vrouw na een liefdesbreuk. Crystal schreef dit nummer zelf voor haar album 'Now Dig This' en we weten het pertinent zeker, het is autobiografisch. De emotie die Crystal in het nummer legde en het traantje dat ze bij het eind wegpinkte, waren niet geveinsd. Na enkele feestelijke uptempo nummers kregen we Joe Cockers 'Let's Go Get Stoned' voorgeschoteld. Uiteraard heeft Cocker geen hol met blues gemeen gehad, maar in de bewerking van Crystal en deze uitstekende band paste het nummer als gegoten in deze bluesshow. Net zoals op (Ge)Varenwinkel zong Crystal ook 'Ne Me Quitte Pas' van Jacques Brel. "Ik dacht bij mezelf", zei ze, "Als ik nog eens naar Europa ga, moet ik die mensen toch iets in hun eigen taal kunnen aanbieden." Dat ze dit bij zichzelf dacht, lijkt ons volstrekt normaal. Voor zover onze informatie correct en volledig is, is denken bij iemand anders vooralsnog geen evidentie. Chapeau voor Crystal, want het zal geen sinecure zijn geweest om een tekst in te studeren waar ze zelf geen knijt van begrijpt. "Het is toch een schoon liedje hé", zei ze na afloop. "Maar weten jullie hoe wij datzelfde thema bezingen?" En toen kwam het pompende, stuwende, pulserende, vermorzelende uptempo 'Baby, Don't Leave Me' waarin Antoine alles uit zijn basgitaar perste wat erin zat. En drummer Pascal Delmas, ook een zuiderbuur, varieerde spectaculair op alle ketels en deksels die hij bij had.

Daarna 'I'm A Fool For You' in sneltreinvaart. Een te snelle sneltrein trouwens, want het optreden zou ietwat voortijdig zijn beëindigd indien MC Franky Crystal niet had gevraagd of ze haar contract wel goed had gelezen. We kennen dat spelletje ondertussen al. En ook nu werkte het, want Crystal gaf ons nog enkele toegiften. Zo speelde ze 'Got My Mojo Working' in een trage versie en enkel begeleid door Luca en Victor. Haalde deze laatste daar geen mondharmonica uit zijn zak zeker? Om voorwaar alle trucjes van een doorgewinterde harmonicaspeler te demonstreren: perfecte puckering, gedisciplineerde tongue blocking zoals alleen de allerbesten dat kunnen, het treintje, de wah wah, waanzinnige bendings, alles, gewoon alles! In één song en enkele luttele minuten tijd. Victor Puertas. Amai onze frak! Het hele optreden was een rollercoaster van ritmes, emoties, verbazing en diep respect. Helemaal aan het einde mocht het wel iets luchtiger en daarom sloten Crystal en de voltallige band af met een puike versie van 'Let The Good Times Roll'.

We willen weer iets zeggen over de annalen, maar dat woordgrapje ken je ondertussen al. Niettemin, dit optreden behoorde tot de categorie waar je als bluesliefhebber gelukkig van wordt. Omdat het niet altijd goedgemutst moet zijn, tuffen we bijgeklakt huiswaarts. Met een klein hongertje weliswaar, maar we hebben nog verse vanillevla in de koelkast. Of is dit misschien na een paar Duvels naar gastro-enterologische normen niet meteen het meest briljante idee?

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij