|
|
||
|
|
De Blauwe Wolk, Zottegem - 3 mei 2010
We staan niet alleen met die mening: enkele dagen na dit concert, op donderdag 6 mei, won hij de prestigieuze, in 'home of the blues' Memphis door de Blues Foundation uitgereikte Blues Music Award van Best Song Of The Year voor de titelsong van zijn nieuwste cd 'Pearl River', geschreven samen met niemand minder dan Cyril Neville. Ook het hele album kreeg een nominatie, maar er was zoiets als 'Already Free' van de Derek Trucks Band... Hoe hij ook evolueert, de toekomst lacht de jonge dertiger toe.
De hemel weet hoeveel supergoeie bluesgitaristen er in Texas rondlopen, erfgenamen van T-Bone Walker, Johnny 'Guitar' Watson, Albert Collins, Johnny Winter en Stevie Ray Vaughan. En ze kunnen wat, die gasten van de generatie van Vince Converse tot Chris Duarte. Maar ik vrees dat ze het moeten afleggen tegen deze Mike Zito. Zijn techniek is verbluffend, zijn slidewerk indrukwekkend. Zoals Sean Carney verstaat Zito ook de kunst om, vaak onverwacht, een stille passage in te lassen. Naast virtuositeit op zich, bestaat er ook zoiets als enkel die noot spelen die zich op dat moment aandient, heel veel of juist heel weinig noten. Als je dat kan, zo vingervlug als Mike, maar ook zo loepzuiver, met ongelooflijk gemak en beheersing gespeeld, gevarieerd, verwijzend naar grote voorlopers, met een ronde, romige sound die je nooit beu raakt, dan steek je boven het gros uit.
Het is immers merkwaardig hoe Zito met covers omgaat: 'Hey Joe' verwijst heel duidelijk naar dé versie van die murder ballad, die van Jimi Hendrix (het auteurschap wordt betwist, maar ene Billy Roberts vroeg er de rechten voor aan in 1962), maar hij slaagt er gaandeweg in de song een nieuwe impuls te geven. Met een gewijzigde break, subtiele klankvariaties en een anders opgebouwde solo, wordt 'Hey Joe' gewoonweg 'eigen werk'. Meesterlijk zijn Zito's herinterpretaties van klassiekers als 'She's Nineteen Years Old' of 'Sugar Sweet' van de klaarblijkelijk verafgode Muddy Waters. De Dan Penn-Chips Moman evergreen 'Dark End Of The Street' geeft hij een iets meer gebruikelijke vorm, maar dat is terecht: de overspelsong is het mooist als ie zo sober mogelijk gebracht wordt.
Op 'Pearl River' verdringen zich nog meer opvallende namen, een veeg teken dat er 'iets aan het gebeuren is' rond Mike Zito: naast Cyril Neville zijn dat o.a. Anders Osborne, Susan Cowsill (een duet waar hij apetrots op is), Reese Wynans, Lynwood Slim. Op 'Eyesight To The Blind' van Sonny Boy Williamson speelt Zito's platenbaas bij Eclecto Groove, Randy Chortkoff mee op mondharmonica. Instant classic 'One Step At The Time' (van Osborne, maar in duet op de cd), 'Big Mouth', 'Change My Mind', 'The Dead Of Night', 'Shoes Blues', live worden het allemaal hoogtepunten. Je krijgt zelfs geen tijd om te applaudisseren of bewonderende woordjes te wisselen met je gebuur, want Zito rijgt de songs aan mekaar zonder overgang. 'C'mon Baby' is een onweerstaanbare plakker. Er werd in dit 'serieuze' gezelschap van bluesliefhebbers niet gedanst, maar velen zullen met een imaginair schoon lief in hun pollen gewiegd hebben!
Zito is een
'echte'. De avond voor het optreden in De Blauwe Wolk had Zito aan
toer-organisator en begeleider Jan Van der Stappen gevraagd hem teken te
geven als hij moest ophouden. Jan deed dat bewust niet. Zito heeft dan
ook volle drie en een half uur van jetje gegeven! Ook in De Blauwe Wolk
was het op deze weekdag al een stuk na twaalven voor het trio afsloot
met 'Back To Saint Louis': niemand had het café verlaten voor de laatste
noten weerklonken. Antoine Légat
|
foto's: © Bruno Cornil ___________________________
|
Onthoudt
u toch maar die naam: Mike Zito, geboren op de grens tussen Texas en
Louisiana, en da's op zich al een cross-over om u tegen te zeggen. We
hebben ons best gedaan om één aspect van het bluesmuzikant zijn te
vinden waar de man, én de mensen die hij meesleept in zijn verhaal, niet
in uitblinken, maar dat is ons niet gelukt. Met opzet gebruiken we de
term 'verhaal' want zo is het begonnen voor de man van vooraan in de
dertig. Hij had belangstelling in gitaarspelen, maar ook in zingen. Het
hoogste goed leek hem dan ook via songs verhalen te kunnen vertellen.
Dat hoogste goed kwam hij maandag 3 mei breeduit etaleren in De Blauwe
Wolk te Zottegem. Zelden een publiek zo unaniem in verrukking geweten!
Mike
zingt als de besten. De reeks namen, die we als complimenteus
vergelijkingspunt gehoord hebben die avond, liegt er niet om: Omar Dykes,
Steve Winwood, John Fogerty, Mark Knopfler, de jonge Rod Stewart, John
Mayer, maar altijd weer was het besluit dat de man toch nog anders
klinkt dan de rolmodellen. Als we Mike tijdens de pauze voorleggen dat
hij ons bij meer dan één gelegenheid ('Pearl River', 'C'mon Baby', 'Last
Night') deed denken aan één van de knapste rockzangers ooit, Robert
Palmer, beschouwt hij dit als een geweldig compliment. Fraai voorbeeld
van zijn vocale kunnen is die uitgekiende versie van 'Little Red
Corvette' (van 'Today'): Zito klinkt in het begin als Prince (de in
wanhoop brekende stem die 'I guess I should have know... That it wasn't
going to last' prevelt), maar eens het nummer goed op gang is die
invloed verwerkt tot 'iets nieuws' en krijgt de song een heel eigen
accent (op YouTube vindt men verschillende versies) Ook een potje pure
blues shouting schrikt de man niet af ('Ice Cream Man' van Van Halen)
Zo'n
frontman moet zich omringen met de juiste muzikan-ten.