|
|
||
|
|
Ook bij haar uitvoering van Elmore James' 'Dust My Broom' was het publiek helemaal mee en de schitterende finale waarin Diunna en Zac beurtelings een couplet zongen in een marathonversie van het aaneengeregen 'Mannish Boy/Hoochie Coochie Man' was ronduit explosief. De aanwezigen genoten met volle teugen van dit sterke staaltje entertainment waarin Zac en Diunna, sterk acterend en in niet mis te verstane bewoordingen, dongen naar de gunst van hun seksegenoten in het publiek. 'Eén van de sterkste Chicago Blues Festivals van de afgelopen jaren', debiteerde voorzitter Franky Van de Ginste, toen om 23 u. stipt onze blauwgestreepte 'vrienden' al zwaailichtend een domper op de feestvreugde kwamen plaatsen. En we moeten Franky gelijk geven. De aanwezigen beloonden Zac en Diunna rijkelijk en riant omwille van het feit dat ze als rasperformers in zeer hoge mate contact met hun publiek hadden gezocht. De ritmesectie (een afgetrainde en klokvaste Cedric Goodman op drums en de goedlachse Cory 'Buthel' Burns op bas) speelde zo strak en pulserend dat we talrijke adrenalineopstoten niet meer konden onderdrukken. De buren waren sowieso al zeker van een slapeloze nacht. Die flikken hadden echt niet gehoefd. En toetsenman Corey Lacey vulde spitsvondig de gaatjes in, maar bedeelde zichzelf een glansrol toe in o.a. 'Mojo Working', door Zac Harmon gebracht met een aanstekelijk zuiders ritme, voorafgegaan door de aankondiging 'Let's go to Louisiana one more time'.
Geen van de drie is actief in het Chicagocircuit en ondanks het feit dat het muzikale niveau en het entertainmentgehalte bijzonder hoog lagen, kwamen bij ons toch spontaan vraagtekens op over de keuze van deze line-up voor het Chicago Blues Festival. We zullen het promotor Didier Tricard vragen. Banana Peel Franky gokte op een te dun geworden spoeling in de blueshoofdstad. Dat lijkt ons weinig waarschijnlijk. Quintus McCormick heeft een prachtige nieuwe cd op Delmark en dit geldt ook voor Eddie C. Campbell en Zora Young. Rockin' Johnny is na jaren inactiviteit herrezen en speelt alle clubs in Chicago plat. Bob Corritore, geboren én muzikaal getogen in Chicago, was in deze periode op tournee in Europa. En dit gold ook voor Chris James & Patrick Rynn, onlangs met een Blues Blast Music Award gehuldigd als beste nieuwkomers en actief op Earwig Records uit… inderdaad, Chicago. Maar nogmaals, deze bedenking doet geenszins afbreuk aan de puike prestaties van de Zac Harmon Band, Diunna Greenleaf en (in iets mindere mate) Gregg Wright.
Franky Bruneel
|
foto's: © Franky Bruneel - boven: Zac Harmon - midden: Gregg Wright - onder: Diunna Greenleaf
__________________
|
Twee
meter voor me uit, hing de playlist van dit gelegenheidscollectief aan
Zac Harmons versterker geplakt. Tussen de opgesomde nummers las ik 'slow
shuffle' als keuzemoment voor Diunna Greenleaf, vrij in te kleuren
naargelang de inspiratie van het ogenblik. Resoluut koos ze voor een
eerbetoon aan de onlangs overleden Koko Taylor, met een intrigerende
interpretatie van '29 Ways', inclusief schuddekontende interactie met
het publiek en goedlachse vuilbekkerij. Het was één van de vele
momenten, waarop drie artiesten en een ijzersterke band, hoewel niet
afkomstig uit Chicago, de clubsfeer van de 'windy city' heel
karakteristiek reconstrueerden…
Zac,
uit Jackson, Mississippi, deed geen moeite om zijn afkomst te verbergen.
Naast het (wellicht opgelegde) Chicagorepertoire bracht hij bij aanvang
van elke set trouwens eigen werk, waarvan we vooral het soulvolle 'Sugar
Man' onthielden. En nu we het toch over de origine van de artiesten
hebben; Diunna Greenleaf komt uit Houston, Texas en is daar één van de
meest prominente vorsers in allerlei 'blues societies'. Michael
Jackson-gitarist Gregg Wright is afkomstig uit Louisiana maar woont
sinds jaar en dag in Los Angeles. Over Wright kunnen we trouwens kort
zijn. Als begeleider was hij hier zeer functioneel, met knap gepakte
'single notes' als origineel alternatief voor volle akkoorden op
slaggitaar. Zijn solo's verraadden (ondanks het knap gezongen 'Cry Me A
River') de muzikale identiteit van een ruige rocker.
Tot
slot vermelden we nog West-Vlaming Tiny Legs Tim die helemaal in zijn
uppie en op de gammele gitaar van zijn opa het voorprogramma mocht
spelen. Zijn nasale zang doet erg 'pre war' aan (al komt dit uiteraard
niet door die zang maar door de slechte opnamekwaliteit van de
vooroorlogse platen). De zeer beperkte harmonicariedels voegen niets
toe, maar… die gitaar… whaw! Wat is deze jonge snaak meesterlijk in die
onvervalste Robert Johnsonstijl zonder daarom een imitator te zijn. Hij
heeft trouwens zelf ervaringen met 'dealin' with the devil' en zijn
eigen songs bulken van zelfrelativisme. 'Everybody's drinking but I'm
sober about myself', scandeerde hij pakkend unisono met zijn gitaar.
Onder te brengen in de categorie 'te volgen'.