Bay Car Blues Festival
Palais du Littoral, Grande Synthe (FR) - 4 en 5 november 2016


Het Palais du Littoral in Grande-Synthe, nabij Dunkerque (FR) zit ietwat verscholen tussen grote wegen, parkings en zielloze randresidenties. De grote hal in de stijl van de jaren 60 dient doorgaans voor tijdelijke tentoonstellingen à la 'huishoudsalon' maar transformeerde zich gedurende twee dagen in een gebruiksvriendelijke zaal met ronde tafeltjes, stoelen en theelichtjes en gevuld met allerlei standjes ten behoeve van een relaxt publiek. Een welgemeende dankjewel hiervoor gaat uit naar het leger vrijwilligers. De schilderachtige verlichting doet aan een groot festival denken en de klank is excellent. Ik heb ook de stiptheid enorm gewaardeerd want om klokslag 19.30 u. stond de opvoedkundige presentator op de planken.

Rockin' Johnny Burgin
en Aki Kumar brengen traditionele Chicagoblues. Onze twee kompanen (zang, gitaar en harmonica) laten zich bijstaan door een competente Franse ritmesectie en tonen zich academisch en vol respect voor de vergeten meesters (zoals bijvoorbeeld Little Smokey Smothers). Ze bedienen zich van subtiele melodieuze akkoorden. Aki Kumar is een Indiër uit Mumbai die emigreerde naar Santa Cruz, California. Hij is perfect in neo-Little Walter-Walter Horton. Toch duurde het een tijdje vooraleer hun set echt op gang kwam...

Bij Miss Nickki & The Memphis Soul Connection laat de naam al duidelijk vermoeden welke stijl ze spelen. Maar wat een schril contrast tussen haar genuanceerde, heldere en beheerste stem – weliswaar zonder de grommende cliché's van Koko Taylor – en haar feestelijke uitstraling. Nickki legt heel wat gewicht (in alle betekenissen van deze uitdrukking) in het entertainen zoals in toeristische tavernes. Hoe jammer. De Franse begeleiders kwijten zich eerbaar van hun taak in een repertoire dat bij ons eerder ongebruikelijk is: Denise Lasalle (haar idool), Al Green, Tyrone Davis en consoorten.

We maken hier ook de terugkeer van Arthur Adams (zang en gitaar) mee. Deze veteraan uit het huisorkest van B.B. Kings club in Memphis en Los Angeles, en begeleider van talloze vedetten van de soulblues oude stijl verankert zich op het podium, ondanks zijn 76 lentes en een moeizame pas. Zijn stem is hoog en melodieus, zijn gitaarsolo's gaan in staccato crescendo. Hij speelt de stijl die B.B. King in de jaren 60 op Folkways etaleerde maar slaagt er slechts druppelsgewijs in om van dit ietwat vergeten geluid een glasheldere impressie te reconstrueren. De Franse begeleiders hebben niet optimaal geoefend en missen hierdoor autoriteit. Ieder bandlid speelt nauwgezet zijn partijen maar het geheel vormt geen orkest, wat de dynamiek van het concert niet ten goede komt.

Altijd al was ik gepassioneerd door kwartetten met een 'Mississippi saxophone'. Hier excelleert de leider, Egidio 'Juke' Ingala wanneer hij soleert. Zijn kompanen kijken hem aan maar zijn Italiaans accent bezorgt hem weinig credibiliteit. Dit is een goed voorbeeld van Euro-blues maar daarmee is alles gezegd.

The 3 Bob's dan. Zoals de drie musketiers zijn ze met vier. Simon 'Shuffle' Boyer schittert op drums. Die voet! Dit is doorleefde, eervolle Chicagoblues die bulkt van het talent. Bob Margolin (gitaar en zang), Bob Stroger (bas) en Bob Corritore (harmonica) zijn blij dat ze hier zijn om hun kunsten met elkaar te delen, intens te improviseren en een complex spel van actie en rust te spelen. Wat een plezier om deze drie 'dieven' zich te zien verenigen, zich van elkaar te zien losmaken om elkaar daarna als een echte bluesband terug te vinden zonder ook maar de minste gemeenschappelijke gène. De voorvaders die deze stijl hebben gecreëerd mogen fier zijn en Margolin, zelf een pijler uit de Muddy Waters Band van de jaren 70 transponeert vakkundig de slidegitaar van zijn mentor. O ja, Margolin en Stroger zijn ook meesterlijke zangers. Na twee nummers al is het evangelie gepredikt en wacht het paradijs voor de rest van de set. Overdrijf ik? Hoe vaak heeft u al innig gehoopt op 'Got My Mojo Workin'' als finale? Uitzonderlijk, is het niet?

Rest ons nog Mr. Sipp (gitaar en zang) & Terrie Odabi (zang). Dit is een heilige kruising tussen Mississippiaanse gospel – zoals die daar in de kerk leeft en ook u een stem geeft – en de vroege ghettoblues van een B.B. King. De jonge rauwe ritmesectie speelt tussen de heldere gitaarlijnen door, dramatiseert effecten en antwoordt op de zang die al wordt gedoubleerd door de rode Epiphone van Mr. Sipp. Die gitaar kleeft aan de meester tot in de perfectie zonder dat die erin versmoort. Een hartige synergie geeft het geheel nog meer waarde. Het repertoire van Mr. Sipp is een schoolvoorbeeld van hedendaagse soulblues, geïncarneerd door Denise LaSalle, ZZ Hill en het Malaco-label, in combinatie met de pure blues, inclusief enkele uitgesponnen wandelingen in het publiek (die het goede humeur bevorderen) en fraai uitgevoerde danspasjes. Iets minder genoot ik van de miniset van gastzangeres Terrie Odabi. Ze toonde zich meer klassiek dan Ms. Nickki, bracht conventionele nummers met smaak maar zonder een uitgesproken samenzwering met haar leider. Toch was dit een mooie première voor Frankrijk.

Het festival had al bij al een mooi eclectisch programma, zeker wanneer u er de twee groepen uit Polen en Frankrijk aan toevoegt, die in de pauzes het publiek bij het kleine podium mochten animeren.

André Hobus
(vertaling: Franky Bruneel)

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
André Hobus

      _____________________