|
|
||
|
|
Twee inleidende nummers volstonden om de omgevingstemperatuur op het juiste peil te brengen, zodat Lea vanaf haar eerste nummer 'Kiss Me Baby' er moeiteloos nog enkele graden - Celsius of Fahrenheit, naar keuze – kon aan toevoegen. Ze begroette niet enkel het publiek in een onberispelijk Nederlands en Frans, maar ook voor een deel van haar bindteksten liet ze haar moedertaal links liggen. Ze eiste bovendien heel vlug de medewerking van de aanwezigen, die schoorvoetend het refrein meezongen, zij het niet geheel naar de zin van de leading lady. Want, opperde ze, 'kiss me baby' moet vanuit het hart worden gezongen. Geheel uit het hart vervolgde ze met 'I just Wanna Make Love To You', waarbij je het gevoel kreeg dat ze hierbij bedoelde 'to all of you '.
Ook
voor het tweede deel liet Lea even op zich wachten, zodat het viertal -
Ray Scona (gitaar, zang), Enrico 'Henry' Carpaneto (keyboard), Gabriele
Dellepiane (bass) en Marco Fuliano (drums) - zich even buiten hun rol
als begeleidingsgroep konden verplaatsen en zodoende bewijzen dat we z Patrick Lagae
|
foto's: © Francis Decrocq ___________________________
|
Onder
de toegewijde begeleiding van het Italiaanse gezelschap Guitar Ray & the
Gamblers, dat zich eerder al liet opmerken in Menen als drijvende kracht
achter Paul Reddick, verleidde Lea Gilmore met een ontwapende charme en
haar indringende présence op haar dooie gemak het merendeel van het zeer
talrijk aanwezige publiek.
Ook
aan humor was er geen gebrek, Lea voelde zich best in haar nopjes in het
bijzijn van de vier Italianen. Bijvoorbeeld wanneer ze 'Guitar Ray'
Scona vleierig benaderde toen deze een solo bracht; omdat hij daar
eerder 'cool' mee omging, vroeg ze hem plagerig: 'Are you afraid
of me? Or is it my hips?'. Met een smetteloze versie van Ma Rainey's 'CC
Rider' en Honeydrippers' 'Night Time Is The Right Time' etaleerden ze de
kwaliteit van het geheel. De samenzang tussen Lea en Ray, weliswaar
beperkt tot een eenmalig feit, was dan iets minder geslaagd, hun
stemtimbres lagen te ver uiteen en vulden elkaar helemaal niet aan. Lea
ronde haar bijdrage aan het eerste deel af met anekdote en een liedje
over 'hartepijn', waarna de begeleidende groep met een outro de
pauze inleidde.
e
als een volwaardige band mogen beschouwen. Lea zette vervolgens in met
een zwoel gezongen 'Fever'. De frêle uitvoering van 'Rock Me Baby' liet
het publiek niet onberoerd, waarna Lea vond, na de verkondiging van haar
adoratie voor Aretha Franklin, dat het hoogtijd was om er wat vaart bij
te steken. De schoenen die ze net voor het optreden had aangetrokken,
mochten aan de kant en wat volgde was een lange, tempovolle opbouw naar
een climax. Ze spoorde het publiek onaflatend aan om mee te zingen, van
'Nobody's Fault But Mine', over 'Let The Good Times Roll' tot het
onvermijdelijke 'Sweet Home Chicago'. Mooi moment wanneer Lea, bij het
verlaten van het podium, een glas kriek krijgt aangeboden door een
alerte toeschouwer, die goed had geluisterd wanneer ze het lijstje 'what
I like about Belgium' kenbaar had gemaakt. Op donderdag 18 november, is
het de beurt aan de uit Austin, TX afkomstige Guy Forsyth, ondermeer
befaamd om zijn stem die klinkt als een klok.