|
|
||
|
|
De Boerderij, Zoetermeer (NL) - 24 maart 2010
Als een standbeeld speelde de legende zijn songs. Zijn magere handen dansten over de snaren van zijn instrument. Zijn ogen waren het grootste deel van het concert gesloten en zijn mond bewoog alleen wanneer hij zong of enkele woorden tot het publiek sprak. Qua show was er weinig spektakel te zien. Johnny Winter en zijn mannen moesten het echt alleen hebben van hun spel, dat zeker het eerste half uur flauwtjes werd ontvangen. Een slowblues mocht ook niet baten. In één van de songs zong de voorman: "I can all move from town to town." Die zin moest toch bij menigeen de fantasie op hol doen slaan. Welke voorstelling moet je je hierbij maken? Een oude bluesman die overal zijn muzikale stuntjes nog eens mag laten horen?
Zijn bandleden genoten er duidelijk van. De gitarist en bassist kropen dichtbij Johnny Winter om enig showeffect te bereiken, terwijl de drummer fortuinlijk het ritme aangaf. Het spel werd beter en beter, maar na enkele nummers was het toch echt over. Dit was wat de meester nog kon doen. Bij vlagen speelde hij goed. Zijn band was de stuwende kracht. Al met al een mager concert. "See you next time", waren zijn laatste woorden voordat hij naar de camper ging om verder te reizen. Willem Croese
|
foto's: © Ron Visser __________________
|
Een
grote witte camper met Duits kenteken stond woensdagavond 24 maart voor
de artiesteningang van het cultuurpodium De Boerderij in Zoetermeer.
John Dawson Winter III, beter bekend als Johnny Winter deed het
etablissement aan om met zijn band een show neer te zetten. De
legendarische bluesrocker (66) trok veel publiek. Uitverkocht huis. De
modderige parkeerplaats naast het gebouw stond bomvol met auto's van de
bezoekers. En veel mensen kwamen met het openbaar vervoer. 
In
Zoetermeer maakte hij er een gewaagde onderneming van. Geen
voorprogramma om de aanwezigen op te warmen. Gitarist Paul Nelson,
bassist Scott Spram en drummer Vito Luizzi hadden slechts één stevig
instrumentaal bluesrocknummer nodig voordat zij met hun baas het podium
wilden delen. Daar gaf Johnny Winter graag gehoor aan, alhoewel hij
strompelend als een oud krom mannetje naar zijn plek ging. Op een
keukenstoel was een dik kussen bevestigd, waarop de gitarist voorzichtig
ging zitten. Met een kleine elektrische gitaar op de schoot en de
microfoon vóór hem op een lage standaard keek hij met een flauwe
glimlach de zaal in. Verwachtingsvol joelde het publiek. 
Na
drie kwartier spelen sloeg de vonk eindelijk over op het publiek. Op een
virtuoze manier ging de beuk erin met 'Redhouse', zoals Jimi Hendrix dit
nummer ooit speelde. Vanaf dat moment bewees de Texaan wat hij werkelijk
in zijn mars heeft. Pure klasse! Om zijn spel eer aan te doen, soleerde
hij als vanouds in het Rolling Stones-nummer 'It's All Over Now'. De
titel van die song moest niet al te letterlijk worden genomen, al stopte
Johnny Winter hierna voor een kleine pauze. Een perfecte timing leek het
wel, want binnen enkele minuten stond het gezelschap weer op de planken
nadat de aanwezigen dolenthousiast om meer schreeuwden. De bluesrocker
had zijn kleine gitaar verwisseld voor een groter exemplaar. Hij kreeg
de smaak te pakken. Zijn hand gleed moeiteloos over de hals van de
gitaar alsof er een pot vaseline over was uitgesmeerd was. Hij raakte de
juiste snaren om de benodigde akkoorden te maken voor zijn
voortreffelijk spel als slidegitarist.