Duvelblues
Terrein Jeugdhuis Kabal, Puurs-Sint-Amands - 27 mei 2023

Dit weekend moesten bluesfanaten keuzes maken want er was in ons landje meer dan één bluesfestival. Ieder heeft elk voor zich uiteraard de goede manier en de juiste criteria om die keuze te maken. Maar wanneer een grote organisatie zonder enige vorm van overleg haar vaste stek op de kalender verlaat om post te vatten tijdens een weekend waarin sinds jaar en dag andere, meer kleinschalige, bluesfestivals plaatsvinden, dan getuigt dit van een totaal gebrek aan respect voor die collega's. Daarom alleen al, hadden wij voor de underdog gekozen en Duvelblues in onze agenda aangevinkt. Daarenboven was het programma van Duvel veelbelovend, want met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kon het niet anders of de liefhebbers van het betere blueswerk zouden met Kevin & The Blues Groovers, Kevin Burt en Jontavious Willis hier wel eens de ontdekking van het jaar kunnen doen...

Om 14.30 u. mocht de West-Vlaamse veteranenband Hideaway de 20ste editie van Duvelblues openen. Dat vonden wij geen slechte keuze, want met een repertoire dat bestaat uit blues, rhythm-and-blues, soul en een zeldzame rocker is Hideaway eigenlijk een dwarsdoorsnede van de programmering van dit festival. “We gaan een liedje spelen van heel lang geleden”, zei zanger-gitarist Ralph Bonte op een gegeven moment. “Een liedje van toen we helemaal in het begin voor het eerst op tournee waren en ons lief misten.” We weten niet hoe goed het publiek vertrouwd is met de muziek van Hideaway, maar alles wat ze spelen is van heel lang geleden. Net daarvoor hadden ze 'My Blues' gespeeld. Dat stond in 1989 op hun allereerste cd. De band bestaat ondertussen 36 jaar. We willen hiermee alleen maar zeggen dat Hideaway al sinds decennia een kwalitatieve honk is in het bijwijlen grillige blueslandschap. Wij vonden hun uitvoering van Tyrone Davis' 'Turn Back The Hands Of Time' vandaag ook erg smaakvol en eigenlijk had de set iets langer mogen duren. We hadden 'Sweet Baby' en 'Mean Machine' graag nog eens gehoord. Ook al van heel lang geleden. Plezante voetnoot: Gunter Callewaert was vandaag de (beresterke) vervanger van de vaste toetsen- en Hammondman Patrick Cuyvers. Die kon er niet bij zijn. Zou hij – ironie o ironie – nog steeds betrokken zijn bij de organisatie van een ander bluesfestival?

Een nieuwe troef van Duvelblues is de tweede tent. Voorheen vonden de akoestische optredens plaats in de gebouwen van Jeugdhuis Kabal maar eigenlijk bleken die te klein en te benauwd. Nu is er dus een tweede, kleinere, tent met enkel zitplaatsen. Wij vinden dit een goede zet van de organisatoren want vaak zijn op Duvelblues deze intieme luisterconcerten de meest memorabele. Ze verdienen dus optimale omstandigheden. Meer ruimte en een prima klank is er al, vanaf de volgende keer hopelijk ook een goede belichting. Enfin, het publiek dat vandaag een dieselpubliek bleek, genoot in die kleine tent alvast zeer zeker van de hartverwarmende countryballades van Kathleen Vandenhoudt en Bruno Deneckere. Degelijk gitaarspel, een perfecte samenzang – vaak in close harmony –, zinvolle teksten en eerlijke appreciatie vanwege een luisterbereid publiek; dat zijn zo van die zalige momenten, hier op Duvelblues.

En dan, het schurkte tegen halfvijf aan, de eerste explosie. Op het podium van de grote tent verscheen de zeskoppige zwarte band Kevin & The Blues Groovers. Kevin Gullage is een 24-jarige pianist uit New Orleans, die in de muzikale voetsporen van vader Tony is getreden. Tony is trouwens de bassist in deze band en in het verleden schraapte hij zijn palmares bijeen bij o.a. Henry Butler en Dr. John. De rest van de band (Hammond, drums, sax en gitaar) komt uit Baton Rouge, Louisiana. Enkele groepsleden komen uit de entourage van Kenny Neal. U begrijpt wellicht al dat hier op dat podium een pak ervaring staat, ook al is deze nieuwe formatie bij ons volstrekt onbekend. Het bleek een geweldige zet om ze naar hier te halen. Dit soort retestrakke bands ontdek je doorgaans enkel in de V.S. Hun debuut-cd heet 'Something Old, Something New, Something Borrowed' en deze vlag dekt in alle opzichten de lading. Kevin zet klassiekers als 'Sweet Home Chicago', 'House Of The Rising Sun' en 'Thrill Is Gone' volledig naar zijn eigen hand, brengt smaakvol eigen werk (zoals 'Blues For The City') en verraste ons compleet met een eigenzinnige bluesfunkversie van Ann Peebles' 'I Can't Stand The Rain' en – vooral – zijn bluesversie van Amy Winehouse's 'Valerie'. Het inmiddels heetgeblakerde dieselpubliek schreeuwde terecht om een bisnummer en dat werd een krachtige versie van 'The Blues Is Allright'. Uiteraard is de blues allright. Zeer zeker met een band als deze!

Voor een uitgebreide kennismaking met zangeres-saxofoniste Vanessa Collier verwijzen we u graag naar BTTR 119 (maart 2023). Dit guitige snuitje uit Columbia, Maryland zag er vandaag weer heel patent uit en bleek in goede doen. Na Swing Wespelaar, vorig jaar, was dit haar tweede passage in ons land. Ook zij bracht een mooie versie van 'I Can't Stand The Rain' en liet het publiek uit haar hand eten in de beklijvende ballade 'What Makes You Beautiful', een lied dat ze schreef voor haar drie jongere zussen (zestien, veertien en elf) over hoe jongeren zich door sociale media normen voor denken en zijn laten aannaaien. Vanessa trekt zich niets van muziekgenres aan. En dat zei ze ook letterlijk. “Ik neem jullie mee op een trip doorheen blues, funk en soul. Ik hou van alle genres waar ik een streepje saxofoon tussen kan knijpen”, zei ze. Ze genoot overduidelijk van het optreden, zeker wanneer ze zelf met open mond stond te genieten van de adembenemende gitaarsolo's van Laura Chavez (die twee weken geleden nog de Blues Music Award voor beste gitarist(e) won. Chavez heeft hier vandaag toch wel enkele verpletterende dingen neergezet! Ook dit optreden was puur goud.

Nog een Belgische première kregen we in de kleine tent met Kevin Burt uit Iowa. Deze kolossale muzikant – in alle betekenissen van dat woord – won in 2019 de International Blues Challenge in de solo/duo-categorie en speelt sindsdien zo'n driehonderd concerten per jaar. In de VS wel te verstaan, want hier was hij, tot vandaag, een nobele onbekende. Hij legt ons precies uit waar Iowa ligt: “Als je doorheen de kaart van Amerika een groot kruis trekt, wel, daar... precies in het midden... ligt Iowa. In de geschiedenis van de blues is Iowa helemaal niet relevant, maar we hebben dus wel 360 graden invloeden rondom ons.” De eerlijkheid waarmee Burt zingt, speelt én vertelt, raakt ons. “De blues is overal”, zegt hij. “Blues gaat over ervaringen en belevenissen en iedereen heeft die. Je moet gewoon leren om de blues er te willen van inzien.” Hij speelt Elanor Rigby van The Beatles in zijn volstrekt eigen stijl. U kent dat liedje wel hé. All those lonely people, where do they all come from... Kevin vertelt dat hij dit nummer in 2019 speelde op de Blues Challenge en het opdroeg aan alle daklozen in Memphis. We onthielden ook 'Something Special About You', een nummer over liefde op het eerste zicht. Het hoogtepunt was toen hij 'Just The Two Of Us' en '50 Ways To Leave Your Lover' in een medley naadloos aaneen reeg. Daarbij gebruikte hij precies dezelfde akkoorden. “Dezelfde muziek, maar twee totaal verschillende boodschappen”, duidde hij. Kijk, deze man speelt geweldig, heeft een zeer soulvolle stem en denkt verdorie goed na over wat hij en hoe hij dat brengt en naar de blues vertaalt. Deze gigant met een groot hart willen we absoluut nog terugzien!

Een bijt zou geen bijt zijn als er geen vreemde eend in zat. Waarom B.J. Scott hier geprogrammeerd stond, was ons een raadsel. Tenzij dan, misschien, om een iets breder publiek aan te trekken. Is zij een Alabaamse of een Alabamese? Eigenlijk weten we niet hoe we iemand uit Alabama moeten noemen. Het doet ook weinig terzake, want Beverly Jo woont al sinds jaar en dag in België. Ze heeft een stem die zich wel leent voor blues, soul en funk maar ze straalt weinig authenticiteit uit. Begeleid door Belgische muzikanten bracht ze werk van o.a. Janis Joplin en Ike & Tina Turner en ook solo en op akoestische gitaar een kampvuurversie van Elvis' 'Can't Help Falling In Love With You'. En als de eerlijkheid ons iets gebiedt, dan is het misschien om toch maar te zeggen dat een gedeelte van het publiek dit feest der herkenning leuk vond.

Het laatste optreden in de kleine tent was de derde Belgische première op Duvelblues: de 27-jarige countrybluesman Jontavious Willis uit Greenville, Georgia. Een plaatsje met amper 900 inwoners, verduidelijkt hij. We zagen hem al eens in Chicago, dus wisten we wat voor een klepper hij is. Voor het eerst kon een Belgisch publiek kennismaken met de bovennatuurlijke fingerpickingtalenten van deze integere bluesman. Traditioneler dan dit vind je ze tegenwoordig niet meer. Welke jongeling in de blues speelt er bijvoorbeeld W.C. Handy's 'Make Me A Pallet On your Floor'? We kregen ook een sublieme treinsong op harmonica en Otis Spanns 'It Must Have Been The Devil' liet zich ook zeer gewillig in een countryblueskeurslijf wurmen. Dat gold ook voor 'What'd I Say' van Willis' streekgenoot Ray Charles. Nog meer treingedender kregen we met de 'Santa Fe Blues' en met 'The Blues Ain't Go Nowhere' maakte Jontavious het terechte statement dat de blues helemaal niet op apegapen ligt, zoals kwatongen weleens beweren. Hij liet de traditional 'Careless Love' hier naadloos op aansluiten en op verzoek bracht hij een zeer waarheidsgetrouwe versie van Blind Willie McTells 'Broke Down Engine'. Dit was alweer Blues met een hoofdletter B!

Als afsluiter van Duvelblues 2023 mocht de Ierse Band Of Friends volledig loos gaan in de grote tent. Bassist Gerry McAvoy is hier de spilfiguur en aangezien hij ruim twintig jaar bij Rory Gallagher speelde, is Gallaghers repertoire de rode draad doorheen de energieke shows van deze groep. Akkoord, dit was bluesrock en doorgaans hebben wij het niet zo begrepen op deze ietwat ruigere variant van onze muziek. Maar het moet gezegd dat Band Of Friends de bluesrock wel speelt zoals die gespeeld moet worden: oerdegelijk! Eigenlijk mocht het wel hoor, zo'n allerlaatste uitbarsting van energie na alle ingetogen mooie luistermomenten die we hier vandaag hebben beleefd. De keuze voor deze band als afsluiter van een bijzonder degelijk festival vonden wij voor de volle honderd procent gerechtvaardigd.

Duvelblues 2023 was een top-editie. Met de drie Belgische premières van totaal onbekende bands die elk in een ander segment van de blues garant staan voor de toekomst van het genre was deze editie misschien wel de beste ooit. Hartverwarmend was ook de bijzonder goede opkomst. We hebben niet de indruk dat Duvelblues ook maar een sikkepit nadeel heeft ondervonden van wat er zich vandaag in Limburg heeft afgespeeld. De échte liefhebbers waren vandaag hier en dat zullen ze zich allerminst hebben beklaagd. Bedankt aan Gust en kornuiten voor al dat moois. Tot volgend jaar!

Franky Bruneel

• fotogalerij

• fotogalerij