We hadden ons ten stelligste voorgenomen om het deze keer in ons verslag niet te hebben over asperges, aardbeien of paarden. Alleen kunt u er in de Peelstreek niet omheen. Ze zijn gewoonweg overal! En ook de vakantiehokjes én de wielerterroristen. En iedereen vindt alles - alhoewel anatomisch niet verantwoord - hartstikke geweldig. Welkom in Nederland! Voor ons is Peeltoerisme het jaarlijkse synoniem voor Moulin Blues en vice versa. Het is steevast weer een beetje thuiskomen want Nederlands grootste bluesfestival is telkens weer een representatieve staalkaart van wat de hedendaagse blues aan verscheidenheid te bieden heeft. Bovendien stellen we details als een haast feilloze timing en een vlekkeloze organisatie bijzonder op prijs. Jazeker, we voelen ons welkom in Nederland...

vrijdag

Op 14 april 2010 besloot de Eyjafjallajökull, een vulkaan op Ijsland, dat het stilaan tijd was om eens flink uit te barsten. Maar dat die (woede)uitbarsting uiteindelijk zou zorgen voor een nooit geziene chaos in het luchtverkeer boven het noordelijk halfrond, daar had de vulkaan met de onuitspreekbare naam uiteraard niet bij stilgestaan. Enfin, dit als inleiding en om maar te zeggen dat The Reverend Peyton's Big Damn Band, die in 2010 geprogrammeerd stond, toen niet in Ospel geraakte en daarom dit jaar een tweede kans krijgt. De 'Reverend' breekt, als opener van de vrijdag, nogal geweldig los en het is even nadenken hoe we wat de Reverend doet mogen omschrijven. Hijzelf noemt het 'dance songs', maar wat we vooral krijgen is een, weliswaar beknopte, cursus over hoe blues vroeger werd gespeeld. Interessant voor de specialisten, maar blijkbaar niet echt iets waar Ospel op zit te wachten. Het is een mix van blues (jawel), folk en hillbillyrootsrock uit Indiana. Veel enthousiasme bij de bandleden (echtgenote Breezy en broer Jayme), maar net iets minder bij de Ospelgangers die meer aandacht hebben voor de eerste 'zomerse' vrijdag van het jaar. Bovendien, en dat is persoonlijke smaak, is de geluidsbalans nog niet optimaal.

Uit een gans ander vaatje tappen Nathan James & The Rhythm Scratchers. Nathan is een schitterend zanger, maar zijn (bijwijlen 'tear jerking') akoestische jaren '20- en '30-blues, hill country blues en soulblues weken, vreemd genoeg, bij het Ospelpubliek ook nog niet het verhoopte enthousiasme los. En dat laatste is Nathan niet ontgaan want naar het einde klinkt zijn set heel wat energieker met een grotere respons tot gevolg.

De beste set op vrijdag, vinden wij dan, komt van de Texaanse zangeres-gitariste Carolyn Wonderland die de Ospelgangers een gevarieerd programma aanbiedt met in hoofdzaak soulgeïnspireerde blues. Carolyn heeft een geweldige soulstem die een beetje aan Janis Joplin doet denken, een beetje, want Carolyn klinkt een stuk minder getormenteerd. Qua gitaarspel en -techniek staat zij ook haar… euh… mannetje en krijgt zij bovendien professionele steun van Cole El-Saleh (keys) en Rob Hooper (drums). Een trio waar we nog zullen van horen? Zonder de minste twijfel!

Waarschijnlijk omdat de programmadirecteur vond dat een beetje bluesrock op Ospel ook niet zou misstaan, had hij Theodore Joseph Horowitz, alias Popa Chubby uitgenodigd. Popa moet zijn act zittend afwerken omdat anderhalf uur rechtstaan duidelijk te veel aan het worden is voor de toch wel vrij corpulente Popa. Maar, en eerlijk is eerlijk, Popa is 'keigoed' in wat hij doet, namelijk snoeiharde bluesrock spelen. En we gaan daar ook niet kinderachtig over doen, Popa is een heel erg goede gitarist, zoveel mag duidelijk zijn. Zijn versie van 'Hey Joe' (Jimi Hendrix) is misschien, nee waarschijnlijk, de beste, naast die van Hendrix zelf, die ooit is geregistreerd. Vinden wij. Popa Chubby, een absolute tractatie voor de (diehard) bluesrockers, verveelt eigenlijk nooit en dat is een niet onaanzienlijke verdienste.

En omdat er nu eenmaal ook een afsluiter moet zijn, waren The Delta Saints uit Nashville gecontracteerd. En dat Nashville nog wat anders produceert dan country and western, waar we overigens helemaal niets tegen hebben, komen de Saints ten overvloede bewijzen op het Moulin Blues-podium. Deze bende jonge blagen spelen blues, rock en - zoals ze zelf zeggen - 'swamp-boogie-dirty-rock'. En als ze het zelf zeggen, dan zal dat zo wel zijn zeker!? Ons 'ding' is het niet echt, maar dat zal de liefhebbers hier in Ospel worst wezen. Ambiance ten top en het dak(zeil) gaat net niet van de tent. Hoeft dat eigenlijk veel meer te zijn? Nee, toch!?

En… zoals de traditie het nu al een aantal jaren wil, is er ook in de 'kleine' tent een en ander 'los'. De Hoodoo Monks en Philippe Ménard mogen de ombouwleemtes in de grote tent invullen. De Monks reizen, zoals het monniken misschien wel past, terug in de tijd naar het Chicago van de jaren '50. Van de cotton fields richting Chicago langs highway 61, The Blues Highway. Rauwe en pure blues zoals het eigenlijk een beetje hoort. One-man-band Philippe Ménard, een beminnelijke Fransman, weet hoe hij een publiek moet inpakken en hij doet dat dan ook met volle overtuiging. Blues en stampende bluesrock brengt de man en het merendeel van de enthousiaste toehoorders vraagt zich af hoe hij het allemaal doet, maar… hij doet het toch maar en met succes.

Jean Bervoets

zaterdag

Dag twee van Moulin Blues is een schoolvoorbeeld van de perfect uitgekiende programmering. De bluesfan zonder oogkleppen krijgt hier een haarscherp breedtezicht op de diversiteit van de blues anno 2013. Vinden wij alles dan, zelfs zonder die kleppen, hartstikke geweldig? Natuurlijk niet. Wij komen voor de blues en daar horen de snoeiharde notenneukerij van Walter Trout en het 'let's get drunk-feestje' van Larry & His Flask zeer zeker niet bij. De eerlijkheid gebiedt ons echter clichématig te vermelden dat het Ospelpubliek hier wél pap van lust.

Maar wat genieten wij mateloos van de Andy T - Nick Nixon Band! Hun debuut-cd 'Drink Drank Drunk' op Delta Groove had ons al mateloos bekoord, maar ook live maken ze het helemaal waar. Hun perfect opgebouwde show staat bol van interessante muzikale conversaties tussen de verschillende groepsleden, strak in de plooi gehouden door gitarist Andy Talamantez die schittert in zijn leidersrol. Gastgitarist Anson Funderburgh geniet er duidelijk van en wanneer Andy hem een knipoog geeft, zet hij puntgave solo's neer. Opvallend is ook dat deze band een zanger heeft. Iemand mét een stem! Nick Nixons gospelverleden heeft hem duidelijk geen windeieren gelegd en waar backingzangeres Markey meezingt, klinkt alles best wel harmonieus. En wat een zalige bassist! Bill Bois is zowat de verpersoonlijking van de uitdrukking 'gevoel voor ritme'. Nashville, Tennessee is nog steeds een belangrijke muziekstad en dit collectief geeft daar bijzonder eervol gestalte aan! Is dit het hoogtepunt van het hele festival? Nou, smaken en kleuren willen nog al eens verschillen, maar voor de fans van traditionele blues is dit het zeer zeker.

Ook de show van Nikki Hill is een meer dan aangename belevenis! Wat een stem! Wat een uitstraling! Wat een présence! In een stijlvol glitterkleed gehuld, zuigt Nikki meteen alle aandacht naar zich toe. Ze brengt een smaakvolle mix van blues en rock-'n-roll, waagt zich zelfs aan een streepje Little Richard en beweegt oogverblindend elegant. Ze heeft een perfecte stembeheersing, zelfs hoog boven de wolken, en levert het pasklare antwoord op de vraag waarom sommige zangeresjes eeuwig in een achtergrondkoortje blijven hangen terwijl anderen supersterren worden. In de gaten houden, deze meid! We voorspellen het u, ooit wordt Nikki Hill wat ze nu al is: een grote madam!

Gaan we nog even door met de wierook? Of wilt u op dit ogenblik weten wie er een tikkeltje tegenviel? Laten we het even over Curtis Salgado hebben. De man begint zijn show met de mededeling dat wij, het geëerde publiek, zijn muziek mogen noemen zoals wij dat zelf willen: blues, rhythm and blues, soul, rock, jazz, het maakt hem niet uit. Zelf noemt hij het gewoon 'good time music'. Dat is natuurlijk een mooi statement, maar wanneer je als toeschouwer de weg van één van die genres wil inslaan, volgt Curtis je niet. Hij blijft rondjes draaien op het kruispunt waar al die stijlen elkaar ontmoeten. Rondjes draaien op een kruispunt? Kan dit? Tja, voor Curtis is het een makkie, maar wij zijn niet echt mee. Ook de set van C.J. Chenier verloopt ietwat mak. Hij brengt frisse, leuke zydeco en verwijst meermaals naar vader Clifton, dé pionier van dit genre. Maar het publiek veel langer dan vijf boogaloos bij de les houden, is geen eenvoudige opgave. Bovendien merken we een bijzonder fenomeen op. Iets heel ongewoons voor dit festival. Er is evenveel volk in de kleine tent als in de grote. Daar zijn onze Belgische Doghouse Sam & His Magnatones aan het komen, zien en overwinnen. Hun rudimentaire old school blues gaat erin als zoetekoek en meer 'we want more-gebrul' horen we vandaag niet! Is dit even een lekker rondje Hollanders binnenstebuiten keren, denken wij bij onszelf. Maar dit is niet helemaal eerlijk, want ook de twee Nederlandse bands van vandaag presteren bijzonder goed. Sugar Boy & The Sinners openen klokslag middag en leren ons hoe Otis Rush en Magic Sam zouden hebben geklonken als ze aan de westkust hadden gewoond. Dit is een heel intrigerende stijlenmix. En het duo Robbert Fossen & Peter Struijk zweren bij de Chicagosound en komen daar verdraaid dichter bij in de buurt dan sommige artiesten uit Chicago dat zelf doen. Als compliment kan dit tellen, is het niet?

En dan zijn er nog twee bands die voor de meesten onder ons grote onbekenden zijn, maar door wie we ons met genoegen laten platwalsen. De psychedelische soul en funk van The Monophonics uit San Fransisco steekt overtuigend het vuur aan de lont. Al eens een blanke soulstem à la James Brown gehoord? Al eens een horde jonge snaken overtuigend 'Iko Iko' in een a capellaversie horen neerzetten? Nou moe! Ook bij de allerlaatste band, Southern Hospitality, breekt onze klomp. De naam van dit gelegenheidscollectief doet niet meteen een belletje rinkelen, maar u moet in ons blad eens de cd-recensies van Damon Fowler, Victor Wainwright en J.P. Soars lezen. Aha... daar komen drie apen uit de mouw! Ze brengen een smaakvolle show, waarin ze heel melodieus en bevattelijk de blues met southern rock versmelten. Als dit de hedendaagse evolutie van de blues is, dan kunnen we daar zeer zeker mee leven. Hun gezwinde glimlach wordt gelijk de onze...

Moulin Blues 2013 is, vooral op zaterdag, een ijzersterke editie gebleken. Misschien was de authentieke blues een tikkeltje minder nadrukkelijk aanwezig, maar de programmering omvatte quasi het volledige spectrum aan deelgenres van de blues. En met Nikki Hill, The Monophonics en Southern Hospitality nemen we enkele beklijvende ontdekkingen mee de nacht in. Moulin Blues, het blijft een Peeljuweel! Tot volgend jaar...

Franky Bruneel

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies