Tien jaar geleden, in BTTR 42, publiceerden wij een uitgebreid artikel over de West-Vlaamse blues-eminentie Marino Noppe. Het droeg ‘Blues zonder pose’ als titel en schetste een loepzuiver portret van iemand die we eigenlijk zo’n beetje de Guido Gezelle van de blues zouden willen noemen. Maxwell Street, de band rond Marino, bestaat dertig jaar. Het verjaardagsfeestje, dat gelukkig geen retrospectieve was, maar een staalkaart van assertieve vitaliteit, vond plaats in dé bluestempel van Vlaanderen. Uitgerekend hier, in de Banana Peel, gaf Marino in 1984 zijn carrière een boost.

 

De laatste jaren is Marino als rijpe vijftiger iets minder prominent op de bluespodia aanwezig geweest, maar we wisten al een tijdje dat het weer kriebelt. Eerder dit jaar had hij al een klasseband rond Deltablueslegende Super Chikan verzameld voor een tournee in België en Nederland. Nu zet hij Maxwell Street terug op de rails. In de bezetting vinden we enkel topmusici. Gitarist van het eerste uur Willy Devleesschouwer was zoals steeds to the point met subtiele solo’s en inventieve ritmes. Bassist Carlo van Belleghem is een doorgewinterde allrounder met een bibliografische kennis van alle klassieke blueslijnen. Op drums vervult Didier Feys zijn begeleidersrol integer en functioneel, maar op een virtuoze wijze gunt hij leemtes geen kans. En als een duiveltje uit een doosje is saxofoniste Mariëlla Debille terug van veel te lang weggeweest. Zanger-(slide)gitarist Marino zelf is na al die jaren nog steeds ongenaakbaar. ‘De zwartste bluesvlaming’ noemde Bananaboss Franky van de Ginste hem in de aankondiging.

Als in een rollercoaster sleurde Marino zijn talrijk opgekomen fans mee naar de meest uiteenlopende brandhaarden van de blues. Wanneer hij ‘They Call Me Lonesome Sundown’ speelde, dan 'klonk' hij ook Louisiana’. In Mississippi Fred McDowels ‘You Got To Move’ visualiseerde hij op akoestische gitaar die oude neger op z’n ‘front porch’. We konden de geest van Fenton Robinson opsnuiven in een ijzingwekkende versie van ‘Somebody Loan Me A Dime’ en van Memphis flitste Marino’s teletijdsmachine ons naar het Chicago van de vroege jaren ’70 met adembenemend slidewerk in ‘Shake Your Moneymaker’. Het is een Elmore Jamessong, we weten het, maar in deze uitvoering kunnen wij ons niet voorstellen dat iemand ooit maar een tikkeltje dichter in de buurt van Hound Dog Taylor is gekomen. Marino sloeg iedereen murw. Hij imiteert noch interpreteert. Neen, hij IS de blues. Het was een adembenemende ervaring om Marino zich zo intens in zijn solo’s te zien vastbijten. De verbetenheid waarmee hij het onversneden bluesgevoel op zijn toehoorders overzet is ongeëvenaard.

U kunt geen jonge West-Vlaamse bluesmuzikant bedenken of hij heeft op een bepaald ogenblik school gelopen in Marino’s kielzog. Tegenwoordig investeert Marino tijd en vriendschap in de 16-jarige Matis Cooreman die hier enkele nummers op harmonica meespeelde. En ook Lightnin’ Guy kwam even zijn erkentelijkheid naar de meester toe betuigen. Wij kunnen het niet helpen, maar ook wij vinden Marino ‘Maxwell Street’ Noppe van onschatbare waarde voor de blues in België, ook al heeft hij nooit een uitgekiende managementsmachine achter zich gehad. “De prins van de Belgische blues- en slidegitaar” noemde Peelvoorzitter Franky van de Ginste hem bij de afkondiging. Dat is volgens ons een schromelijke vergissing. Als Marino slechts de prins zou zijn, dan dagen we iedereen uit om ons met klinkende argumenten te komen uitleggen wie dan wel de koning mag wezen…

Franky Bruneel

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies