|
|
||
|
|
 Een
jaar geleden ontstond het idee om een groot bluesfestival te
organiseren in Nederland. Inspiratie voor dit idee was het feit dat
Nederlands grootste blueszanger, Harry Muskee, in 2016 75 jaar zou zijn
geworden. De voorman van Cuby + Blizzards overleed vijf jaar
geleden. Initiator voor dit project was Johan Derksen, presentator van
een bekend voetbalprogramma en bovendien groot bluesliefhebber. Derksen
vond een aantal zakenpartners die geld in dit ambitieuze plan wilden
steken maar stelde een eis: het festival moest plaatsvinden in Grolloo,
de geboorteplaats van de Nederlandse blues...vrijdag 3 juni  Op vrijdag 3 juni trekken
10.000 mensen uit Nederland, België en Duitsland richting Drenthe. Het
gevolg daarvan: verstopte toegangswegen richting parkeerplaats. Veel
bezoekers arriveren daardoor te laat bij het optreden van Ana Popovic,
dat bovendien ook nog eens een kwartier eerder dan gepland begint. Ana,
die ooit haar eerste optreden in Nederland deed in Culemborg op een
oplegger, mag het festival openen voor een volle tent. Voor deze tour
is de band uitgebreid met twee blazers. Ze brengt werk van haar laatst
verschenen cd maar ook de bluesklassieker 'Going Down' waarin ze
prachtig het nummer 'Crosstown Traffic' van Jimi Hendrix verwerkt. Ze
eindigt haar optreden met een minder bekend nummer van Albert King:
'Can’t You See What You’re Doing To Me'. Ana Popovic heeft zowel voor-
als tegenstanders. Er is de laatste tijd nog al wat te doen geweest op
Facebook over haar muzikale kwaliteiten. Volgens sommigen speelt
bovenal haar verschijning een belangrijke rol in de waardering van (met
name mannelijke) muziekliefhebbers. De mannen in het publiek die ik
spreek, reageren echter hoofdzakelijk op haar gitaarspel. De waarheid
ligt, zoals zo vaak, volgens mij in ergens in het midden. Haar solo’s
imponeren mij niet bijzonder maar het totaalplaatje, mede door de
sterke begeleidingsband, maakt het aangenaam om naar te kijken en te
luisteren. Na een korte pauze staat de grootste band van deze avond op het podium, de band van Jools Holland,
compleet met meerdere achtergrondzangeressen, een volledige
blazerssectie en een aantal gastzangers. Holland, zanger, pianist en
bandleider, is vooral bekend van zijn televisieprogramma op BBC 2 waar
hij een grote verscheidenheid aan binnen- en buitenlandse
artiesten laat optreden. De set begint heel wonderlijk met het nummer
'Happy New Year'. Na een lekkere boogie woogie is het tijd om de
achtergrondzangeressen één voor één naar de voorgrond te halen. Het
hele optreden is zeer gevarieerd, zowel ska, reggae als gospel komen
aan bod. In het bijzonder het gospelachtige nummer van de donkere
zangeres Ruby Turner maakt indruk. Jammer dat Holland zelf voor een
inzinking in het optreden zorgt door er een la-la-la-meezinger in te
knallen. Daarna komen alle instrumentale en vocale solisten nogmaals op
het podium en brengen een mooie afsluiter. Vervolgens staat Johan Derksen stil bij de laatste maanden in het leven van Harry Muskee. Hij haalt bassist Herman Deinum en drummer Hans Lafaille naar voren. Zij stonden Harry de laatste maanden van zijn leven bij. Ook Erwin Java wordt betrokken in de toespraak. Derksen haalt aan dat Erwin Java vijfentwintig jaar heeft gespeeld in de Blizzards. Ook Harry’s echtgenote Douwina Oosterhof spreekt kort het publiek toe en zegt dat door het festival het cirkeltje rond is voor Harry.  Daarna is het de beurt aan Beth Hart.
Beth moet het vanavond doen zonder gitarist PJ Barth, die vlak daarvoor
geblesseerd geraakt is aan zijn arm. Barth is niet vervangen door een
andere gitarist, waardoor Jon Nickols alleen de gitaarpartijen voor
zijn rekening moet nemen. Dit is goed te merken in het geluid en de
energie van het optreden. Het ontbreken van de solo’s van Barth zorgen
ervoor dat de nummers inboeten aan zeggingskracht, ook al doet Beth nog
zo haar best om door haar enthousiaste performance de band mee te
trekken. Het sterkst is het optreden op momenten dat de begeleiding een
stap terug doet en Beth achter haar piano plaatsneemt. Haar geweldige
stem en intensiteit waarmee ze die nummers brengt, zorgen toch weer
voor de kippenvelmomenten die haar concerten voor mij kenmerken. Om half 12 vertrekt een deel van de bezoekers richting huis, camping of hotel. Veel mensen blijven echter hangen op het festivalterrein, waar het door het aangename weer goed vertoeven is. Behalve de grote podiumtent zijn er op het terrein twee overdekte terrassen neergezet waar alle stoelen bezet zijn. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk. Zodra je het festivalterrein hebt verlaten, en café Hofsteenge voorbij bent (waar Harry bij leven en welzijn vaak te vinden was) valt de rust van het Drentse platteland over Grolloo. zaterdag 4 juni Zaterdagmiddag om 16 u. begint de tweede dag van het HIBF. Al lang voor dat tijdstip wordt het dorp Grolloo overstroomd door een groot aantal bezoekers. Waar het aantal bezoekers op vrijdag naar schatting 10.000 bedraagt, zal dit aantal op zaterdag zeker worden overtroffen...  Voor zaterdag staan vijf bands op het programma. Robert Randolph And The Family Band
openen. Pedal-steel-gitarist en zanger Robert is bekend geworden door
zijn medewerking aan het Guitar Festival van Eric Clapton. Hij brengt
'sacred steel-muziek' in de overtreffende trap. Waar The Campbell
Brothers en Calvin Cook dicht bij de kerkmuziek blijven, stopt Robert
veel rock in zijn sound. Helaas is er sinds zijn Nederlandse debuut in
2011 in de Melkweg weinig veranderd. Het geluid is een brei (net als
bij Ana Popovic: zou het eraan liggen dat ze geen eigen
geluidstechnicus kunnen veroorloven?) en Little sister (Lenesha) is
voor de voorste rijen amper of helemaal niet te zien. Dat is jammer,
want 'The Sky Is Crying' krijgt van haar een hele mooie uitvoering en
steekt schel af tegen het bombastische geluid verderop in de set.
Jammer, want op Roberts albums komt alles veel mooier over. Dat het geluid echt top kan zijn in zo’n grote tent, bewijzen JJ Grey & Mofro.
De stijl van deze band laat zich niet onder één noemer vangen. Het
optreden is dan ook heel afwisselend. Na een stevig begin, met
souther-blues-rock-achtige nummers, volgen prachtige ingetogen
ballades, zoals 'The Sun is Shining Down' en het soulvolle 'Lazy Fo
Acre', passend bij de warme, zwoele sfeer in de tent. De uit Florida
afkomstige JJ Grey brengt uitsluitend door hem zelf geschreven nummers.
Hij vertolkt ze met zoveel inleving dat hij halverwege het optreden
even het podium moet verlaten om bij te komen. Als hij terug komt,
vertelt hij dat hij even in een andere wereld was. Hoewel de band
inmiddels negen cd's heeft uitgebracht, moeten ze het toch vooral
hebben van hun optredens, waarbij de sterke interactie met het publiek
door JJ Grey ook in Grolloo weer blijkt. Na al weer een supersnelle stagewisseling volgt het optreden van Supersonic Blues Machine.
Dit is een prachtige gelegenheidsformatie bestaande uit oprichter,
bassist Fabrizio Gross, zanger, gitarist Lance Lopez en drummer Kenny
Aronoff, hier aangevuld met de zangers, gitaristen Walter Trout, Robben
Ford en Billy F Gibbons. De Supersonic Blues Machine vervangt Jimmie
Vaughan en Lou Ann Barton, die op het laatste moment hun Europese tour
hebben afgezegd. De Jimmie-fans zullen teleur gesteld zijn door zijn
afzegging. Maar de overgrote meerderheid is blij met deze nieuwe
superact, die hier zijn debuut maakt. Vooral het optreden van Walter
met 'Say Goodbye To The Blues', opgedragen aan B.B. King, bezorgt de
menigte kippenvel. Walter is weer helemaal terug. Ook het aandeel van
Ford leunt dicht tegen de blues aan, wat niet zo verwonderlijk is. Ooit
is deze aardige man begonnen met zijn broer Pat op drums in de Ford
Blues Band. De Machine bracht in februari jl. hun debuutalbum uit en
vertolkten daar enkele nummers uit. Baardmans Billy brengt in de aan
hem toegemeten tijd enkele ZZ Top-klassiekers, die de tent en ver
daarbuiten op zijn kop zetten. Meteen al na afloop van
Supersonic Blues Machine stroomt een groot aantal bezoekers de tent in
voor het volgende optreden. Terwijl op het podium alles in gereedheid
wordt gebracht voor de grootste band van het festival, verdringt het
publiek zich vooraan voor de beste plaatsen. De Tedeschi Trucks Band
(TTB) wordt met een geweldig applaus ontvangen. Op het podium staat een
twaalfkoppige band, met naast Susan Tedeschi en Derek Trucks, drie
blazers, twee drummers, drie achtergrondzangers, bas en toetsen. De
band toont zich ook wat betreft performance een band van formaat. Alle
bandleden spelen en zingen met enorme inzet en gedrevenheid. Frontvrouw
Susan Tedeschi treedt net zo gemakkelijk in het rijtje van
achtergrondzangers wanneer Mike Mattison de lead overneemt. Mattison is
naast begenadigd zanger ook songwriter en schreef onder meer het
prachtige 'Midnight In Harlem' voor de TTB, een nummer dat kan
rekenen op een uitzinnige reactie van het publiek. De band bestaat uit
veelzijdige muzikanten, leadzangeres Susan Tedeschi toont haar
kwaliteiten als gitariste in een solo die door je ziel snijdt in het
nummer 'I Pity The Fool'. Toetsenist Kofi Burbridge bespeelt
behalve keyboard ook dwarsfluit. Tedeschi’s echtgenoot Derek Trucks,
bekend om zijn vaak lange slide-solo's, heeft deze avond de lengte van
zijn solo’s flink ingeperkt. Voor de diehard fans wellicht een
teleurstelling maar voor een festivaloptreden wel te begrijpen. Susan
Tedeschi heeft in een interview de band wel eens vergeleken met een
soort rondreizend circus, à la Mad Dogs & Englishmen. De TTB
speelde enige tijd geleden op een festival in Arrington de nummers van
dit legendarische dubbelalbum als hommage aan de vlak daarvoor
overleden Joe Cocker. Ook in Grolloo ontbreken bekende nummers als 'The
Letter' niet. Overigens met een geheel eigen arrangement, dat net als
bij de eigen nummers prachtig is opgebouwd. De band speelt ondanks de
grote bezetting als een geoliede machine, steeds vol bezieling door de
passie waarmee de bandleden spelen. Hierna is het de beurt aan vedette Bonnie Raitt.
Een vedette in de ware betekenis van het woord. Als enige artiest op
het festival had zij het aantal fotografen dat toegelaten werd tot de
fotopit beperkt tot slechts vier speciaal aangewezen fotografen. In
tegenstelling tot het geweld van de vorige act, valt bij het optreden
van Raitt vooral de rust op. Soms misschien zelfs een beetje té 'low
key' en ingetogen. Hier staat duidelijk een artieste met veel ervaring.
Vanaf begin jaren zeventig is zij actief en ze heeft met alle groten
uit de blues, rock en country op het podium gestaan. Raitt is ook
altijd politiek betrokken geweest en dat blijkt ook vanavond uit haar
uitlatingen. Ze zegt dat ze blij is even weg te zijn uit Amerika en
alle politieke ellende die daar op het moment speelt. Ze lijkt verrast
door de hoeveelheid mensen die zijn komen kijken naar haar optreden en
is enthousiast over de sfeer. Dit leidt er overigens niet toe dat zij
zelf met meer bezieling gaat spelen. Zij is vooral heel 'in control' en
stuurt haar begeleiders aan met grote professionaliteit. Raitt speelt
zowel nummers van haar nieuwste album 'Dig In Deep' als nummers uit
haar beginperiode. En met haar oude nummers, zoals 'Love Me Like a Man'
overtuigt zij het meest. Die overtuiging en passie straalt wel af van
het nummer dat door Raitts toetsenist, Mike Finnigan wordt gezongen en
gespeeld. 'Don’t Answer The Door' is een eerbetoon aan B.B. King en
Raitt begeleidt op de gitaar. Finnigan heeft net als Raitt met alle
groten samengespeeld: Jimi Hendrix, Buddy Guy en Etta James, om er een
aantal te noemen. Het hoogtepunt van de avond is ongetwijfeld het
moment dat Raitt de Tedeschi Trucks Band terug op het podium roept.
Raitt spreekt lovende woorden over Tedeschi en Trucks maar het mooiste
is toch wel de bescheidenheid en het respect dat spreekt uit de houding
van Tedeschi. Samen spelen ze nog het prachtige 'Angel From Montgomery'
en 'Never Make A Move to Soon'. Een mooie afsluiter van de eerste
editie van het Holland International Blues Festival.Ondertussen kondigde Johan Derksen al de tweede editie aan. Die zal plaatsvinden op 9 en 10 juni 2017. Ik ben heel benieuwd naar het bluesgehalte van deze volgende editie, want daarover heeft menige bezoeker stevig gediscussieerd. De line-up voor 2016 was imponerend maar was zeker geen blues zoals Harry Muskee daar invulling aan gaf. Nicolet Wijnvoord
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Bert Lek _____________________
|
