|
|
||
|
|
 In
2004 had Guy King al eens twee avonden na elkaar in de Ruiseleedse
bluestempel gespeeld, toen nog als één van de Gents bij Willie Kent.
Uiteraard is er geen kat die zich dat nog herinnert, maar er hangt
bewijsmateriaal in de Banana Peel en wie gericht kan zoeken op YouTube
doet gouden vondsten. In nummer 100 van ons tijdschrift (september
2016) stelden we de supergitarist van Israëlische komaf interviewgewijs
uitgebreid aan u voor, nadat hij ons met zijn muziek al verschillende
keren in Chicago – waar hij sinds zijn 21ste resideert – uitermate had
verblijd. We hebben links en ook rechts ooit al eens een ballonnetje
opgelaten maar het leek precies alsof de organisatoren in de Lage
Landen nog niet helemaal klaar waren voor de gesofisticeerde blues van
een vooralsnog relatief onbekend artiest. Groot was onze vreugde toen
we vernamen dat Fabrice Bessouat, de Franse drummende tourmanager (of
tourmanagende drummer, zo u wil, al klinkt dat niet), Guy King naar
onze spreekwoordelijke achtertuin zou brengen. Eén van de beste
hedendaagse bluesgitaristen, begeleid door één van de beste Europese
backing bands, een mens zou voor minder zijn broek afsteken... Voor wie (nog) geen abonnee
is op Back To The Roots (Joost mag weten waarom) en dat interview dus
niet heeft gelezen, recapituleren we even heel kort. Guy King trok op
zijn zestiende voor het eerst naar Chicago omwille van de blues.
Compleet door de muziek ingepakt, besloot hij zich er ooit te vestigen,
wat vijf jaar later na omzwervingen via Memphis en New Orleans ook
gebeurde. Hij raakte er stevig in de bluesscene ingeburgerd en was zes
jaar lang de gitarist-bandleider bij Willie Kent & His Gents. Na
Willie's dood, in 2006, bouwde hij zijn solocarrière verder uit. Al
snel was hij met zijn eigen band een graaggeziene gast op het Chicago
Blues Festival en in gerenommeerde clubs als Buddy Guy's Legends,
B.L.U.E.S, SPACE, Rosa's Lounge en ga zo maar door. Bluesliefhebbers –
althans die van het soort dat er iets van kent – noemen hem in één adem
met Chris Cain en Jimmy Johnson. Ruiselede,
5 februari 2018. Guy start zijn optreden in Banana Peel met de
soulshuffle 'Bad Case Of Love' en meteen vallen de toeschouwersbekjes
open. 'Dat is precies geen gewone gitarist' horen we velen denken. Hun
ogen zoeken bevestiging bij anderen, die op hun beurt instemmend
knikken. Ondertussen schuwt Guy het risico niet, want al van bij het
tweede nummer poneert hij een innemende lange ballade met spitsvondige
uitgesponnen solo's. Hij speelt 'Truth', het titelnummer van zijn cd
uit 2016 op Delmark Records waarvoor hij trouwens een nominatie kreeg
voor de Blues Music Award in de categorie 'beste album van een
opkomende artiest'. Daarna volgt een ode aan B.B. King in 'Sweet
Sixteen'. Het is verdorie lang geleden dat we een blanke medemens zo
intens de blues hoorden spelen. Ja, ook dit is een trage slijper maar
de culminerende energie die Guy en zijn bandleden zowel onderling als
met het publiek uitwisselen, maken dit tot het hoogtepunt van de eerste
set. Guy wisselt de klassiekers gezwind af met eigen werk en uit zijn
eerste cd 'Livin' It' (2008) krijgen we het jazzy en funky 'Go Out And
Get It'. Het Bananavolk zingt gedwee mee maar dan onderbreekt Guy
droogjes met de woorden "mijn excuses, mensen, maar ik ga eens een
beetje gitaarspelen, mag ik?" Wat volgt is een meesterlijke solo met
capriolen die een mens nauwelijks voor mogelijk acht. Aan het einde van
de set zet King de compleet verblufte toeschouwers weer met de voetjes
op de grond in Albert Kings 'If The Washing Don't Get You, The Rinsing
Will'. Dit is weer handjes draaien, billen kletsen en meezingen
geblazen! We
vernoemden al de immer sympathieke drummer Fabrice Bessouat, eeuwig
goedlachs, rijkelijk geolied en schijnbaar onvermoeibaar. Zijn band,
Soul Shot, bestaat vanavond ook uit de bijzonder functionele toetsenman
Cédric le Goff en bassist Antoine Escalier. We dagen u uit om ons een
betere Europese bassist te noemen. U zult zich lang in de knikker
moeten krabben. Voor wie het nog niet in de smiezen had, Soul Shot is
ook de band die John Németh begeleidde tijdens zijn recente tour (o.a.
In Comptoir des Arts en op Blaublues), die zowel Jimmy Burns als Jj
Thames van een rijkelijke backing voorzag op Swing Blues, die enkele
jaren geleden met Jimmy Johnson voor het hoogtepunt tekende op
(Ge)Varenwinkel enzovoort enzovoort. Deze jongens zijn fe-no-me-naal!! Na
de korte pauze vergast Guy King ons op een pakkend 'Honest I Do' (Jimmy
Reed) en een meesterlijke versie van 'I Want To Ta-Ta You' (Johnny
'Guitar' Watson). Hij vertelt over een guitige meid die hij in Chicago
aan het werk had gezien en zowel gepakt door haar vocaal talent als
door haar frisse verschijning vroeg hij haar om samen met hem een duet
te zingen op 'Truth'. Ondertussen is Sarah Fringero, die guitige meid
dus, zijn echtgenote en hun dochtertje is negen maand jong. De liefde
voor zijn gezinnetje druipt ervan af in de song 'My Hapiness Is Due To
You'. Guy voert ons in onvervalste Elmore James-stijl naar Chicago in
'Fine Little Mama' en in het funky 'I Never Make My Move Too Soon'
belanden we weer bij het klankenspectrum van B.B. King. Wie zich als
bluesartiest wil bekwamen in het vraagstuk 'hoe houd ik het publiek bij
de les?' mag gerust bij Guy King in de leer. Wat een rollercoaster van
stijlen, gevoelens en nuances! Deze jongen is een entertainer pur sang,
een volbloed bluesgod, een grootmeester. Daarvan zijn wij al lang
overtuigd en sinds vandaag ook het publiek in Banana Peel. Met de klok
van elven in het vizier perst King er nog twee toegiften uit: een
magistrale 'Georgia On My Mind' (Ray Charles) en de uitsmijter 'Little
By Little' (Jr. Wells). Braaf als we zijn, respecteren we het
journalistieke embargo maar we kunnen het niet laten om aan te kondigen
dat Guy King en zijn Franse vrienden later dit jaar terugkeren naar ons
land. Hou vooral het programma van het betere Belgische bluesfestival
in de gaten...Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
