Tad Robinson & Alex Schultz
The Duke, Maastricht (NL) - 6 oktober 2010

Tot aanvankelijke teleurstelling van de organisatie, Stichting Blues & Roots Maastricht, bleek de voorverkoop van het concert van Tad Robinson en Alex Schultz in D'n Hiemel niet goed te lopen. En dat terwijl toch minstens Alex Schultz bekend zou moeten zijn, hij heeft tenslotte zowat een decennium bij Rod Piazza gespeeld. Dan maar Gaby aangesproken, die zijn blueskroeg The Duke (een monumént in Maastricht) welwillend ter beschikking stelde om het optreden (nu ook gratis!) alsnog te kunnen redden. Het café is lang en smal, maar als het van voor tot achter vol staat, kan er aardig wat volk in.

Gelukkig was dat ook werkelijk het geval toen de bandleden rond negen uur achter hun instrumenten kropen en een soort versneld 'Born Under a Bad Sign'-ritme inzetten. Met een gespierde gitaarsolo die klonk als Clapton ten tijde van Mayalls Bluesbreakers en een vlotte harmonicasolo eroverheen, kreeg het publiek al meteen waarvoor het gekomen was. Ook voor een goede afwisseling werd al onmiddellijk gezorgd door een snelle shuffle met een smaakvolle Fender Rhodes-solo en 'Broken Hearted Man', een trage bluesoulsong voorzien van een gitaarsolo met B.B. King-invloeden en avontuurlijke akkoordenwisselingen, en een subtiele demonstratie van harpvirtuositeit door Tad Robinson. Ook vocaal klinkt Robinson meesterlijk. In het middenbereik doet hij denken aan Robert Cray, in de lage registers een beetje aan Kim Wilson en in het hoog een ietsje aan Howard Tate of Syl Johnson.

Vermits er nauwelijks een podium was, moesten de heren even checken 'Are you with us?'. Toen daarop het hele café tot achteraan 'Yeah' brulde, wisten de heren dat het goed was, en verdween de grijns nauwelijks meer van hun gezicht. Het leek wel het sein om zich nog dubbel zo hard te geven. En dat deden ze meteen met 'Long Way Home', dat baadde in een late nite funksfeertje. Een wereldnummer met stijl en klasse, een eerste hoogtepunt van de avond. Dat kreeg meteen opvolging met 'Rained All Night', door bassist Steve Gomes geschreven en helemaal in de authentieke 'Hi Records'-stijl. Robinson gaf hierin een zeer sterke zangdemonstratie. Na nog een shuffle met een jazzy gitaarsolo in de stijl van Duke Robillard, en 'Up And Down World', met strofes à la Robert Cray en een zachtjes rockend refrein, was het tijd om even te bekomen van zoveel moois.

Na de pauze werd hernieuwd op sfeer gemikt via een trage shuffle met Robinson op chromatische harp, een snelle shuffle met een zeer jazzy solo van toetsenman Kevin Anker en een tweede 'Hi'-achtig nummer, 'Ain't That Loving You', waarop Robinsons soepele soulstem helemaal kon schitteren. Daarna mocht ook Schultz even 'in the spotlight' met een laidback jazzrock-achtige instrumental waarin een zeer vloeiende solo zat. Na 'They say' (met een meeslepende groove) en 'I'm Down' (met een zeldzame slide-solo) kwam een volgend hoogtepunt: de schitterende ballad 'Welcome Home', hélemaal in de 'Muscle Shoals'-stijl, met mooie akkoordenwisselingen en ronduit prachtige vocale versieringen.

Na nog een uptempo funky blues in de stijl van Robert Cray met weer een Fender Rhodessolo, was er nog tijd, zin en energie voor één ballad als bisnummer: 'My Love Is Real', met inderdaad some real singing! Het mooie bij Tad Robinson is dat zijn vocale capriolen niet dienen om zichzelf in de kijker te zetten, maar altijd subtiel zijn en ten dienste staan van zijn songs. En die mogen er ook wezen, zoals bleek!

Twee mooie en veelzeggende details nog: je zag de drummer, Robb Stupka, toch al een oude rot, tijdens het optreden geleidelijk steeds jónger worden, en toen ik me omdraaide om de uitgang te zoeken, zag ik een heel café vol glimlachende gezichten. Wie er niet bij was, heeft ditmaal écht wat gemist.

Leo Jacobs

p.s. Het is inderdaad écht hoog tijd dat niet alleen insiders de kwaliteiten van deze muzikanten weten te waarderen! Peer? Ospel? (desnoods in de kleine tent…)


Tad Robinson & Alex Schultz
The Borderline, Diest - 9 oktober 2010

Geen betere bluesheld dan de vijfvoudig 'Blues Music Award' genomineerde Tad Robinson om het nieuwe bluesjaar in te wijden, samen met Alex Schultz en band. Het zijn immers oude bekenden voor de trouwe bezoekers van het muziekcafé, 'the place to be for real music-lovers'. Alles in The Borderline ademt immers de sfeer uit van een echte juke-joint waar foto's en bijhorende attributen herinneren aan de 'survival' blues, het miskend stiefkind van de deftige cultuurfunctionarissen. In plaats van de vrijdagavond organiseert men er nu op zaterdag en het eerste optreden met internationale allure begon om 22 u. stipt.

Tad Robinson en gitarist Alex Schultz moet je aan de bluesclub-insiders niet meer voorstellen. Niet alleen passeerden beiden al enkele keren het muziekcafé, zodat men kan spreken van een wederkerige vriendschapsband, maar op grond van hun respectievelijke reputatie als soulzanger en gitaarvirtuoos, wist je dat de lucht in de club zou vibreren van het ganse scala van diepe of bevrijdende emoties. Voeg daarbij Tads bluesharpspel en de bas van Steve Gomes en zelfs superlatieven worden dan ontoereikend, vooral omdat het allemaal zo vanzelfsprekend simpel en vlot lijkt te verlopen.

De charismatische Tad Robinson, ditmaal zonder gentlemanhoed, zette soulvol in met 'Broken-Hearted Man', waarbij het pianospel van Kevin Anker de intensiteit van het verlies versterkte. Tad vervolgde in dezelfde sfeer met enkele soulnummers uit zijn laatste cd 'Back In Style', o.m. het sublieme 'Rained All Night', geschreven door bassist Steve Gomes, en 'I'm In Good' van hemzelf. Via de uithalen op zijn harmonica leek hij soms te kermen of te schreien. Opvallend was ook de chemie tussen de bandleden vanuit een soort elkaar respecterend amicaal bluesgevoel.

Bij de solo's van toetsenist of gitarist trok Tad Robinson zich even terug, zodat alle aandacht naar het solerend spel kon gaan. Schultz leefde zich dan onmiddellijk in met een fijngevoelige finesse die hij in het verleden bekwaamde aan de zijde van Albert Collins, William Clarke, Lester Butler, Rod Piazza, enz... Tad en Alex delen behalve hun New Yorkse afkomst een diepgewortelde passie voor de blues en vullen elkaar harmonisch aan. Zij spelen dan ook al sinds 1977 samen en nestelen zich op het podium als in een intieme huiskamer. Alex zei trouwens ooit dat hij naast Tad zijn beste niveau bereikt.

De set werd ook in de tweede helft gevarieerd opgebouwd, beginnend bij 'Payback', waarna men slowblues met funky nummers afwisselde. Bij de meer up-tempo nummers liet een bijzonder gedreven Kevin Anker dan met magische vingers de pianotoetsen dansen. Toch overheerste de gevoelvolle soulblues, wat moeilijk anders kan bij een zanger van het kaliber van Bobby 'Blue' Bland, Al Green, of Otis Clay. Het publiek genoot en al was het zaaltje niet vol, het applaus was er des te hartelijker om. Mocht deze club in het Brusselse gesitueerd zijn, dan was er elke zaterdagavond stormloop om als eerste binnen te geraken. Maar zoals een obscure Griekse wijsgeer ooit zei: het is niet de kwantiteit maar de kwaliteit die telt, in dit geval de liefhebbers van integere soulblues. Naar het einde toe dankte een sympathieke Tad alle aanwezigen met daarbovenop een complementje voor de uitstekende soundman, die dat inderdaad dik verdiende. Om klokslag middernacht eindigde de bluesband met een laatste bis en zoals vaak is er daarna een nummer dat blijft nazinderen, in dit geval de songtekst 'Feel I'm Dying From The Blues'.

Mieke Geukens

 

reageer op dit artikel

 

    
      foto's: © Peter Jacobs
                    (Maastricht)
                © Yvo Zels
                    (Borderline, Diest)
      

       ___________________________

      
koppelingen:
       
 - Blues & Roots Maastricht
       - Borderline, Diest
       - site Tad Robinson
       - site Alex Schultz













      




 

 

 


 


 













 

 


































































 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.