Het weekend rond 21 juli (nationale feestdag) is traditioneel het BRBF-weekend, en op vrijdag 19 juli en de volgende twee dagen was het weer zover. Het BRBF moest, noodgedwongen, verhuizen naar een nieuwe locatie en die nieuwe locatie vond de organisatie een paar honderd meter verder langs de Deusterstraat. Wij, nieuwsgierig als we toch wel zijn, waren dus vreselijk benieuwd en… na een verkennende rondgang kunnen we alleen maar zeggen dat de organisatie uitstekend werk heeft geleverd. De nieuwe site is inderdaad prachtig. Blijkbaar heeft de organisatie kosten noch moeite gespaard. Aan alles is gedacht om het de bezoekers zo veel als maar enigszins mogelijk naar de zin te maken. De ganse site, met parkings, camping en uiteraard festivalterrein zelf, is logischer en overzichtelijker ingedeeld. Er is, zonder minste twijfel, heel wat denk- en handwerk aan te pas gekomen, maar het resultaat is gewoon schitterend!
 

vrijdag 19 juli

 

Vier bands op vrijdag is nu toch al een aantal jaren een traditie. Kregen vroeger vooral Belgische en Nederlandse bands de kans op vrijdag, dan werd dit jaar van die piste flink afgeweken. Zo waren The Excitements, een achtkoppige Spaanse band, jawel, uitgenodigd om de feestelijkheden op vrijdag af te sluiten. Wij hadden, eerlijk is eerlijk, nog nooit van The Excitements gehoord, maar wij werden toch aangenaam verrast door wat zangeresje Koko Jean Davis en kompanen te bieden hadden. We kregen een heerlijke mix van funk, swing, blues, rhythm and blues, southern soul en toch ook wel, een beetje, rock. Koko deed precies alle moeite van de wereld om Tina Turner in de schaduw te stellen, maar slaagde daar duidelijk niet in wegens te schreeuwerig en misschien nog een beetje te weinig ervaring. Wie ooit 'The Commitments' (film) heeft gezien, kan zich een redelijk goed beeld vormen van wat The Excitements te bieden hadden. Al bij al een heerlijke afsluiter. Ook heel erg swingend, en met een heel hoog Las Vegasgehalte, acteerden Slick Nick And The Casino Special. De naam zegt het eigenlijk al een beetje zelf. Fifties jump, jive, swing, rock en echte rhythm and blues werden ons deel. Deze 'little big band' is echt wel een ambianceband, zo een beetje in de stijl van Jools Holland. Stijlvol entertainment zouden we kunnen zeggen.

 

Genoeg gejived, geswingd en gejumped, want eerder op de avond hadden we uitgebreid kunnen genieten van Hideaway. Het was alweer een tijdje geleden dat we de jongens nog aan het werk hadden gezien, en vooral gehoord, en zij verrasten ons met een prachtig gevarieerde set. Hideaway wilde ons duidelijk tonen wat ze allemaal kunnen, en dat is uiteindelijk heel wat. We kregen blues, rock, gospel, Louisiana en nog een paar andere stijlen. Zouden we de term 'Americana' hier ergens durven gebruiken? Hideaway week meer dan een beetje af van de platgetreden blues 'dirt road' en dat is een goed ding. We wisten al heel lang dat Hideaway goed is, maar dit was de beste set die we ooit van hen hebben gehoord. En o ja, dan was er ook nog het Britse bluesrocktrio Virgil And The Accelerators. Het mag voor ons af en toe al eens wat 'harder' zijn, geen enkel probleem, maar trop is te veel en te veel is trop. En voor ons was het… trop. En hoe hard Virgil en maten ook loeiden, de respons bij het publiek bleef, vreemd genoeg, aan de lage kant. Virgil And The Accelerators, écht iets voor de hardrockende bluesliefhebbers en daar horen wij niet (meer) bij!
 

zaterdag 20 juli

 

En dan was er de zaterdag met The Heritage Blues Orchestra als absolute topper(s) van de dag, laten we het daar misschien toch wel over eens worden. Negen mensen op het podium die nog 'echte' blues spelen en zingen. Zij deden het hele gamma, van slow blues, over stampende boogie naar pianoblues en gospel, van de delta naar Chicago… en terug eigenlijk. En het was bovendien ook nog onnavolgbaar goed gedaan. Eén van de vele hoogtepunten uit hun set was 'Summertine' (Gershwin), om er maar eentje te noemen, met alleen een piano en de hemelse stem van Chaney Sims. Een absoluut adembenemende topper. Niks, geen lawaaierig gedoe, alleen de essentie. Bij deze band verzinkt de rest eigenlijk een beetje in het niets. Maar vermits wij er toch waren en de redactie van ons een algemeen verslag wenst, toch ook de andere bands even onder de loep nemen...

Om de langslapers op de camping uit hun telt te lokken had de organisatie Sugar Boy and The Sinners, uit het Nederlandse Leiden, laten overkomen en ze om exact twaalf uur, middag uiteraard, het podium opgejaagd. Zelf zeggen ze West Coast blues en rhythm and blues te spelen, maar naar ons gehoor zat er toch een dikke streep rockabilly onder. Zanger Sugar Boy staat ook aardig zijn mannetje op de bluesharp. Al bij al zagen, en hoorden, we een best leuke, energieke set van een gedreven jonge band. Alleen vonden we het drumwerk van Frank Duindam soms eerder wat houthakkerig.

Rita Engedalen moest haar titel van 'Noorse Queen of the Blues' komen waarmaken en zij deed dat met (grote?) onderscheiding. Rite pakte uit met een trip doorheen de delta. En ja hoor, wij konden dat reisje best smaken. Vooral Mississippideltablues dus, met hier en daar toch ook wel wat 'punch', en Rita had er geen moeite mee, en wij ook niet, om ook even Janis Joplin boven te halen. Bovendien had Rita ook wat gospel in haar playlist opgenomen. Rita is een goede zangeres, soms een beetje schreeuwerig, maar… goed. Toch ook zeker niet vergeten te vermelden het schitterende gitaarwerk van Morten Omlid. Voor wie het niet zo begrepen had op de Noorse Queen of the Blues waren er The Delta Saints, een stel jonge honden uit Nashville, Tennessee, die kwamen tonen, laten horen eigenlijk, hoe zij vinden dat moderne blues zou moeten of kunnen klinken. Zij spelen een soort vettige blues met een flinke scheut rock, eigenlijk een beetje te veel rock naar ons aanvoelen. Frontman Ben Ringel heeft een geweldige stem en ook instrumentaal staan Ben en kompanen flink hun mannetje. En konden de Saints in Ospel dit jaar niet zo erg overtuigen, in Peer deden zij dat wel.

Het is niet geheel onmogelijk dat een aantal Peergangers een beetje verbaasd zullen hebben opgekeken toen zij op de affiche de naam van Hugh Laurie ontdekten, want Hugh is bij de goegemeente waarschijnlijk beter gekend als Dr. House uit de gelijknamige televisieserie. En eerlijk gezegd kenden wij Hugh ook eerder als acteur dan als blueszanger/muzikant. Hugh wilde niet dat er foto's werden genomen en dat was duidelijk niet naar de zin van de talrijke fotografen die al een comfortabel frontstageplekje hadden uitgezocht. En we geven het toe, de Laurie-set heeft ons echt wel verrast. Hugh doet blues, jazz en veel New Orleans. Hugh is zo te horen een grote fan van Dr. John en daarom begon hij zijn set waarschijnlijk met het alomgekende 'Iko, Iko'. Het podium was voor de gelegenheid, volgens 'kenners', met een berg prullaria aangekleed als het interieur van een New Orleans-bordeel uit de jaren dertig. Hugh zingt niet onverdienstelijk, speelt piano en gitaar, maar liet het meeste vocale werk toch over aan de twee schitterende zangeressen Jean Mac Lain en Gaby Moreno. Hugh Laurie, een meevaller.

Twee bands die er bij de eerste editie van het BRBF, in 1985, ook al bij waren, namelijk The Fabulous Thunderbirds en The Robert Cray Band, mochten de zaterdag afsluiten. De Thunderbirds regen de hits en hitjes aan mekaar en hier en daar was er ook plaats voor wat recenter, niet zo héél erg bekend werk. We hoorden precies wat meer soul en funk in de nieuwe nummers. Het begin van de set was strak veelbelovend, maar na een tijdje zakte de intensiteit toch wel. Het is, uiteraard, een zeer persoonlijke impressie, maar wij hadden graag een tikkeltje meer vuur gehoord. The Thunderbirds moeten 'vlammen' en dat was in Peer niet echt zo. Let wel, Kim Wilson en kompanen blijven uitstekende muzikanten die echt wel leuke dingen doen, maar verrassingen bleven uit. We hadden niet echt een 'wow-gevoel'.

 

Robert Cray, die ook liever niet gefotografeerd wilde worden, misschien stond hij daarom zo ver naar achter op het podium?, begon zijn set met 'Phone Booth', het nummer waarmee hij ook in 1985 opende. Cray serveerde, natuurlijk, een aantal door iedereen gekende hits, maar toch ook weer veel nieuw werk waarop het publiek niet zo heel uitgelaten reageerde. Robert, wiens haar al wat zilverachtig is, acteerde, misschien wel normaal, niet zo uitbundig meer als 29 jaar geleden. Wij vinden de set een beetje vlakker, minder enthousiast. Het lijkt ons allemaal een beetje te routineus geworden. En ook het publiek wist niet goed wat het met deze Robert Cray aan moest, want de bijval bleef aan de lage kant. Wij hadden ook veel liever een wat… levendiger Robert Cray gezien.
 

Jean Bervoets

zondag 21 juli

 

De verschroeiende hitte, die op het podium vanwege de belichting nog een flinke boost kreeg, had geen invloed op de prestaties van Doghouse Sam And His Magnatones. Maar ook een groot deel van het publiek had op dit vroege uur de hitte getrotseerd om Sam en zijn kompanen aan het werk te zien. Dat hun eind vorig jaar uitgebrachte debuut-cd 'Buddha Blue', wereldwijd goede kritieken kreeg, heeft zeker een positief effect op hun podiumprestaties. Met een fenomenale dosis energie gaf de band een bloemlezing uit 'Buddha Blue', waarbij het swingende 'Why' met de volledig in het wit gestoken bassist Jack Fire in een prominente rol, zeker één van de hoogtepunten was. Bovendien profileert Doghouse Sam zich hoe langer hoe meer als een echte frontman. Hij maakt niet alleen verdomd goed gebruik van de slide en de mondharmonica, maar ook als entertainer begint hij open te bloeien.

 

Mike Zito is zo een gitarist die je moeilijk in een hokje kan stoppen. Later op de dag zou hij nogmaals op het podium verschijnen maar eerst mocht hij zijn eigen ding doen. Mike's muziek balanceert zowat tussen southern rock, bluesrock en blues. Zijn slidewerk was om van te snoepen en zijn soli waren netjes gedoseerd waardoor ze zeer te genieten waren. Naast eigen songs sierde werk van Lightnin' Hopkins en Luther Allison zijn playlist.

Traditiegetrouw wordt er op zondagnamiddag een akoestische set ingebouwd. Dit jaar was het de beurt aan Eric Bibb. Na enkele songs van Bibb, solo met akoestische gitaar, mocht de Zweedse gitaarvirtuoos Staffan Astner op de telecaster aanrukken. Met Staffan maakte Bibb het in 2011 uitgebrachte album 'Troubadour Live'. Een samenwerking die beiden zo goed meeviel dat samen op het podium staan, het logische gevolg leek. De donkere stem van Bibb, de immens mooie gitaarpartijen van zowel Eric als Staffan maakten van dit optreden het gedroomde zondagmiddagse luistermoment met pareltjes als o.a. 'Walking Blues Again' en 'Going Down The Road Feeling Bad'.

 

Iemand die we graag terug zagen was Bettye LaVette. Bij haar vorige doortocht in Peer in 2006 liet zij immers een enorme indruk na. Ook nu, zeven jaar later, imponeerde zij nog steeds. Haar eerste single 'My Man-He's A Lovin' Man' uit 1962 zong ze nog steeds met volle overtuiging en 'Heart Of Gold' van Neil Young klonk in LaVette's versie als een compleet nieuwe song. Bettye had niet enkel problemen om de draadloze microfoon op het statief te klemmen, maar ook de hitte speelde haar parten. Die hitte en de daarbij horende stemproblemen verplichtten haar om haar imponerende set jammer genoeg vroegtijdig te beëindigen.

Leden van de Allmanclan en de Nevilles, die samen met Mike Zito in een band spelen... als dat geen supergroep oplevert, dan weten wij het ook niet meer. Dit om maar te zeggen dat Royal Southern Brotherhood een groep is om in de gaten te houden. Devon Allman, zoon van Gregg, is iemand die zowel zijn stem als snarenspel in familiekring kon laten rijpen. En dat hoor je ook, want zowel stem als gitaarwerk refereren naar The Allman Brothers Band. Bovendien waren de gitaarduels tussen Allman en Zito van een niveau dat je zelden op een podium te horen krijgt. Percussionist Cyril Neville is dan weer vanwege zijn kledij en accessoires zowel letterlijk als figuurlijk de kleurrijke noot in het gezelschap. Vooraan op het podium achter zijn percussiekit, zorgde hij immers voor het typische 'New Orleans feelin' good sfeertje'. Dat Royal Southern Brotherhood niet enkel keien zijn in bluesrock en southern rock, maar ook de blues een warm hart toedragen, bewezen ze met afsluiter, het van B.B. King bekende 'Sweet Little Angel.

Gov't Mule, de band rond gitaarwizzard Warren Haynes, ooit ook bij The Allman Brothers Band, stond in 2007 ook op dit podium. Hun set stak vol vlammend, vaak lang uitgesponnen, en niet altijd even genietbaar gitaarwerk. Hun versie van 'Wishing Well' van Free was dan wel weer een schot in de roos. Omstreeks 21.30 u mocht Status Quo deze 29^ste editie afsluiten. Een wel erg gevarieerde editie, met enkele interessante ontdekkingen maar ook met artiesten die we erg graag terug op het podium zagen!

 

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

 

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.