|
|
||
|
|
 Spitsafbijters waren The Jerks.
Deze band ontstond uit de as van The Jumpin’ Jerks. Alhoewel ‘Jumpin’’
uit de groepsnaam verdween, klonken deze gasten, met roots in het
Maasland, allesbehalve tam. Met enkele goed gekozen covers zoals ‘She’s
Mine’, ‘Rockin’ Robin’ en het door de band aan de Aquinos opgedragen ‘I
Fought The Law’, zat de sfeer dadelijk goed. Hun opvallendste cover was
zonder twijfel de frisse en verrassende bewerking van Nancy Sinatra’s
‘These Boots Are Made For Walking’. Het beste bewijs dat The Jerks niet
zomaar een coverband is.The Humtails moesten forfait geven wegens een ongeval waarvan één van hun bandleden het slachtoffer werd. Als vervanger boekte Palethe Moonshine Reunion. Wij hebben deze band reeds meerdere malen aan het werk gezien en toch houden Clark Kenis en zijn kompanen het vuur nog steeds brandend. Niet alleen heeft bassist en frontman Clark een enorm charisma, maar ook muzikaal blijft deze band groeien. De aanwezigheid van Jorge Fortunato op de Fender-lapsteel geeft het geheel bovendien een countrytintje zonder daar echter in te overdrijven. Maar de hoofdreden waarom deze band blijft boeien, is dat Moonshine Reunion het Amerikaanse muzikale verleden perfect combineert met de evoluties die de daartoe behorende genres sinds hun ontstaan doormaakten. Een bijna klassieker ‘Grip On Reality’ uit hun album ‘Sex, Trucks & Rock-‘n’-Roll’ ging in hand in hand met ‘Miss You So’, ‘Feelin’ Blue’ en ‘Open Road’. Schitterende set!  Top of the bill waren Crystal and Runnin’ Wild.
Niet alleen had Crystal zich een andere look aangemeten, maar ook
muzikaal had het jonge meisje plaats gemaakt voor een dame. En dat
vertaalde zich ook in het repertoire. Met uitzondering van ‘Deadly
Day’, ‘Free The Demons’ en ‘L’homme à La Moto’ uit Crystals debuut-cd
en ‘It Doesn’t Matter’, bevatte de playlist heel wat nieuw materiaal.
En bij het zoeken van dit materiaal had Crystal het zich niet makkelijk
gemaakt. Uiteindelijk koos ze voor meer obscure songs waarbij zowel zij
als papa Patrick op gitaar konden laten zien wat zij in huis hadden.
Patrick omgorde ook regelmatig de akoestisch gitaar zodat hun set ook
wat intiemere momenten kende. Als slot mocht Johnny Trash zijn drumkit
ruilen voor de akoestische gitaar om samen met Crystal het bekende
‘Jackson’ af te vuren. Toen Patrick Ouchène tot slot nog enkele
akkoorden van Link Wray’s ‘Rumble’ uit zijn Gretsch perste, was dit
meteen ook het einde van deze eerste Rockabilly Night, waar
programmaverantwoordelijke Tom Coppers volgend jaar zeker een vervolg
aan zal breien.Lambert Smits
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Lambert Smits _____________________
|
