Breezy Rodio
Banana Peel, Ruiselede - 15 mei 2023

Ter promotie van zijn jongste cd 'Underground Blues'^(*1) was de Italiaanse Chicagoan Breezy Rodio een drietal weken op tour doorheen Europa. Voor een uitgebreide kennismaking met deze voortrekker van een nieuwe lichting Chicagobluesartiesten verwijzen we u naar ons interview met hem in BTTR 108 (februari 2019). Een optreden van deze bluesvernieuwer die toch wel een eigen stijl heeft ontwikkeld, op minder dan een half uur rijden van onze thuishonk^(*2), mochten we niet aan ons laten voorbijgaan. Het werd dus weer een avondje Banana Peel, amper één week na de passage van Bob Corritore, Jimi Primetime Smith, Tail Dragger, Johnny Burgin, Brian Fahey en Yahni Riley aldaar. Dat Bananapubliek wordt tegenwoordig nogal verwend...

Terwijl de artiesten al op het podium staan, kondigt de MC om 20.15 u. stipt de band aan. Hij laat de naam van ene Fabrizio vallen, waarop Breezy meteen inpikt. "Enkel mijn moeder noemt mij nog zo, maar goed, als het dan echt moet..." Mister MC laat zich niet van zijn stuk brengen en gaat onverdroten door. Maar aan het eind van zijn aankondiging vraagt hij een daverend applaus voor Breezy Radio. We zullen er maar van uitgaan dat dit een verdoken oproep naar de media is om de getalenteerde artiest wat meer airplay te geven...

Het Franse gezelschap dat Breezy begeleidt, bestaat uit drie zeer degelijke muzikanten: toetsenman Benoit Ribière is een veteraan van de Franse blues- én jazzscene, drummer Pascal Delmas is tegelijk ook de boekingsagent en tourmanager en voor bassist Antoine Escalier is de term 'zeer degelijke muzikant' niet goed genoeg. Een regelrechte blaam zelfs. Die jongen is simpelweg fenomenaal. Hij is verdorie de Europese mastermind van de basgitaar! Met het meeste gemak rijgt hij spitsvondige technische hoogstandjes in unieke baslijnen aan elkaar. Ook vanavond slaat hij ons meermaals met verbluffing. Of verstomming, zo u wil.

Breezy trapt af met één van zijn bekendste nummers, 'That Damn Cocaine', waarvan u op YouTube trouwens een gave clip kunt vinden. De mooie mix van soul en funk waarmee Breezy het nummer doorspekt, duidt meteen waarom wij hem een vernieuwer met een eigen stijl noemen. "Sommige mensen hebben het altijd over old school blues, maar ik ben zo oud nog niet. Ik speel new school blues", zegt hij. Eigenlijk hoeft hij niets uit te leggen en moeite doen om de harten van het publiek te veroveren is nergens voor nodig. Dat gebeurt vanzelf. Serieus koekenbak is het ook met 'If It Ain't Broke, don't fix it', de titeltrack van zijn tweede cd op Delmark Records uit 2019. Het lijkt alsof een Chicagostamper in de onmiskenbare lumpstijl doorschemert, maar onderhuids is deze song net zo goed een jazzy rumba. Je moet het eigenlijk maar doen hoor, al die stijlen zonder naad tot iets nieuws boetseren. Weet ook dat het leeuwendeel van wat Breezy doet allemaal eigen werk is. Met 'From Downtown Chicago To Biloxi Bay' krijgen we wél een streepje rechttoe-rechtaan Chicagoblues maar bassist Antoine trekt hier het laken van de originaliteit naar zich toe. Dat doet hij ook in het funky 'Playing My Game Too' van de nieuwe cd. Breezy geeft het optreden geen schijn van kans om maar een beetje te beginnen kabbelen. "Now I'm gonna blues you before I loose you", zegt hij en met 'Doctor From The Hood' krijgen we Chicagoblues ten top waarin hij in de gitaarsolo's stilistisch zijn grote helden laat horen: Albert King – daarom speelt Breezy met zijn duim in plaats van met een plectrum –, Albert Collins en Johnny Guitar Watson.

De ode aan de helden zet Breezy na de pauze verder met een Freddie King-nummer, waarna hij nog eens kunstig blues en rumba ineen draait. Antoine is op bas verbazend verbijsterend. Uit de nieuwe 'Underground Blues' krijgen we de mooie slowblues 'Gerry Told Me' en Breezy vertelt ons dat de Gerry in het liedje – van wie hij zowel muzikaal als persoonlijk veel levenslessen heeft opgestoken – de ons welbekende Gerry Hundt is (zie BTTR 122, april 2023). Met Albert Kings 'Born On A Bad Sign' speelt Breezy de tweede cover van de avond. In 'I'm A Shuffling Fool' gaat Benoit Ribière helemaal loos in zijn orgelsolo. Het publiek wordt zot en Breezy voelt dat dit het geschikte moment is om de wagon van zijn 'surf-achtige' instrumental 'The Breeze' achter deze locomotief van plezier te hangen. Vanuit het publiek mag een bevriende lokale gitarist even komen meespelen op 'Let Me Love You Baby' en daarna schurkt het al ietwat tegen elven aan. Breezy sluit zijn concert af met nog een funky ding à la The Meters – waarin hij weer als Albert Collins gaat klinken – en een door merg en been hakkende slowblues waarin zowaar de geest van Otis Rush even hallo komt zeggen.

Wij blijven het toch briljant vinden hoor, hoe een 42-jarige artiest – in de blues is dat nog piepjong – alle grote meesters uit zijn vingers krijgt geknepen in een volstrekt eigen stijl. De 'new school blues' van Breezy Rodio hebben we ook vanavond weer absoluut niet ervaren als strafstudie.

Franky Bruneel

(*1) We lazen ergens dat de Texaanse gitaargod Anson Funderburgh Breezy's nieuwe
       cd 'Underground Blues' heeft geproduceerd. Dat klopt niet. Anson heeft geen
       fabriek waar cd's met de glass master worden geperst. Hij heeft de schijfjes ook
       niet eigenhandig aan de keukentafel met zijn computer gebrand. Anson
       Funderburgh produceert geen cd's. Wél was hij de producer van 'Underground
       Blues'. De producer is iemand die artistiek advies geeft en die mee de sound
       bepaalt, vaak zelfs tot achter de knoppen in de studio toe. Funderburg heeft die
       cd dus niet geproduceerd; hij heeft die geproducet (van het werkwoord
       producen). Zeg niet dat we niet duidelijk zijn geweest, okay?
(*2) Interpreteert u deze zin vooral niet verkeerd. We bedoelen niet dat Breezy zijn
       eigen stijl heeft ontwikkeld op minder dan een half uur rijden van onze
       thuishonk, maar wél dat de Banana Peel – God weze gedankt – bij ons in de
       streek is gevestigd...

• fotogalerij
  

• fotogalerij