Moulin Blues
Stenenbrug, Ospel (NL) - 3 en 4 mei 2024

Sinds mensenheugenis komt Back To The Roots naar Moulin Blues, het belangrijkste bluesfestival bij onze noorderburen. Er is een wederzijdse sympathie en zelfs een gewaardeerde samenwerking want we waren ook al meermaals in Ospel als begeleiders van een via ons geboekte act, vorig jaar nog de all-star band met o.a. Bob Corritore, Taildragger, Jimi Primetime Smith en Johnny Burgin. Deze keer waren we er als 'gewone' bezoeker en uiteraard met het oog op de verslaggeving die u hier en nu, enkele lijntjes verder, te verorberen krijgt. En we hadden ernaar uitgekeken. Echt waar. Het programma was veelbelovend, de voorbije maand was het qua concerten vrij rustig en we waren echt wel hongerig naar enkele flinke hapklare brokken livemuziek. En toch, toch was ons gemoed in een zwart vriesvak terechtgekomen tegen het moment dat we het festivalterrein op struinden. Zwart en donker. En dat is logisch, want als de deur van de koelkast onherroepelijk dicht slaat, gaat het lampje uit. Lees gerust verder, want we gaan het je in alle eerlijkheid uitleggen en willen meteen al melden dat de drieste berg kut en shit uiteindelijk de duimen heeft moeten leggen tegen de positieve kracht van goede muziek...

vrijdag 3 mei

Het traject van Brugge naar Ospel beslaat doorgaans een dikke twee uur, maar we hadden een veiligheidsmarge ingecalculeerd. Gelukkig maar. File vanwege wegenwerken in Drongen, file vanwege wegenwerken in Zwijnaarde, file vanwege wegenwerken in Antwerpen en file vanwege onduidelijke redenen bij enkele Nederlandse knooppunten. Na vier uur rijden bereikten we uiteindelijk hotel Rosveld in Nederweert, een schitterend hotel trouwens. Geen probleem, zo dachten we. Het festival begon om 16.00 u. en het was 15.50 u. We logeerden op amper tien minuten rijden van het festivalterrein. De check-in verliep vlot en we zouden niet zo heel veel van de eerste act missen, dachten we. Tot we de omgeving van de Stenenbrug bereikten, met nog enkele honderden meters te gaan. Enfin, gaan zou beter zijn geweest, maar we bedoelen rijden en alles zat muurvast. We zagen een ellenlange rij stilstaande wagens en campers en in de verte de festivaltent. De klok tikte meedogenloos verder en om de tien minuten schoof het vijf meter op. Tot onze frustratie konden we met open ramen de muziek niet eens horen. Motor uit, motor aan, weer vijf meter, hoera, fuck! Op de Facebookpagina van het festival vonden we geen info over wat er eigenlijk aan de hand was. Ruim twee uren heeft het geduurd tot we uiteindelijk aan de festivalparking geraakten waar een onwaarschijnlijk knappe vrijwilligster ons uitlegde dat de parking vanwege de hevige regenval van de laatste dagen tot een modderpoel was herleid en dus onbruikbaar was. Tractors moesten de campers tot op hun plaatsje slepen; wie enkel wou parkeren moest een plaatsje zoeken aan de rand van de smalle landweggetjes en dan nog een flinke afstand stappen, lees ploeteren, naar de festivaltent. Er waren dus al verschillende acts gepasseerd toen we uiteindelijk omstreeks 18.20 u. gefrustreerd, leeg en uitgeblust ter plaatse waren. Goedbedoeld kwamen enkele bekende gezichten ons meteen vriendelijk gedag zeggen. "Hey, hoe gaat het met je?" We hebben nog nooit de eerste prijs komediespelen gewonnen en dat zal wellicht ook nooit gebeuren. Sorry Katrien, sorry Jacques, neem het vooral niet persoonlijk op. Dit gezegd zijnde – om maar eens een cliché boven te halen – kunnen we nu beginnen aan het verslagje van de acts die we hebben gezien en gehoord...

We baanden ons een weg door de mensenmassa want voor de Canadese band Bywater Call wilden we echt wel vooraan staan. Het zal de achtzame lezer niet onbekend zijn dat we een grenzeloze bewondering koesteren voor zangeres Meghan Parnell, volgens ons een van de sterkste stemmen ter wereld. Ook nu maakte Meghan het volledig waar. Eerst met een drietal nieuwe nummers alvorens we heerlijk thuiskwamen in 'Arizona', de song die van ons enkele jaren geleden een onvoorwaardelijke fan maakte. Het publiek reageerde uitbundig op Bywater Call. Niet voor de volle honderd procent blues, maar wel zeer organische muziek met zowel blues-, jazz-, funk- als soulinvloeden, die bluesliefhebbers ten zeerste waardeert. Onze gemoedstoestand kroop uit de zwarte zone weg. De meter stond na Bywater Call op veldmuisgrijs en we vonden ons normale ademritme terug...

De volgende act in de grote tent was Chris O' Leary uit New York. Hij werkte zes jaar als frontman van Levon Helms rockband The Barnburners en bracht in januari van dit jaar zijn eigen cd 'The Hard Line' uit op Alligator Records. Misschien zijn we verkeerd, maar wij dachten dat Chris met die cd niet zo heel veel potten heeft gebroken. Toch zongen enkele fans op de eerste rij mee met O' Leary's funky, melodieuze en heel radiofonische blues. Hij zingt niet onaardig en speelt meer dan behoorlijk harmonica. We vonden het zelfs een tikkie jammer dat hij heel erg karig was met zijn harmonicastreepjes.

We stonden dit jaar alleen in voor zowel verslaggeving als fotografie. Met een festival dat zich in twee tenten tegelijk afspeelt, kun je in die omstandigheden niet anders dan keuzes maken. Ofwel pik je er de acts uit waarvan je je een degelijk beeld wil vormen, ofwel leg je als een bezeten ree of vos continu hetzelfde traject af, in dit geval tussen de grote en de kleine tent om van elke band een paar plaatjes te schieten. Maar dan komt de muziek niet binnen en hou je aan het hele festival niets over. Wij kozen dus voor de eerste optie.

In de kleine tent – tegenwoordig heet die de Moulin Blues Juke Joint – wilden we het optreden van het finse Tomi Leino Trio niet missen. We zagen ze al vaak op Swing Wespelaar als begeleiders, o.a. van Aki Kumar in 2022 en Mark Hummel vorig jaar. Eigenlijk leerden we hen in 2016 kennen door hun cd 'Hip Shootin''. Ze brengen blues van het puurste soort, vaak appellerend aan de swamp blues à la Lightnin' Slim of Slim Harpo maar vooral in de ritmes gelardeerd met een pittig rock-'n-rolltintje. Hier was het niet anders. Zo brachten ze de eigen song 'Lookin' For My Baby' en die was duidelijk geïnspireerd op Chuck Berry's 'Reelin' And Rockin''. "Er is geen bluesfestival zonder Jimmy Reed", zei Tomi na een viertal nummers. We kregen 'I Wanna Be Loved By You' maar bassist Jaska Prepula gordde een gewone gitaar om waarop hij de baslijnen speelde. Daarna nam hij de lead in 'I Feel Allright', een stamper in de stijl van Hound Dog Taylor. En dat deze klasbakken hun klassiekers kennen, bleek andermaal toen Tomi zijn gitaar inruilde voor de harmonica en het publiek vroeg of ze Frank Frost kenden, waarop hij zeer overtuigend 'Jerry Roll King' inzette. Kijk, lieve lezers. Dit is de blues! Dit is de muziek die bluesliefhebbers op een bluesfestival willen horen! Het muzikale vakmanschap en de trefzekerheid straalde van deze band af. En Frank Frost bijgod... wie speelt dat nu nog? Wie kent die nog? Maar dat is precies het soort muziek dat ons fier maakt op wat we doen, namelijk streven voor preservering, promotie en verspreiding van de blues. Met dit optreden viel alles in de plooi. Eindelijk wisten we weer wie we waren en wat we hier kwamen doen. Ons humeur verliet de grijze zone. We waren zo blij als een wit dwergkonijn dat pas een overdosis paardenbloemwortels had gekregen. Dankjewel Tomi, dankjewel Jaska en dankjewel Mikko!

En dan was er Monster Mike Welch in de grote tent. We hadden enorm naar dit optreden uitgekeken vanwege een zekere persoonlijke compliciteit die we met Mike voelen. We waren er bij in 2016, toen hij voor het eerst samen optrad met Mike Ledbetter tijdens het eerbetoon aan Otis Rush op het Chicago Blues Festival. We hadden de magie tussen die twee gevoeld en voorspeld dat ze samen een groots avontuur tegemoet zouden gaan. Enkele luttele maanden later was de Welch Ledbetter Connection een feit met de cd 'Right Place, Right Time'. Hun gezamenlijke optredens waren wereldwijd een succesverhaal tot Mike Ledbetter, amper 33, op 21 januari 2019 onverwacht overleed. De dood van zijn beste vriend deed de getroebleerde Mike Welch in een diep dal wegzakken. Maar we merkten ook het lichtpuntje aan het eind van de tunnel toen Mike in volle coronaperiode af en toe een filmpje postte op zijn socials waarin hij in alle eerlijkheid vertelde over zijn depressie maar ook af en toe een aardig streepje gitaar speelde, waaruit bleek dat de muziek hem overeind hield. In maart 2021 stond hij op de cover van BTTR 116 en deed hij zijn verhaal. Dat interview gunden we hem van harte, want we wilden met dit ruggensteuntje een bescheiden bijdrage leveren aan zijn muzikale toekomst. Het was dan ook hartverwarmend om hem hier te zien tijdens zijn eerste overzeese tournee sinds alle ellende. Hij sprak het publiek ook eerlijk toe. “Na de dood van mijn vriend zat ik zo diep, dat ik eraan twijfelde of ik ooit weer in staat zou zijn om voor een publiek op te treden”, zei hij. Maar hier stond hij dan, zelfzekerder dan ooit. Zijn optreden was adembenemend goed! Hij speelde alsof hij het deed ter ere van Mike Ledbetter en in zijn hart zal dat ook wel zo zijn geweest. We hebben geen songtitels genoteerd want op dit moment deed dit niets terzake. Hier stond Monster Mike Welch weer ijzersterk en geef toe, op gitaar kun je niet dichter bij Otis Rush komen dan dit. Whaw!

Vandaag was een bewogen dagje. Dat het nu niet al te moeilijk meer moest worden en we de dag met lichtvoetig en pretentieloos amusement wilden besluiten zul je onderhand wel begrijpen. En zie, in de kleine tent vonden we met de 29-jarige Alba Blanco uit Cádiz precies wat we nodig hadden. Op het podium luistert deze kleine opdonder naar de naam La Perra Blanco. Ze is een echte Spaanse furie die gitaar speelt en zingt alsof de hellehonden haar achterna zitten. Ze bracht geen blues maar rockabilly en naar ons gevoel zit dit muziekgenre qua feeling veel dichter bij de blues dan wat we kennen als 'americana' of 'rootsmuziek'. Dat zijn trouwens geen bestaande muziekgenres maar marketingtermen door de industrie uitgevonden. Alba werd bijgestaan door een boomlange vervaarlijk uitziende contrabassist. Deze ruwe bolster heeft vast een blanke pit en we vragen ons af of ze een koppeltje zijn. Alba, pakweg een meter zestig klein en hij, zeker twee meter. Allerlei grappige taferelen visualiseerden zich in onze vunzige geest, maar we gaan het hier deftig houden. 'Bop And Shake' is de naam van één van Alba's cd's en dat is precies waar deze band voor staat. Het ging verdorie vooruit. Zodanig vooruit dat voor we het in het snotje hadden de rollercoaster van deze eerste festivaldag tot stilstand was gekomen. Op naar hotel Rosveld...

zaterdag 4 mei

Na een deugddoende nachtrust en een verbluffend ontbijt kozen we ervoor om geen tijd te verliezen. De horrorfilm van gisteren speelde zich alweer af in onze hersenpan, maar gelukkig verliep alles vandaag supervlot. We parkeerden op quasi dezelfde plek als gisteren en veiligheidshalve deden we dat met twee wielen op de verharde weg. We bedoelen, uiteraard, een voor- en een achterwiel. We konden het ons immers niet veroorloven om ons vast te rijden in de modder, want 's avonds zouden we het festival vroegtijdig moeten verlaten. Familiale omstandigheden noopten ons ertoe om op zondag nog voor het krieken van de dag de terugtocht aan te vatten, vandaar...

Stipt om 12.00 u. mochten de Dutch Tornados aftrappen in de grote tent. Dit was een superband, bestaande uit Richard van Bergen (zang & gitaar), Roel Spanjers (zang, toetsen & accordeon), Mischa Den Haring (zang & gitaar), Boy Vielvoye (zang & harmonica), Roelof Klijn (bas) en Jody van Ooijen (drums). En wat gebeurt er wanneer je de beste bluesmuzikanten van Nederland samen in één band stopt? Nou, dan krijg je vuurwerk! Afwisseling was troef in een show waarin iedereen beurtelings de lead nam. Het repertoire was een bloemlezing uit de rijke bluesgeschiedenis, niet met platgespeelde overbodige covers, wél met knappe eigen interpretaties van nummers die toch in het collectieve geheugen zitten verankerd. Het publiek zong 'Don't You Lie To Me' luidkeels mee, we hoorden werk van Frankie Lee Simms – jawel, ze kennen hun klassiekers – een mooie versie van Ray Charles' 'Messaround', de boogie van Magic Sam en ga zo maar door. Hammondspeler Roel Spanjers deed ook enkele nummers op accordeon en onderstreepte daarmee dat ook zydeco een integraal onderdeel van de blues is, wat weinigen zich vandaag nog schijnen te herinneren. Wat een puike set was dit!

Of een cultuurschok een goede zaak is op het ogenblik dat je middagmaal nog lang de dikke darm niet heeft bereikt, weten we niet. Feit is wel dat zanger-harmonicaspeler Sugarmill Slim uit Los Angeles er op zijn minst, euh... een tikkeltje bevreemdend uit zag. 'You can't judge a book by the cover', zong Bo Diddley destijds, maar hier was eigenlijk zelfs niet al te veel cover... Okay, als het de bedoeling was om op te vallen met een extravagant uiterlijk, dan is dit suikermolenmens er zeker in geslaagd. Op zijn website lazen we iets over rauwe punkblues, maar laat ons eerlijk wezen: Hier stond een eersteklas harmonicaspeler die duidelijk veel liefde koestert voor de traditie. Rauw en vurig, dat wel - de fans van Lester Butler zullen in hun nopjes zijn geweest - maar hij speelde verdorie 'All Your Love I Miss Lovin'' van Otis Rush. Ook zijn stem was zeer genietbaar. What you see is blijkbaar niet altijd what you get. Qua kledingstijl (of gebrek daaraan) en maniertjes kun je hem het beste vergelijken met de vroege Jason Ricci. Als harmonicaspeler eigenlijk ook, al gaat hij minder de experimentele toer op. Sugarmill Slim, we gaan die naam onthouden. Dit was een zeer positieve verrassing.

In de Moulin Blues Juke Joint gingen we even kijken bij Them Dirty Dimes, een Nederlandse band met een bijzonder uitgebreid instrumentarium. We vermoeden dat zij van alle acts de grootste verzameling snaar- en blaasinstrumenten bijhadden. Sommigen zullen hun stijl misschien 'americana' noemen, maar dat willen we even corrigeren. We zeiden het al, 'americana' is geen bestaand muziekgenre. Deze band speelt een mix van bluegrass, country, gospel, western en volksmuziek in de stijl zoals die tussen 1900 en 1950 werd beoefend in bergachtige gebieden ten westen van de rivier Mississippi, voornamelijk in de staat Tennessee. Voor al deze genres bestaat een verzamelnaam: hillbilly. Of dit op een bluesfestival thuishoort, laten we in het midden. Feit is dat blues van oorsprong Afro-Amerikaanse volksmuziek is en dat beoefenaars van de hillbillystijl graven naar de wortels van de blanke Amerikaanse volksmuziek. De voorlopers van de moderne country & western, zeg maar.

Variatie is troef op Moulin Blues, dat hebben we al meermaals aangestipt. Bluesrock hadden we tot dusver niet tussen de kiezen gekregen – en het liefst krijgen we daar ook niet al te veel van binnen – maar daarvoor zorgden The Cold Stares uit Indiana. In 'I Was A Fool' wilde zanger-gitarist Chris Tapp ons enkele levenslessen meegeven, maar daarmee overtuigde hij ons niet echt. Als het charisma eens in reclame staat bij de plaatselijke spekslager, dan zou hij daar best eens een extra kwart kilo van inslaan. De kille bluesrock van dit gezelschap werd na een viertal songs wel erg monotoon en we merkten dat ook het publiek rondom ons vrij gelaten reageerde.

Iets interessanter (maar ook weer geen blues) was de 53-jarige zangeres-gitariste Amy Helm uit Woodstock, NY. Klinkt de familienaam jou bekend in de oren? Yep! Amy is de dochter van drummer Levon Helm. In z'n totaliteit klinkt de band als een brave versie van Lynyrd Skynyrd en Amy zelf doet ons wat aan Fleetwood Macs Stevie Nicks denken maar is daar de iets ruigere variante van. In tegenstelling tot de vorige band wist Amy wél een groot gedeelte van het publiek aan zich te binden. Aan het einde van haar show toonden heel wat fans hun appreciatie met een eerlijk en daverend applaus. Vooraan in de tent zagen we dat enkelen zelfs applaudisseerden met tranen in de ogen.

We liepen even langs bij de kleine tent, maar er was geen doorkomen aan. De Zeeuwse bluesrockformatie The Juke Joints is bezig aan een afscheidstournee – na 42 jaar houden ze ermee op – dus grepen talloze fans hun kans om de 'masters of rock rollin' blues' voor een laatste keer aan het werk te zien. Van op afstand zagen en hoorden we zowel band als publiek in grote mate genieten.

Na een vettige hap besloten we helemaal vooraan in de grote tent post te vatten want van D.K. Harrell wilden we geen seconde missen. De 26-jarige zanger-gitarist uit Ruston, Louisiana sierde met zijn debuut-cd 'The Right Man' de rubriek 'Absolute Aanrader' in nummer 124 van ons blad. Hij prijkte op de cover van BTTR 125 en middels een uitgebreid interview konden jullie dieper met hem kennismaken. We hebben het al meermaals voorspeld: dit wordt de volgende grote ster van de blues. Zeker weten! Het publiek reageerde dan ook laaiend enthousiast op D.K.'s sterke zang en zijn gitaarspel dat overduidelijk naar B.B. King knipoogt. Hij had een ijzersterke band bij, die mede vanwege de twee blazers, sax en trompet, voor een volle dragende sound zorgde. Niemand wist wat er gebeurde, ook de band niet, toen D.K. na ongeveer tien minuten in paniek schoot, zijn gitaar in de standaard zette, saxofonist Russ Bryant (die tevens bandleider is) teken gaf om de boel draaiende te houden en met bangelijke gelaatstrekken het podium verliet. Even later waren zowel hij als zijn vertederende brede glimlach terug. "Ik wil eerlijk met jullie zijn", sprak hij het publiek toe. "Weet je, ik houd mijn broek op met bretellen en ik was hier zopas danig aan het bewegen dat die bretellen achteraan waren losgeschoten. Ik voelde mijn broek afzakken en wou hier niet voor jullie staan met mijn broek tot op mijn enkels." Hoe ontwapenend. Als artiest is hij waanzinnig goed maar sterallures zijn aan hem niet besteed. Met het repertoire van zijn cd, allemaal zelf gepende, zeer onderhoudende nummers, speelde D.K. Ospel plat. Zijn levensvisie: we zijn hier niet zo heel lang op deze wereld. Laat ons ervan genieten. Laten we ons amuseren. D.K. slaagde er moeiteloos in om dié vonk naar zijn publiek te laten overslaan. Van de allereerste tot de allerlaatste noot van dit optreden bleven we geboeid en betoverd vastgeankerd op ons plekje op de eerste rij. We kunnen ons trouwens niet herinneren wanneer zoiets voor het laatst is gebeurd op een festival. Was je er niet bij? Onthou de naam D.K. Harrell en mis hem niet in Peer of op Hookrock.

Om 20 u. was er de Nationale dodenherdenking en het moet gezegd dat het doorgaans vrij rumoerige publiek met veel respect de twee minuten stilte in acht nam. Dat was alweer een pakkend moment. Daarna mocht Danielle Nicole aan- en optreden. In 2012 was ze hier ook al geweest als zangeres-bassiste van de familieband Trampled Under Foot. De drummende broer Kris overleed in januari 2022. Danielle en Nick bouwden beiden een succesvolle solocarrière uit. Nick richt zich in zijn stevige bluesrock eerder tot gitaarfans, Danielle zet een hedendaagse variant van de blues neer, waarbij ze uitzwermt naar funk en pop. Hier op Moulin Blues bracht ze een knappe set waarmee ze bewees dat ze behoort tot die categorie artiesten die elementen uit de bluesmuziek wil preserveren voor de volgende generaties.

Graag hadden we nog een streepje Robert Finley meegepikt, maar een gedegen nachtrust was onontbeerlijk alvorens op een ontiegelijk vroeg uur huiswaarts te rijden. Al bij al hebben we ons best wel vermaakt. Buiten onze wil om hebben we kop en staart van het festival gemist, maar we bekijken het positief. D.K. Harrell was het absolute hoogtepunt en amper twee dagen later zou hij optreden in de Banana Peel, op anderhalve boogscheut of twee steenworpen – je mag zelf kiezen – van onze achtertuin. Wat Moulin Blues 2024 betreft: niemand heeft moedwillig gekozen voor de regen en de blubber, zoiets heb je nu eenmaal niet in de hand. De organisatie was zoals vanouds weer vlekkeloos en de kracht van goede muziek heeft enkele donkere wolken verjaagd. Graag tot volgend jaar!

Franky Bruneel

• fotogalerij vrijdag
• fotogalerij zaterdag
  

• fotogalerij vrijdag
• fotogalerij zaterdag