Blues In Schoten
Zaal De Kaekelaar, Schoten - 20 november 2021

Men mag niet altijd denken dat het gemakkelijk is. Maar voor alles is er een eerste keer. Echt waar. Nog nooit in ons hele leven – en we gaan nu toch al een tijdje mee – zijn we naar een gemaskerd bal geweest. Tot dusver wisten we eigenlijk niet zo heel goed wat we ons daarbij moesten voorstellen. Mensen die dansen terwijl de helft van hun gezicht achter een masker bedekt is, hoe gaat dat dan? Kom je dan van zo'n feest thuis met de gedachte 'ik heb daar iemand een tong gedraaid maar ik weet eigenlijk niet wie'? Enfin, onze verbeelding slaat een beetje op hol en ons bekje staat vanwege een zeer kwalitatieve bluesavond in Schoten op de smileystand. Maar feit is wel dat het publiek hier de muzikaliteit en de ambiance gemaskerd heeft moeten beleven. En voor alle duidelijkheid, hier was de onderste helft van het gezicht bedekt. “Is dit nu het vreemdste bluesfestival dat u ooit heeft meegemaakt?” vroeg een journalist van de Gazet van Antwerpen ons. Wel, om eerlijk te zijn... we hebben daar niet zo bewust bij stilgestaan. En het merendeel van het publiek ook niet, denken we. Het naleven van de pas uitgevaardigde strengere coronaregels was eigenlijk een evidentie. En eenieders aandacht was gefixeerd op wat zich op het podium afspeelde...

We gaan u zometeen ook nog iets vertellen over de muziek van deze editie. Maar eerst en vooral willen we het hier loud and clear hebben gezegd hoe moedig we het vinden van de organisatoren, dat ze ervoor hebben gekozen om hun festival te laten plaatsvinden. Mét gebruik van het CST, met verplicht een fel gereduceerd publieksaantal en nu dus ook mét de mondmasterplicht. Op dat vlak heeft Blues in Schoten een voortrekkersrol gespeeld. Hier heeft men bewezen dat het kan. Wij denken niet dat er ook maar één aanwezige in de zaal last heeft gehad van de tegenwoordig vaak geclaimde vrijheidsbeperking. Mits het naleven van enkele eenvoudige regels, hebben alle bluesliefhebbers hier mateloos kunnen genieten van hun favoriete muziek. De afwezigen – onder hen zeker een aantal mensen die maar niet schijnen te beseffen dat ze hun eigen vrijheid inperken – hadden weer eens ongelijk...

De dag zelf heeft de eerste band, Highway To The Blues, vanwege ziekte van een bandlid moeten afzeggen. Ofwel hebben wij het niet gehoord, ofwel heeft MC Henk daar met geen woord over gerept. Wij denken dat laatste. Maar de organisatoren hebben het via hun website gecommuniceerd en het leeuwendeel van het publiek bleek via dat kanaal duidelijk geïnformeerd. Het was dus geen verrassing dat er geen vier maar slechts drie bands waren en dat het Blue Riot Combo mocht openen. Twee gitaren, harmonica en een zingende drummer, het recept is ons inmiddels welbekend. Ze brengen een mix van eigen materiaal en hoofdzakelijk traditionals, gebracht met een authenticiteit die de liefhebber stilistisch terugvoert naar de hoogdagen van de vroege elektrische blues in het Chicago van de jaren '40 en '50. Misschien was Little Walter iets minder nadrukkelijk aanwezig dan bij vorige optredens die we van de band hebben gezien, maar de gitaren van Bart Jult en Bart Mulders die afwisselend virtuoos soleren, bijvoorbeeld in 'Be Careful What You Do' (John Brim) gaven ons het louterende gevoel van thuiskomen. Dit was Blue Riot ten top. Je mist eigenlijk geen bassist in deze band. In 'Bright Lights, Big City' (Jimmy Reed) schitterden Bart Jult en harmonicaspeler Werner Braïto in opmerkelijke solo's. En Howlin' Wolfs 'Howlin' On My Darling' zoog de eerste dansers naar de frontlinie. De verrassing van dit optreden was echter een zeer smaakvolle cover van 'Wild Cat Tamer', niet in de rockabillyversie van Dale Hawkins die misschien iets bekender is, maar gebaseerd op het origineel van Tarheel Slim uit 1958. Komaan zeg, Tarheel Slim! Wie bijgod en al zijn heiligen kent Tarheel Slim? We hadden nooit durven vermoeden dat iemand hem kent, laat staan dat een Belgische band zijn muziek zou vertolken. Nu is er vorig jaar wel een fraaie compilatie op cd verschenen, een soort carrière-overzicht (Jasmine Records), maar dit zit zelfs in de blues in een zodanige niche dat we deze naam nimmer op een playlist zouden hebben verwacht. Super!

De Steven Troch Band gaf vervolgens het beste optreden dat we ooit van hen hebben gezien, maar we weten niet echt of dit wel een compliment is. “Hoezo?” vraagt u wellicht. “Leg ons dat nu eens uit.” Welnu, vroeger was er de band Fried Bourbon, met harmonicaspeler Steven Troch en gitarist Tim Ielegems. Die band ging jaren geleden ter ziele en er ontstonden twee nieuwe bands: de Steven Troch Band en Shakedown Tim & The Rhythm Revue. Vanavond waren bij de Steven Troch band gitarist Matti Mahony en drummer Bernd Coene afwezig. Ze werden vervangen door Shakedown Tim Ielegems en diens drummer Dennis De Gier. Ooit splitte een band in twee en vanavond werden twee bands weer één. En dat resulteerde in een eerder Westkust-georiënteerde swingstijl die eigenlijk perfect past bij de nummers van Steven Troch. Bovendien is Tim een publieksmenner en hier scoorde hij torenhoog. Het leek alsof Steven daar zelf energie uit pleurde. Voor ons was dit Fried Bourbon met twee frontmannen die ouder, wijzer en zoals het bier van Orval met de tijd alleen maar beter zijn geworden. Complimenten hebben we ook voor Stevens getrouwe bassiste Liesbeth Sprangers die uit haar elektrische bas een klank als vanuit een contrabas plukt. Letterlijk. En ook hier is weer die symbiose. Hoogtepunten, vraagt u? Nou, 'Bad Taste' bijvoorbeeld. Omwille van de grappige tekst (She got bad taste. She puts ketchup on spaghetti. But when you see her, she's so damn pretty). Of 'The Chance Is On Me', door Steven op chromatische harmonica gespeeld en waarin hij laat zien dat hij – in tegenstelling tot veel collega's – wél weet waar die knop voor dient. En Sonny Boy Williamsons 'Nine Below Zero', omdat Steven diens stijl – alweer in tegenstelling tot heel wat collega's – wél beheerst. Nog hoogtepunten, vraagt u? Eerlijk? Elke gebenedijde solo die de verbluffende Tim Ielegems uit zijn snaren heeft geknepen en de manier waarop een aantal gemaskerde dansers ongeremd de teugels vierden...

Met The Bluesbones bestegen na de Steven Troch Band nog meer winnaars van de Belgian Blues Challence het podium. Kijk, we willen geen open deuren intrappen en wellicht raken we hier verstrikt in de valkuil van de retoriek maar het kan ons geen fluit schelen. We gaan het toch zeggen. Deze jongens staan er gewoon. Zelfs de zalige Hammondspeler Edwin Risbourg, die neerzit, staat er gewoon! Wij vinden Nico De Cock een van de beste, zo niet dé beste bluesvocalist 's lands en in dit ietwat hardere segment van de blues moet gitarist Stef Paglia al de grote plas oversteken om zijn gelijke te vinden. We weten het, de bones zijn al vaak bewierookt maar ook hier in Schoten bewezen ze waarom dat meer dan terecht is. Leuk is dat ze ook oudere nummers hebben gespeeld die ze destijds hebben opgenomen met de vroegere bezetting (waarin twee gitaristen zaten) en die nu eigenlijk nog veel beter uit de verf komen door de Hammond-accenten. Zo genoten we enorm van 'Find Me A Woman', mede door Stefs leuke slide en een stijl die het midden aanhoudt tussen blues en country. En van de slow 'I Try', waarin Stef ronduit verschroeiend gitaarwerk poneerde. Het zou niet eerlijk zijn om The Bluesbones als bluesrockers te bestempelen want dit is zoveel meer. Van deze soort krijg je er verdorie geen zestien in een dozijn. Zelfs geen dertien. Ook in de uptempo-nummers hoorden we de frivole en dartele Hammond in een glansrol en in 'She's Got The Devil In Her' hoorden we tot in de perfectie waarvoor een Leslie Box dient. We bedoelen maar dat The Bluesbones een subliem uitgekiende sound hebben, waarin elk instrument een rol vervult. En het wordt allemaal geserveerd op een manier die de toeschouwer in staat stelt om al die verschillende rollen van elkaar te onderscheiden en op te pikken. Enfin, we weten niet zo goed of u snapt waar we naartoe willen. In elk geval hebben de bones hier al hun grote nummers gespeeld. 'A Better Life', 'Going Down', Betrayal, noem maar op. Ze waren de perfecte afsluiters voor een geslaagde editie van Blues In Schoten.

De beeldspraak is wellicht niet zo heel goed gekozen wanneer we zeggen dat elke muzikant heeft gespeeld alsof het optreden van vanavond zijn allerlaatste was. Op de terugweg vertelt een saaie nieuwslezer op de radio zeer monotoon hoe slecht het met de cijfers is gesteld. We hopen dat de boel straks inderdaad weer niet voor onbepaalde tijd op slot gaat. Maar vanavond kunnen ze ons alvast niet meer afnemen...

Franky Bruneel



reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel