|
|
||
|
|
zaterdag
De kleine
'swamptent' stroomt vol, want het is tijd
voor de jonge zanger-gitarist McKinley
James en drummer Jason Smay (o.a.
J.D. McPherson). Vorig jaar was hij dé
revelatie op het (Ge)Varenwinkelfestival.
Nu staat hij op Goezot met drie sets
tijdens de ombouwpauzes en morgen een set
op de hoofdpodium. Het is onvoorstelbaar
met wat een gemak McKinley zingt en gitaar
speelt. Hij zet er vaart achter en
rock-'n-roll, soul, rockabilly, doowop en
blues volgen elkaar in een ijltempo op.
Later op de dag speelt hij nog een
stomende versie van Clarence Carters 'Slip
Away'. Schitterend! We kunnen niet wachten
tot hij morgen zijn 'grote show' geeft!
zondag Na een heerlijke
brunch in de gezellige brasserie Clamel in
Oud-Turnhout is het tijd om voor de tweede
dag richting het Zweepes Ven-terrein af te
zakken. Een schitterend programma hebben
de mensen van Goezot voor ons
samengesteld.
Goezot in't Hofke was een verademing! En weet je waarom? Gewoon één podium met een bijzonder sterk en gevarieerd programma, zeven bands per dag en de pauzemuziek, verzorgd door DJ Rudi en elke dag één band die de ombouwpauzes opvrolijkt in de 'Swamptent'. Meer moet dat niet zijn, meer vraagt ook niemand. De mannen van Goezot weten wat het publiek wil: variatie en kwaliteit, en vooral veel gezelligheid! Top! Peter Jacobs & Linda Marchesini terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Peter Jacobs
|
De redelijk bekende 54-jarige
singer-songwriter Jake La Botz uit
Chicago staat vroeg geprogrammeerd. De reden
daarvan is, zo vertelde de Gentse drummer
Frederik Van den Berghe, omdat ze 's avonds nog
in Keulen moeten spelen. Jake begint zijn set
rustig met wat ouder werk, maar overtuigt even
later met het hilarische Dr John-achtige 'Hey
Bigfoot' en de meezinger 'Hair On Fire'. De
sfeer zit er meteen goed in. Het zonnetje
schijnt en van Jake's muziek wordt je vrolijk.
'The Bank Robber's Lament' kondigt hij aan als "a
song about a bank robbing Jesus lover".
Met de rockende countryblues 'Shaken &
Taken' en 'For Nickels And Dimes' krijgt het
publiek er steeds meer zin in. Jammer genoeg is
het te snel voorbij, maar Jake mag toch bissen
met de rauwe bluesboogie 'This Comb'. Een
perfecte start van de dag!
Naar
de volgende band keken we erg uit! De
organisatie heeft met het Nederlandse Minko
een Belgische primeur te pakken. En wat
voor één! Dit viertal situeert zich
muzikaal ergens in de hoek van The Band,
maar daarmee zouden we ze onrecht aandoen.
Het is meer dan dat. Ze mengen zeer
verdienstelijk blues, soul en
rock-'n-roll. Dat kan ook moeilijk anders
met een staat van dienst van de
verschillende leden, gitarist en drummer
Dusty en Darryl Ciggaar (o.a. Ian Siegal,
The Rhythm Chiefs, Dry Riverbed Trio),
gitarist Nick Croes (o.a. Jett Rebel) en
bassist Tammo Deuling (o.a. Dawn
Brothers). Ze stomen aan één stuk door,
zonder tussen de nummers echt pauzes te
nemen. We worden blij van de
twin-gitaarloopjes van Dusty en Nick en de
soulvolle stem van drummer Darryl. Ze
zingen trouwens alle vier, wat veel
variatie brengt. Ze brengen voornamelijk
eigen werk: dampende rock-'n-roll, blues
en van soul doordrongen nummers. Darryl
zingt een prachtige versie van de Dan
Penn/Spooner Oldham-klassieker 'I'm Your
Puppet'. Deze band moet je gezien hebben!
We
waren onder de indruk van zijn albums
'Homemade Lemonade' (2018) en 'Sauce
Piquante' (2019). Nu is het tijd om hem
eindelijk aan het werk te zien: Theo
Lawrence, de Frans-Canadese
zanger-gitarist die tegenwoordig in
Bordeaux woont. Dit is opnieuw een
Belgische primeur voor Goezot. Lawrences
mengeling van country, soul,
rhythm-and-blues en rock-'n-roll is vrij
uniek. En hij brengt alles met een
fifties-gevoel. Bij zijn Franse band
ontbreekt gitarist Thibault Ripault. Die
was namelijk zijn paspoort vergeten en
mocht het vliegtuig niet in. Maar er wordt
snel een interimaris gevonden. Niemand
minder dan Dusty Ciggaar volbrengt deze
taak met enorme voldoening. Wat een
gitarist! Met het Nick Lowe-achtige 'Baby,
Let's Go Down To Bordeaux', 'N.O.I.S.E',
de tearjerker 'How Do I Learn To Lose' en
het titelnummer van de nieuwste cd,
'Chérie', overtuigt Lawrence. Toch krijgt
het solo en akoestisch gespeelde 'Pretty
Bird' het meeste bijval.
De
Noorse gitarist en zanger Joakim
Tinderholt opent stevig met wat
rock-'n-roll en rhythm-and-blues. Zijn
muziek is erg aanstekelijk en dat is te
merken aan het plezier op de weide. Hé,
herkennen we daar bassist Bill Troiani?
Zagen we die niet ook eens met Tad
Robinson of Kid Andersen? Zou kunnen
kloppen, want Tinderholt is een neef van
Andersen. De wereld is klein… Joakim
imponeert met de shuffle 'Stumble And
Fumble', 'Jungle Bo' (een eerbetoon aan Bo
Diddley), jumpblues met 'Anything's Better
Than Nothing', een stevig swingende versie
van 'Farmer John' en een dampende versie
van 'I Got Loaded'. Het is ondertussen al
een feestje geworden op de wei, maar
Joakim moet afsluiten en dat doet hij met
de fifties-rock-'n-roller 'You Gotta Do
More'.
Elana
James (viool/zang), Zack Sapunor
(contrabas/zang) en Whit Smith
(gitaar/zang) vormen samen de Hot Club
Of Cowtown. Dit trio uit Austin,
Texas speelt western swing, niet echt een
genre waarin we thuis zijn, maar we hebben
ons, samen met vele anderen op het
terrein, geamuseerd. Deze band bestaat al
25 jaar en dat hoor je zonder meer. Dit
zijn topmuzikanten die oude tijden doen
herleven met hun 'old time swing' en
bluegrass. Al moeten we zeggen dat hun
versie van het rustige 'Autumn Leaves' ook
indruk maakt! En natuurlijk krijgen ze met
nummers als 'Cotton Eyed Joe' het publiek
aan het dansen!
We
keken ook erg uit naar Tammi Savoy
& The Don Diego Trio. De
verwachtingen liggen hoog maar ze worden
volledig ingelost. Tammi komt uit Chicago
en is de koningin van de klassieke jaren
'40, '50 en '60 rhythm-and-blues,
rock-'n-roll en rockabilly. Haar
begeleiders, het Italiaanse Don Diego
Trio, doen dat ongelooflijk goed. Don
Diego is een meesterlijke gitarist en we
genieten van zijn blues-, jazz-,
rhythm-and-blues- en rock-'n-rollspel. Met
enkele nummers van Annie Laurie zoals
'Rock 'n' Rolling Again' en het eigen werk
'I Want Your Good Lovin' verovert zangeres
Tammi onze harten. Haar versies van 'Them
There Eyes', waarin Don Diego schitterde,
'Jim Dandy' en 'Finders Keepers' brengen
iedereen in beweging! 
Een
brok nostalgie krijgen we met Jason
Ringenberg & His Barnstormers,
de voormalige frontman van countrypunkband
Jason & The Scrorchers die in de jaren
1980 toch wel legendarisch werd. Zijn
nieuwe Barnstormers zijn heren die in hun
jonge dagen opkeken naar de man en zijn
succesverhaal: niemand minder dan drummer
Piet De Houwer, gitarist Walter Broes en
bassist Danté Declercq. "De cirkel is
rond", zei Walter ergens in een
interview. Toegegeven, dit genre komt bij
Back To The Roots niet aan bod, maar een
terrein vol dansende feestvierders zijn
toch wel even uit de bol gegaan op de
tonen van 'Shop It Around', 'Shotgun
Blues', 'God Bless The Ramones', 'Broken
Whiskey Glass', White Lies' en afsluiter
'If Money Talks'. Bam!
Een
verrassing, en nog wel zo vroeg op de
middag, is het trio Chris Grey &
The Bluespand, een Duitse band die
blues, soul, rhythm-and-blues en vooral
funk mengt tot een geheel eigen sound. De
heren zingen alledrie, maar Chris neemt de
lead vocals voor zijn rekening en doet dat
met redelijk wat soul. Met een grote dosis
humor en hard werken krijgen ze het
toestromende publiek mee. De heren
overtuigen ruimschoots met nummers als
'Feed The Monkey' en het zeer grappige
'Get Horny' dat Chris aankondigt als "I
wrote a song about myself… It's called
'I Get Horney'… when I look at myself…
just look at me!" en met nog meer
zelfspot in 'Watcha Gonna Do' en 'Three
Boys In A Living Room'. Dit is een
prachtige start van de dag!
De
vijfkoppige band The Deslondes uit
New Orleans beginnen gezapig aan hun set
met een laid back-gospel 'I Got Found'.
Meteen valt de mooie vierstemmige
samenzang op, die het hele optreden zal
imponeren. Invloeden van soul, blues,
bluegrass en folk zijn duidelijk hoorbaar
en dat met een jaren-zeventig-aanpak. Af
en toe bespeuren we een Neil
Young-invloed, zoals in 'Heavenly Home'.
De interactie met het publiek is de eerste
helft van hun concert nihil en de reacties
zijn dan ook maar lauw. Dat verandert als
ze wat uptemponummers brengen zoals de
bluegrass 'Those Were The Days', de New
Orleansblues 'Yum Yum' en afsluiter 'Wild
Eden'. Deze band is ideaal om een beetje
weg te dromen in een mooi lentezonnetje
met een lekker fris pintje. En dat doen we
ook... 
De
Swamptent loopt de hele dag tijdens de
ombouwpauzes vol voor Sister Suzie,
een Britse rock-'n-roll- en
rhythm-and-blues-wervelwind. Ze krijgt de
tent tot drie maal volledig gevuld. Samen
met haar vaste Britse gitarist Matt
Jackson en enkele Belgische begeleiders,
waaronder drummer Bernd Coene, Ilja de
Neve op toetsen, saxofonist Peter Verhas
en bassist Micha Teller, zorgt deze
vrouwelijke bluesshouter dan ook voor een
hoop goedgezinde mensen. Het is genieten
van vlammende versies van o.a. 'Hound
Dog', You Can Have My Husband' en 'I Smell
A Rat'. Ze zal ook te zien zijn op
Hookrock op 1 juli. Mis ze niet. 
Sinds
het eerste contact met Constantine
& The Call Operators, meer dan
anderhalf jaar geleden, zijn we
ondertussen vrienden geworden. We zijn
blij dat we elkaar eindelijk eens in
levende lijve mogen ontmoeten. De vlucht
van Helsinki, Finland verliep prima en
rond 14 u. arriveerden de mannen vanuit
Amsterdam! Niet met een jetlag, maar wel
met een lange reis achter de rug stappen
ze rond 16 u. op het podium. Ze openen met
twee songs uit hun debuutalbum 'Blind Man
In A Maze' met een Motown sound en het
Bobby Bland-achtige 'Joker In The Pack'.
Maar de hoogtepunten zijn toch het
southern soulnummer 'You're So Lonely',
een schitterende versie van 'Blues In The
Night' en Sam Cookes 'Rome'. Heel gedurfd
en zeer geslaagd is hun versie van Burt
Bacharachs 'Walk On By', in de stijl van
Isaac Hayes. Van deze mannen gaan we nog
meer horen!
Daarna
is het knallen met het explosieve viertal
Daddy Long Legs uit New York. We
horen The J. Geils Band met een New York
Dolls-attitude. Ze openen met 'Long John
Jump' met daarop aansluitend de
rock-'n-roll-boogie 'Rambin' Gamblin'
Man'. De sfeer zit er op de weide meteen
goed in. Dit moet een feestje worden en
dat wordt het ook. Het is lang geleden dat
we nog zo'n energieke show hebben gezien
met een stomende Amerikaanse band.
Dan
is het eindelijk de beurt aan McKinley
James op het hoofdpodium. En jongens
toch, wat is dat genieten. We zijn
officieel fan! Wat een heerlijke soulvolle
stem, wat een gemak waarmee hij gitaar
speelt en bovendien is de jongeman een
wandelende encyclopedie van de Amerikaanse
muziek. Geen setlist, gewoon spelen! We
krijgen een snelle versie van Darrel
Nulisch' 'Just Around The Corner', een
prachtige versie van 'Right On Time' en
een magistrale versie van de soulballade
'Till It's Gone'. Daarna volgt 'This Is
Last Time' en Bobby Blands 'That's The Way
Love Is'. Uiteraard mag McKinley een
toegift doen en dat doet hij met de hulp
van Daddy Long Legs. Samen brengen ze de
Howlin' Wolf-klassieker 'Baby, How Long'.
Dit was een optreden om in te kaderen!
GA-20
zagen we vorig jaar op Moulin Blues Ospel
en toen maakten ze al enige indruk op ons!
Vandaag doen ze dat nog meer. Je kan deze
band alleen maar sympathiek vinden. Ze
spelen hun eigen versie van de originele
blues, maar dan schatplichtig en met veel
respect. Dat kan je enkel maar toejuichen.
Hun moto is “If you don't like blues
music, you're listening to the wrong
shit”. Deze band uit Boston weet waar de
klepel hangt en ze brengen een moderne
versie van wat R.L. Burnside en Hound Dog
Taylor hen jaren geleden al voordeden.
Top!
De
afsluiter van Goezot 2023 is de Nick
Moss Band featuring Dennis
Gruenling. We blijven het een
vreemde combinatie vinden, maar het werkt!
De harmonicavirtuoos én showman Gruenling
die samenwerkt met de rustige 'down to
earth' Nick Moss, die alles recht overeind
houdt en het geheel soms naar ongekende
hoogtes tilt. Chicagoblues, westkustblues,
de geest van Hollywood Fats die het hele
optreden rondspookt... man, wat is dit een
fantastische afsluiter. Gewoon lekker
blues, zonder gedoe, zonder complexen,
gewoon echt!