Het Vlaamse (?) wegennet heeft de laatste tijd weer veel weg van een gigantische bouwwerf. Zijn er misschien verkiezingen op komst? Van A naar B, in ons geval van Tessenderlo naar Puurs, proberen te rijden is dan ook geen sinecure. Je weet wél wanneer je vertrekt, maar wanneer je op je bestemming aankomt… is nauwelijks te voorspellen of te berekenen. Enfin, prachtig weertje die zaterdag, dus waarom klagen? En als nu Duvel Blues nog een beetje wil meevallen… Gezien de aangeboden kwaliteit kan dat gewoon niet tegenvallen...

Wanneer Elmore 'de Professor' D om drie uur in de namiddag aan zijn set begint, heeft de grote massa duidelijk de weg naar het 'Hof van Coolhem' nog niet gevonden. Pech voor hen, want de Professor aan het werk zien, en horen vooral, is een traktatie. Elmore serveert zijn juke joint- en deltablues met kennis van zaken en met… gevoel. Want wat moet, volgens ons, een goed artiest hebben, of proberen te hebben? Voeling met, inleving in, de muziek en met alles wat hij op een podium doet. En hij moet die voeling en die inleving ook nog proberen over te brengen naar het publiek… en dat kan en doet Elmore D als de beste. Prima gitaarwerk en zang met een frisse band en Big Dave discreet op de achtergrond. Goed zo! Zo willen we het horen.

En horen doen we ook King King, de band rond Nimmo Brothers' Alan Nimmo. Wie Nimmo Brothers zegt, weet wat hij/zij mag verwachten: stevige, zeer stevige, Britblues, en… eigenlijk houden wij daar tot op zekere hoogte wel van, als het goed gedaan is tenminste, zoals dat bij King King het geval is. Niet alleen de uptemponummers slaan behoorlijk aan, maar ook de tragere (blues)nummers blijven stevig overeind. Alan (in kilt) steelt grotendeels de show, maar wat een geweldig keyboardspeler is Bennett Holland wel! Kenny Neal komt ook harmonicagewijs zijn duit in het zakje doen, maar die mag later op de avond Duvelblues van zijn kwaliteiten overtuigen.

Maar eerst is daar Shirley Johnson nog. Shirley komt uit Chicago, heeft een goede stem, doet blues, soul en nog een paar dingen, maar… kan niet echt overtuigen. Haar set mist enthousiasme en dat gebrek aan enthousiasme vertaalt zich ook naar het publiek. De set is vlak, cliché, een beetje te weinig gedurfd. En om heel eerlijk te zijn, Shirley Johnson weet ons niet te bekoren. Enthousiasme is er wel in overvloed bij Kenny Neal. Kenny gebruikt het ganse podium en kan zijn energie kwijt in een krachtige set met blues, funk, soul en rock. Hij heeft bijgevolg geen enkele moeite om de tent mee te krijgen. De dame naast ons lijkt wel in … trance. Zouden wij misschien de hulpdiensten niet moeten verwittigen? Kenny varieert zijn set interessant en geeft het publiek na een paar spetterende nummers de gelegenheid om even bij te komen met een slow blues of een soul nummer. Minpuntje? De gitaarsolo's vallen soms wat lang uit en de drums overheersen meestal, maar dat is eigenlijk detailkritiek.

Om de feestelijkheden in de tent af te sluiten had de organisatie Roomful Of Blues uitgenodigd. Eigenlijk, en dat is uiteraard onze heel persoonlijke mening, zijn wij nooit een grote fan geweest van Roomful. Wij hebben het niet zo voor blazers, maar hebben alle begrip voor liefhebbers die daar wél van houden. En voor die liefhebbers kon de avond waarschijnlijk niet mooier afsluiten. Roomful Of Blues-leden, laten we wel wezen, zijn stuk voor stuk prachtige muzikanten en de set bruist en is gevarieerd. De Italiaanse gitarist van Morblues, Roberto Morbioli, komt ook nog een nummertje of vier meespelen met, onder andere een leuk gitaarduel met Chris Vachon.

Voilà, dat was de 2012 editie van Duvelblues. Het was een goede editie, niet uitzonderlijk, vinden wij, maar dat heeft alles met persoonlijke smaak te maken. Een welgemeende proficiat aan de organisatie. 'Bij leven en welzijn', zou Jos G. zeggen, zijn we er volgend jaar toch terug. Om half drie waren we thuis, time to 'hit the sack'.

Jean Bervoets

de Tiendenschuur

De Tiendenschuur blijft een geliefde trekpleister ondanks dat men taptoog en terrasjesstoel dan links moet laten liggen. Behalve het duo Lubos Bena & Bonzo Radvanyi uit Slowakije waren ook 'Davina & The Vagabonds' minder bekende namen, wat de nieuwsgierigheid alleen maar groter maakte. Blueszanger Guy Davis met al een dozijn albums op zijn palmares is dan weer wèl een bekende naam Hij mocht dan ook twee keer het podium op in de stemmige overvolle schuur. De innemende Guy Davis en zijn akoestische gitaar zijn zowat een begrip in dat segment van het bluescircuit waar het motto 'less is more' geldt. Hij vertelt op mimische wijze amusante verhaaltjes met inventieve aanwending van de bluesharp zodat hij hiermee zowel kippen, honden, varkens als het treinritme kan nabootsen. Een enkele keer riep hij een jonge Belgische knaap op het podium om met hem mee harmonica te spelen. Aan het applaus te horen apprecieerde het publiek dit amicale gebaar. De bluesklassieker 'Goin' Down Slow' noemde hij zijn lievelingssong, maar ook Blind Willie McTell en Sonny Terry stonden op zijn voorkeurlijstje. En de immer populaire 'Candy Man' ontbrak ook niet op het appèl.

De twee gabbers uit Slowakije, gitaristen Lubos Bena & Bonzo Radvanyi, leunen eveneens aan bij de deltablues. Met twee Resonators, kickdrum en een enkele keer de kazoo wikkelden zij hun Slavische soul rond eeuwenoude bluesklassiekers. De intro's van Bonzo waren ietwat stuntelig wat echter sympathiek overkwam. Toen zij het publiek uitnodigden om de klassieker 'Sweet Home Chicago' te transformeren in de meezinger 'Sweet Home Duvel Blues' vond dit unaniem bijval. Beide bluesmannen zijn verknocht aan de authentieke blues en geloven ieder noot die zij spelen. Zelfs in de eigen taal ontroerde een van de zeldzamere slowblues dat ietwat weg had van de melancholie van 'My Time Of Dying'. Het schijnt dat Bonzo, die ook nog speelt in 'The Resonators', een radioprogramma heeft op http://www.rozhlas.sk/radio-devin maar dan moet je uiteraard de vertaalfunctie inschakelen.

De grootste verrassing in de Tiendenschuur was echter het groepje rond de leuke temperamentvolle Davina Sowers. Haar 'Vagabonds' zagen er echter ietwat misleidend als echte heren uit, al gingen de jasjes na verloop van tijd wel uit. Davina zat voor haar buffetpiano met haar rug naar de andere bandleden gekeerd. Aanvankelijk was de geluidsbalans zoek maar het duurde niet lang of de pianiste met haar kleurrijke tatoeages nam het publiek mee op sleeptouw, niet alleen ver in de tijd maar ook richting New Orleans. De jaren veertig/vijftig herleefden in zang, beeld, interacties, spelplezier en memories. Trompettist Daniel en trombonist Ben Link lieten hun gouden instrumenten schitteren alsof Louis Armstrong in hoogsteigen persoon hen van bovenaf coachte. En contrabassist Michael Carvale deed fantastische dingen met zijn strijkstok wanneer hij de swampy songs nog wat extra voodoodreiging meegaf. Voor het ontroerendste moment zorgde echter Davina zelf toen zij 'I'd Rather Go Blind' vertolkte op een wijze die niet alleen haarzelf omfloerste ogen bezorgde. Een staande ovatie bekroonde het geslaagd concert van deze vijfkoppige band. Diezelfde staande ovatie zou ik ook Gust, Bruno & Co…en verder alle vrijwilligers willen gunnen. Al waren de terrasstoeltjes in de zomerzon nog zo uitnodigend, het aanbod in tent en schuur was veel te goed om ook maar één band te willen missen.

Mieke Geukens

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies