Sjock
Gierle, 12 en 13 juli 2014


Begonnen als een klein lokaal festivalletje is Sjock in 39 jaar uitgegroeid tot één van de grootste rock-'n-roll festivals in Europa. Op twee podia komen alle facetten van het genre aan bod. Het hoofdpodium serveert alle mogelijke alternatieve vormen van rock-'n-roll, terwijl in de Titty Twister-tent de artiesten met het authentieke werk aantreden. Opvallend was dat ook de blues zijn plaats opeiste gedurende deze een weekend durende hoogmis. Zo mochten Boogie Beasts op zaterdag aftrappen op het hoofdpodium, en ook in de set van The Sonics op zondag zat de bluesmicrobe. Scheen vorig jaar de zon overvloedig, dan nam de regen dit jaar sporadisch de bovenhand. Spelbreker was het hemelwater echter niet, want het terrein was drukbevolkt met rockabillies en rock-'n-rollers. Wij focusten ons op de prestaties in de Titty Twister, waar een keurgroep van artiesten het publiek uit de bol deed gaan.

zaterdag

De frontman van 56 Killers had blijkbaar het figuur van John Steed uit de destijds populaire televisieserie De Wrekers als uitgangspunt voor zijn look gekozen. Deze look was dan wel retro maar de muziek van dit gezelschap was dat allerminst. Hun set was doorspekt van vinnige snelle songs, waarbij zelfs 'Sugarcoated Love’ naar de zesde versnelling oprukte. En ook bij The Montesas was er visuele herkenning. Zou de bassist het idee voor zijn fez bij Tommy Cooper hebben gehaald? Voor een sixtiesrevival, bestaande uit primaire rhythm and blues, rock-'n-roll en zelfs een vleugje Beatles ben je bij deze Duitsers aan het goede adres. Knappe zang, lekker retro klinkend gitaartje en schitterende harmonieën maakten dat dit optreden naar meer smaakte.

Voor het Amerikaanse Voodoo Swing, met de immer sterk presterende zanger-gitarist Shorty Kreutz, komen wij graag uit ons kot. Vorig jaar toerde de band uitgebreid door ons land en stonden zij zowel op Swing Wespelaar als Gevarenwinkel. Ook nu weer zogen de nerveuze rockabillysongs en vooral het knappe 'Chasin’ The Devils Hot Rod’ het publiek richting podium. Ondertussen heeft Shorty zich ook op de blues gestort met zijn laatste cd 'Full Custom Boogie’.

Marc & The Wild Ones is een zeer klassieke rockabillyband, waar vooral de invloeden van het Johnny Burnette Trio te horen waren in de gitaarpartijen. Gelukkig wekten die nooit de indruk van klakkeloos te zijn gecoverd. Reeds 35 jaar draagt het Britse trio Restless de rockabilly uit naar iedereen die het wil horen. En toch hebben deze drie en een halve decennia on the road geen vat gekregen op de prestaties van deze Britten. Nergens, maar dan ook absoluut nergens klonk hun set routineus. Muzikaal vuurwerk en een immense liefde voor het genre druipen nog steeds van hun concerten af. En laat ons eerlijk zijn, als je Burnettes 'All By Myself’ na zoveel jaren nog steeds met zoveel drive kan serveren, dan mag je zonder schaamte in één naam genoemd worden met de pioniers van het genre.

De Franse Nico Duportal & His Rhythm Dudes zagen wij al vaker aan het werk en steeds werden wij bij ons nekvel gegrepen door de manier waarop Nico en de zijnen de jumpende blues en rhythm and blues nieuw leven inbliezen. Nico is niet enkel en alleen een uitermate goede gitarist die ook vocaal een aardig keelgeluid kan neerzetten, maar ook een volleerd entertainer. Gekleed in een prachtig blauw maatpak, liet hij de fifties op onnavolgbare wijze herrijzen. Liefhebbers van T-Bone Walker of Clarence 'Gatemouth’ Brown hebben aan Nico Duportal een gedroomde stand-in. Als kers op de taart mocht miss Lily Moe voor enkele songs de microfoon ter hand nemen. Schitterend optreden!

Er zijn zo van die bands die, al zou je ze bij wijze van spreken honderd maal hebben gezien en hun platen duizend keer hebben beluisterd, je toch nog steeds in het diepste van jezelf raken. Dit geldt absoluut voor The Paladins uit San Diego, California! Het trio Dave Gonzalez, Thomas Yearsley en Brian Fahey rocken en rollen nog steeds dat het een lieve lust is. En dan mogen songs als 'Let’s Buzz’ en ’15 Days On The Road’ reeds een lang leven achter de rug hebben, The Paladins doen ze als nieuw klinken. Knappe afsluiter van een schitterende zaterdag!

zondag

De felle regenbuien waren er de oorzaak van dat wij pas tegen het einde van de set van Reverend Peyton's Big Damn Band arriveerden, zodat wij enkel het in brand steken van het wasbord konden aanschouwen.

Omwille van problemen met de Engelse cops speelden The Delta Bombers en Bob Wayne haasje over. Eerst dus The Delta Bombers. Ze mogen er dan misschien als outlaws uitzien, hun klassiekers kennen ze wel. Blues, rhythm and blues, swampblues, rock-'n-roll, country en rockabilly zijn de ingrediënten van de muziek van dit Amerikaanse gezelschap. Stel je voor dat je dit alles mixt en er een vettig maar pikant sausje overheen giet. Het resultaat zal iets herkenbaars hebben en toch klinkt het nieuw. Het sausje zal je bovendien naar meer doen verlangen. Zo klinken de Bombers. Wanneer de fles Jack Daniels op het podium een bezoek brengt aan alle bandleden, kan het plezier bij het publiek niet op. Na het concert zagen we zanger-gitarist Chris Monichen met een flesje water in de hand. Als we een babbel met hem maken, zegt hij onmiddellijk dat de fles whiskey enkel en alleen bij de podiumact hoort. Voor ons hoefde dit echter niet zo nodig, want ook zonder de fles was hun optreden fenomenaal!

Nog zo iemand met het uiterlijk van een outlaw is Bob Wayne. Zijn muziek herbergt heel wat invloeden uit de country. Invloeden die nog versterkt worden door het gebruik van de fiddle. Tekstueel durft de man nogal eens standpunten in te nemen, of wat te denken van songs als 'Dope Train' en een 'Fuck The Law', gezien Bobs recente ervaringen met de cops, luidkeels door het publiek meegebruld. Maar ook gevoelige lovesongs zijn deze bebaarde Amerikaan niet vreemd. Net als zijn interpretatie van 'Workin' Man' van Hank Williams III, overtuigden die moeiteloos.

Wanneer je een deel Moonshine Reunion mixt met presentator Frantic Franky en afwerkt met Johnny Trash, dan is het resultaat The Fabulous Frankies. The Frankies zijn geen doordeweekse band. Aan hun microfoonstandaards hebben ze beha's bevestigd, ze gaan gezamenlijk liggend de podiumvloer verkennen en het confettikanon vervangen ze door zakken vol confetti in het publiek te gooien. Zo'n band kunnen we ons moeilijk voor de geest roepen. Humor en kolder zijn de uitgangspunten voor hun optreden. Voor de muziek grabbelen zij in de ton van klassiekers, waarbij al of niet een aanpassing van de tekst gebeurt. Een aanpassing die ze dan ook nog visueel versterken. Erg leuk intermezzo!

 Tijdens de laatste editie van Goezot zagen wij Big Sandy samen met Los Straitjackets. De set bestond toen uit erg goed gebrachte klassiekers met een hoog herkenningsgehalte. Nu op Sjock trad Big Sandy aan met zijn vaste band Th
e Fly-Rite Boys, wat resulteerde in een heel andere set. Niet alleen speelde Sandy nu ook akoestische gitaar, maar hij liet hoofdzakelijk eigen nummers op het publiek los. Rockabilly trad dus meer op het voorplan.

Dat de man een superentertainer is, werd nogmaals bewezen door het vrouwelijk schoon dat Sandy vanuit het pu
bliek op het podium riep om hem te omringen. Hoe je het ook draait of keert, of hij nu met Los Straitjackets of met zijn eigen Fly-Rite Boys op het podium stapt, imponeren doet hij steeds.

The Spunyboys mochten het licht uitdoen van deze 39ste editie. Als je die gasten ooit aan het werk zag, dan weet je dat een optreden van de Spuny's garant staat voor onvervalste, snedige rockabilly, waarbij de bassist zijn instrument ook gebruikt als turntoestel. Van hun set onthouden we vooral een luidkeels door het publiek meegebrulde 'Bop For Life' en 'Rock & Roll Is Still Alive', waarna het doek viel over een uitmuntende editie van dit festival. Wij zijn alvast benieuwd wat de organisatoren uit hun hoed gaan toveren voor de jubileumeditie van volgend jaar. Valt de editie van 2014 eigenlijk wel te overtreffen? Noteer alvast 10, 11 en 12 juli 2015!

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Lambert Smits

      _____________________

      
       koppelingen:
       - website Sjock

    

 

 




 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



























































































































































 


 

 

 

 

 

 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.