"Hij is de allerlaatste authentieke bluesmuzikant", zegt een vooraanstaand Belgisch bluesmuzikant wanneer we na afloop van het concert nog even blijven napraten. "Stevie Ray Vaughan en Cray zijn de twee laatste die écht een eigen stijl hebben ontwikkeld. Al wie na hen kwam, is slechts een afkooksel." Er schuilt toch ergens een zweem van waarheid in deze woorden. We kunnen minstens begrip opbrengen voor de stelling van deze kenner. "Wat doet hij hier in Godsnaam in Leffinge of all places", vraagt iemand anders. Nou, behalve vier luttele concerten is hij in hoofdzaak op pers- en promotieronde door West- en Zuid-Europa. Op 28 augustus verschijnt immers zijn nieuwe cd 'Nothin But Love' op het label Provogue. Waarom hij uitgerekend hier optreedt en niet op, bijvoorbeeld, Blues Peer of Gent Jazz, vragen wij ons helemaal niet af. We zijn diep gelukkig dat we de levende legende kunnen bewonderen in een zaal op mensenmaat.

 

Ook Back To The Roots krijgt een plaatsje in Roberts persagenda. Precies op het afgesproken tijdstip staat hij pal voor ons. Een notelaar van een vent! We sluiten ons gedurende drie kwartier op in zijn kleedkamer. Cray heeft de reputatie van een nogal introvert persoon. Veel merken we daar niet van. Hij leeft zich ten volle in ons interview in en we krijgen hem meermaals aan het lachen. We vermijden de vragen die hun antwoord al in zijn bio hebben staan. Je leest het straks allemaal in BTTR 84.

 

"Ik ga vanavond spelen zonder playlist", zegt Cray. "Kwestie van het allemaal een beetje spontaan te houden". Volgens ons weet hij verdomd goed waar hij mee bezig is. Al vrij vroeg in de set komt 'Right Next Door', ergens in het midden krijgen we 'Phone Booth' en 'Chicken In The Kitchen' en naar het einde toe rijgt hij het dankbare publiek aan een spiesje met 'Smokin' Gun'. Daar tussenin brengt hij nummers van de nieuwe cd en een bloemlezing uit zijn 35-jarige carrière. Zijn band speelt bijzonder functioneel. De fans zijn ontzettend dankbaar voor de terugkeer van bassist Richard Cousins. Hij is toch wel bepalend voor de sound en verschaft de solide maar gezwinde meesterdrummer Tony Braunagel een veilige thuishaven. Toetsenman Jim Pugh speelt al bij de band sinds 1989 maar er zit absoluut nog geen sleet op zijn inbreng. Wat een virtuoos Hammondspeler is hij toch! Robert Cray in oerbezetting, wat een godsgeschenk!

 

De vingers van de reus zijn toch ook al 59 jaar oud maar laveren nog steeds even behendig over het fretbord in korte solo's die de lead bepalen en gesofisticeerde jazzakkoorden die tegelijk het ritme verkopen. Inderdaad, zijn stijl, een mix van blues, funk en melodische jazz, is onnavolgbaar. Cray speelt alsof zijn leven ervan afhangt en elke toeschouwer kan zijn hete adem voelen. Wat een fantastische zaal is De Zwerver eigenlijk! We moeten tot onze eerlijke schaamte toegeven dat we hier nooit eerder waren, maar we gaan dit in de toekomst ruimschoots goedmaken.

 

Precies 90 minuten na aanvang, twee bisnummers inbegrepen, trekt Robert er de stekker uit. We blijven verweesd achter, maar even later begint het napraten met tal van fans die van heinde en verre naar dit poldergat zijn afgezakt. Dit zijn zo van die zeldzame avonden boordevol 'quality time'. Met dank aan Lode, Tim, Tracey, Evert en Robert.

Franky Bruneel

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies