Het heerlijke warme weer had de liefhebbers van melodieuze Britse bluesrock niet belemmerd om naar het gezellige Gompelhof af te zakken. Al spoedig liep de zaal achter Jo's café lekker vol voor wat een uiterst genietbare bluesavond zou worden, want ook nieuwkomers in de Belgische bluesscene The BluesBones kwamen uitermate sterk uit de hoek.

Voor de nieuwe Belgische bluesgroep The BluesBones was het optreden in Gompelhof nog maar hun tweede in een lange rij die nog zal volgen. Zanger Nico De Cock en gitarist Andy Aerts, beiden komende uit The Blues Conspiracy, sloegen de handen in elkaar met drummer Dominique Christens en bassist Ronald Burssens, beiden uit No Trouble, de begeleidingsband van Cora Lee. Bovendien wisten zij het 18-jarige gitaarwonder Stef Paglia aan boord te krijgen, zodat The BluesBones meteen gecatalogeerd staat als een gitaarbluesband van formaat. Voeg daarbij nog de krachtige stem van Nico en je weet dat er ook op vocaal vlak klasse op het podium staat. Naast eigen songs serveerden de Bones een naar hun eigen hand gezette 'Pride And Joy' van SRV, waar de jonge Stef zich volledig kon laten gaan en zelfs Andy meesleurde in zijn energieke solopartij. Dat het deze jonge band voor de wind gaat blijkt uit het feit dat ze in het najaar reeds hun debuut-cd op de markt brengen.

Terwijl de entourage van Danny Bryant het podium in orde bracht, en de bezoekers massaal richting toog schoven voor een verkoeling, maakten wij een babbel met Cora Lee, die ons toefluisterde dat ook zij met een nieuw, als bluessoul te definiëren project, bezig is. Wij zijn benieuwd! Ondertussen zette Danny Bryant 'Just As I Am', de titelsong van zijn laatste studioschijf in, wat ons meteen terug richting podium riep, om zeker niets van deze Britse gitaarvirtuoos te missen. Alhoewel hij nog maar goed 32 jaar is, heeft Danny reeds een aardige discografie achter zijn naam staan, waarbij de vorig jaar in Nederland opgenomen live cd en dvd 'Night Life' nog vers in het geheugen ligt bij de liefhebbers van de muziek van deze sympathieke Brit. Dat Bryant ook een geboren podiumartiest is, viel ook hier op. Met pa Ken op bas en Trevor Barr op drums, heeft Danny een gedroomde ritmesectie. En dan mag pa's baswerk rechttoe rechtaan en zonder tierlantijntjes zijn, het is wel erg efficiënt voor Danny's flitsende gitaarwerk. Bovendien was zijn set een voorbeeld van spanning en ontspanning. Songs met gierend, messcherp gitaarwerk werden mooi afgewisseld met ingetogener werk, waar Danny ook bewees dat hij als zanger scoort. Naast het recentere werk greep Danny met songs als o.a. 'Heartbreaker' regelmatig terug naar vroegere opnames. Alhoewel niet dadelijk uitgesproken bracht Bryant met 'Girl From The North Country' en 'Knockin' On Heavens Door' toch een waardige ode aan Dylan. Dat BluesBone Stef Paglia een gitarist is om in de gaten te houden, was blijkbaar ook Danny opgevallen, want hij nodigde hem uit voor 'Dust My Broom' met vanzelfsprekend een gitaarduel tussen beide heren, om van te snoepen. Het spreekt vanzelf dat het publiek in de ban was van de band, zodat bisnummers niet konden uitblijven. Tweemaal kwam het trio nog terug, waarna het doek viel over weeral een tof Gompelhofconcert!

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies