|
|
||
|
|
Wat was het weer lekker druk en hot in het zaaltje van De Blauwe Wolk. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, was het van zondag 25 februari '96 geleden dat wij Tom Principato & Powerhouse nog live in het clubcircuit aan het werk zagen. Principato heeft een nieuwe release te promoten en op vrijdag 5 november startte Tom zijn Europese luik dus in Grotenberge. Ruimschoots 45 min. later dan voorzien schuifelde Principato het podium op. De meestergitarist uit Washington, DC had met Jay Turner op bas en Pete Ragusa (ex-The Nighthawks) achter het drumstel alvast een stevige backing. Van bij het openingsnummer 'Hey Now Baby' werd meteen duidelijk dat hij hier weer geschiedenis zou schrijven. Een zeer bijzonder goed gemutste Principato dreef J.J. Cale's 'Lies' nog eens tot een funky song en begeesterde zijn Telecaster doorheen een vettige rock-'n-roll groove op 'If Love Is Blind'. Swamp geroosterde cajunsongs met ernstige New Orleans-inslag als 'Lock & Key' kruidde hij fel met zijn overheerlijke gitaartechniek. Net zoals 'Voodoo Thing' dat werd gekenmerkt door een geweldige intro. Swingende baslijnen en dampende drums in deze instrumentale, waar Principato ons met alle gensters van de blues laat kennismaken.
Powerhouse trok meteen de uiterst strakke lijn door en de vele hoogtepunten vloeiden in overvloed. Met een playlist van 33 nummers was dit alvast een fikse opdracht. Toch kon er zelfs nog een verzoekje bij met 'Play It Cool'. “This is not music for standing and staring, this is music for dancing” stak Tom plots van wal en van dit ogenblik waren de fans niet meer te houden. 'Too Damn Funky' was nog zo'n funky getinte bluestracks waar de kwaliteitsgitarist in Principato alweer duidelijk komt bovendrijven. Niet alle songs waren originals, '8 Counts For Rita' (Jimmy Smith) en de Louis Jordan-hit 'Fish Fry', was met verschroeiend gitaarwerk meteen klaarwakkere frisheid. Het elastische 'Congo Square' uit het Sonny Landreth-repertoire zou het concert waardig afsluiten. Deze bluesy met een schitterend low-end, bracht nog eens een sfeervolle mojo met een spookachtige sfeer. Tom zou als allereerste deze song coveren maar kreeg nadien succesvolle opvolging met versies van oa. John Mayall en The Neville Brothers.
Tom Principato balanceert nog steeds - en nadrukkelijker dan ooit- op het kruispunt tussen blues en rock zonder zijn muzikale geografie als New Orleans getinte R&B en funk te verwaarlozen. Na een carrière die meer dan 35-jaar overspant was dit concert geenszins rimpelloze routine. Philip Verhaege
|
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
|
Eigenlijk
begon het live-gebeuren in de blueswereld voor mijzelf in Café De Blauwe
Wolk. Uitbater van weleer en organisator van talloze clubconcerten en
het teloorgegane More Blues Festival, Filip Morre, werd dan ook
daadwerkelijk een goede vriend. Een jaar geleden gaf Filip de fakkel
door aan Billy, die intussen een vertrouwd gezicht is geworden in deze
oergezellige bruine kroeg, waar de sfeer immer relaxed is en waar het
steeds genieten is van fijne bluesmuziek en zoveel meer…
De
sfeer sloop tot een climax met de heuse bluessong 'Matchbox' en ging
naadloos over naar 'Bo Bo's Groove', Pete slaat zijn drumvellen zo hard
dat de cimbalen het plots begeven. Na een helpende hand van
ondergetekende krijgen wij als dank onze favoriete Principatosong, het
reggaegetinte 'In The Middle Of The Night' uit zijn vorige schijfje 'Raising
The Roof', dat al even knap werd opgevolgd door de bluesstandaard 'Mi
Solea'. Tromgeroffel steekt de kop op en voert ons opnieuw naar de
swamps met 'Down In Lou'siana', wat was Washington plots ver weg.
Vervolgens komt Tom met de eerste song uit zijn laatste album 'A Part Of
Me', waarvan hij meteen het gelijknamige nummer speelt. Deze release op
zijn eigenste Powerhouse Records, stelde hij ons bijgevolg bijna
integraal voor. Tijdens een korte onderbreking vloeide dit schijfje
alvast vlotjes over de toonbank. 
Maar
dat alles was buiten de dolgedraaide fans gerekend. Tot drie maal toe
werd Tom Principato & Powerhouse terug op de stage gekeild voor een
heuse bisronde, om uiteindelijk met de laatste toegiften 'Mojo Working'
en de Smiley Lewis-kaskraker 'I Hear You Knoking', de zaal in te blazen.
Met zo'n playlist behoort deze performance overduidelijk tot de
langstdurende party van het afgelopen jaar. De Blauwe Wolk trilde nog
eens op zijn grondvesten en hier heerste nog eens de bluesziel van
weleer met die broodnodige magie.