Martha Reeves and The Vandellas
Stadsschouwburg, Brugge - 27 november 2015


Uiteraard kenden we de meidengroep Martha Reeves and The Vandellas als schoolvoorbeelden van de Motownsoul met onvergetelijke sixtieshits als 'Dancing In The Street' en 'Jimmy Mack'. Dat de groep in 1972 werd ontbonden, was ook ergens in ons achterhoofd blijven hangen. En hun sound natuurlijk. Want hun aanstekelijke, poppy mix van soul en rhythm and blues hebben we altijd vrij uniek gevonden. Wat ons echter volledig is ontgaan, is het feit dat Martha in 2010 – nadat ze zich vier jaar in de Detroitse gemeenteraad om de plaatselijke jeugd had bekommerd – naar de podia is teruggekeerd en tegenwoordig weer full-time 'on the road' is. In alle eerlijkheid... dat wisten wij niet. Tot Martha Reeves and The Vandellas opdoken in de programmering van de Stadsschouwburg in onze thuisbasis, Brugge.

De Motownlegende is er inmiddels 74. Ze heeft haar twee 'baby sisters' meegenomen: Lois (67 jaar jong) en Delphine Reeves (64 jaar jong) maken tegenwoordig de dienst uit bij de Vandellas. Hun verschijning klopt niet volledig met het beeld van drie huppelende slanke, ranke meiden dat bij deze band ietwat op onze netvliezen stond gebrand. K3-meisjes kun je inderdaad na vijftien jaar naar de container brengen en vervangen door nieuwe exemplaren, maar dat doe je niet met legendes wiens naam je gerust samen met die van Marvin Gaye en The Temptations in één adem mag uitspreken. Martha vertelt dat ze haar kleinzoon van veertien uitlegde wat 45-toerenplaatjes waren en dat het brave kind er niets van begreep omdat hij niet eens wist wat een platenspeler is. Martha zegt ook dat ze al een smartphone heeft, maar zich daar heel dom bij voelt. Okay, dit zijn dus Martha Reeves and The Vandellas in de versie 2015.

Aan de drums vinden we Larry Crockett. Hij werkt al 25 jaar voor Martha en fungeert tevens als bandleider. De rest van de uitgebreide band (gitaar, piano, bas, baritonsax, tenorsax, trombone en trompet) bestaat uit Franse muzikanten. We krijgen één lange set, zonder pauze, en die is niets meer en niets minder dan een vrij compleet carrièreoverzicht. Martha begint de show letterlijk met de eerste nummers uit 1962, het jaar waarin ze haar boekhoudersbureautje bij Motown Records inruilde voor de studio. Enkele hits, waaronder 'Jimmy Mack', 'Show Me The Way' en 'He Really Loves Me' passeren de revue, tussendoor ook een b-kantje waarvan Martha altijd enorm hield, alvorens het optreden een eerste piek beleeft met de monsterhit '(Love Is Like A) Heat Wave'. Dit is natuurlijk een nostalgisch feest der herkenning, maar eigenlijk is Martha nog vrij goed bij stem. Moeiteloos schakelt ze over van een doorleefde soulstem (die nu dus doorleefd klinkt en vroeger niet...) naar de hoge, schelle meisjesstem van weleer. Ze geeft zich volledig in de nummers, maar tussendoor snakt ze naar adem en komen de bindteksten er niet altijd even vlotjes uit...

Martha brengt een ode aan Marvin Gaye (de Vandellas waren ooit zijn achtergrondkoortje) met diens 'Mother Mother' en voor we het weten, zitten we al in 1972 met Martha's versie van de Beatlessong 'Something' die ze opnam op haar laatste lp 'Black Magic'. Daarna bedankt ze een trits artiesten, waaronder Mick Jagger en David Bowie, Dusty Springfield, The Mama's & The Papa's en Bruce Springsteen voor het coveren van haar song. Het begint ons te dagen dat dit concert naar zijn einde loopt, want uiteraard volgt het nummer waar iedereen zit op te wachten: 'Dancing In The Street'. Het publiek veert recht en de sfeer in de Stadsschouwburg piekt opnieuw. Als bisnummer brengt Martha een lied dat ze aan haar ouders opdraagt. En ze vertelt erbij dat het een song van een nieuw album is. Ze heeft dus duidelijk nog ambitie. In een tweede en laatste toegift maakt Martha ons nog maar eens duidelijk wie ze is: misschien niet de koningin van de Motownsoul, maar dan toch zeker één van de prinsessen ervan. De band houdt het thema van 'Dancing In The Street' strak aan en Martha zingt een fraaie Motownmedley met fragmenten uit 'I Can't Help Myself', 'Here I Am Baby' en 'Knock On Wood' alvorens ze in de coulissen verdwijnt. Voor wie Brugge een beetje kent... we bedoelen hiermee niet de aanpalende yuppiedancing.

Ruim anderhalf uur lang, lag Detroit in West-Vlaanderen. Met dit stukje zwarte muziekgeschiedenis heeft het Cultuurcentrum Brugge weerom een lovenswaardige keuze gemaakt. Getuige hiervan de massale toeloop van fans, wanneer Martha Reeves een kwartiertje na haar optreden goedlachs bij de foyer verschijnt voor de obligate signeer- en fotosessie.

Franky Bruneel


reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel

      _____________________