Meensel Blues
Ontmoetingscentrum Meensel-Kiezegem, 10 maart 2012
 

De tiende editie van Meensel Blues was een jubileum en dus voldoende reden om te vieren! Het was tevens het begin van het nieuwe festivalseizoen na een lange geïsoleerde winter. Dat was een tweede reden om massaal naar het ontmoetingscentrum in Meensel af te zakken om er oude bekenden te begroeten en eventueel te omhelzen. Meer dan de grotere bluesfestivals blijft Meensel Blues het evenement waar de bluesbeleving amicaal wordt geconsumeerd en ruimhartig wordt uitgedragen. Bovendien weet organisator Rudy feilloos hoe hij verschillende bluesstijlen moet combineren en de 'hottest' Belgische bands naar 'hartje Vlaams-Brabant' te lokken. Voor de eerste maal was er ook een zijpodium. Daar vulde Tiny Legs Tim als one-man-band, het stadium van nieuwe belofte al lang voorbij, de pauzes in.


Met Candye Kane uit Los Angeles, in het bezit van een 'San Diego Music Award', stond dit jaar, naast de Belgische bands, ook een internationale vedette op het podium, die het entertainend converseren tot kunst heeft verheven, hetzij over haar eigen leven, hetzij dat van anderen. Zij staat bekend als de 'White Trash' Lady, 'Sister Vagabond', 'Superhero' en zeerzeker als een 'survivor', gezien haar turbulente verleden. Die erenamen ontving zij omwille van haar songtitels, haar niet aflatende strijd tegen kanker of haar reputatie als 'toughest girl alive'. Haar kracht, engagement en lef klinken door in haar songs, zowel in de jump- en swingblues als in de meer ingetogen of rebellerende songs, zoals 'You Can't Take It Back From Here', waarin zij de olievervuiling van de Golfstroom aanklaagt. Al twintig jaar trekt zij rond in het bruisende bluescircuit. De laatste jaren is de warmbloedige zangeres in het gezelschap van gitariste Laura Chavez en met haar band laat ze het publiek uit haar hand eten. Met dynamische songs als 'Superhero' en 'I Am A Bad, Bad Girl', - dat volgens haar op de whisky drinkende Chavez slaat - of wijze raad als 'Love your Body' slank of dik, gaf zij het publiek samen met 'body language' ook eigen levenswijsheid door. Haar oproep om muziek als krachtgevende therapie te zien en dus te blijven zingen was deels autobiografisch maar werd eveneens door de bluesfans ter harte genomen die ondanks het middernachtelijk uur in toenemende feeststemming geraakten.

Het vuur was in de vroege avond al aangewakkerd, niet alleen door de openingsband Deja Blue, die met hun energieke mix van swing en 'shouter blues' qua sfeer aansluiten bij de ambiance en het ritme van de combo's uit New York of Manhattan. Ook Lightnin' Guy haalde als vanouds de hendel over om in vierde versnelling de show aan te vatten en daarin te blijven. Men heeft me verteld dat hij 23 concerten in één maand tijd achter de rug had, wat we echter niet konden afleiden uit zijn hectische show, waarin hij beide bandleden en het publiek meesleurde. In de opbouw van zijn concert deed hij Hound Dog Taylor alle eer aan. Hij had het zich gemakkelijk kunnen maken door zijn concert in The Bordeline in Diest - recent op cd uitgebracht - nog eens in ijltempo over te doen. Maar zo zit Guy Verlinde uit Aartrijke niet in elkaar. Met songs als 'Hawaiian Boogie', 'Roll Your Money Maker' of het 'langs alle kanten rammelende' 'Taylors Rock', waarop hij verliefd is geworden, straalde hij een soort bezetenheid uit waardoor je er mag van uitgaan dat Guy desnoods staande op zijn hoofd zijn prachtig slide gitaarspel, furieus of ingetogen, zal voortzetten.

In het bijzaaltje kon je tot tweemaal toe genieten van Tiny Legs Tim, de revelatie van de avond, toch voor het nichepubliek dat de vooroorlogse Deltablues in het hart heeft gesloten, al boog Tim deze blues volledig naar zijn eigen complexe persoonlijkheid om. De zanger nam zijn taak ernstig, ook al zat hij op het zijpodium. In de eerste set ving hij aan met Robert Johnsons 'Ramblin' On My Mind' om met Son House's 'Dead Letter Blues' te eindigen. Daartussenin harmonieerden zijn eigen songs qua intensiteit, gevoel en ritme, zoals het wrange 'The Happiest Man In Town' en het sublieme 'Something's Burning'. Zijn songs zijn gekleurd door eigen trauma's toen hij lange tijd op de rand tussen leven en dood zweefde, al kan hij ook relativeren door bijv. 'Evil' aan te heffen dat de spot drijft met mensen met teveel zelfmedelijden. Zijn fascinerende slidegitaar en voetritmes brachten je helemaal in de sfeer terwijl zijn weerbarstige zang de kern van de blues en dus het hart raakt.

Meensel Blues bracht talent samen in een geheel dat ritme, emotie, swing, drive en overlevingskunst kosmisch verenigt. Met dank aan de organisatie, soundman en zeer sympathieke vrijwilligers.

Mieke Geukens

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

 

    
      foto's: © Michel Verlinden

       ___________________________

      
koppelingen:

       - site Meensel Blues

       - site Candye Kane

       - MySpace Deja Blue

       - site Lightnin' Guy

       - MySpace Tiny Legs Tim







































































































 

 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.