Studebaker John & The Mighty Gators
Banana Peel, Ruiselede - 19 september 2011

Tijdens een babbel met Parsifalhopman Nico Mertens hadden we het ons al eens laten ontvallen. De combinatie van zijn pupil Lightnin' Guy met die andere slide-virtuoos die ooit voor het label actief was, zou best wel eens een boeide live-act kunnen opleveren. En zie, enkele maanden later kreeg dit idee vaste vorm. Een zeer vaste vorm trouwens. Zo solide dat het gelegenheidscollectief Lightnin' Guy, Studebaker John en The Mighty Gators een avondvullend programma aanboden, waarin de slidegitaar centraal stond. Tijdens deze tournee, met voor Guy optredens in binnen- en buitenland (en voor John vanzelfsprekend allemaal in het buitenland) hield het gezelschap ook halt in de Ruiseleedse bluestempel.

Als openingsact presenteerde Lightnin' Guy zijn nieuwe project, het eerbetoon aan Hound Dog Taylor. In de pauze konden we niet anders dan de band uit de grond van ons blueshart feliciteren. Vooral de ritmesectie (drummer Erik Heirman en slaggitarist Bart Demulder) hadden bijzonder goed geluisterd naar respectievelijk Ted Harvey en Brewer Phillips. En wanneer we Erik er grappend op wezen dat hij slechts één klein detail miste, namelijk het feit dat Ted Harvey altijd kauwgombellen blies terwijl hij drumde, antwoordde hij gevat en eerlijk "jamaar, ik bén Ted Harvey niet". Inderdaad, ook al passeerden alle Taylorklassiekers de revue, met 'Sadie', 'Give Me Back My Wig' en 'Roll Your Moneymaker' als voornaamste smaakmakers, toch slaagden Guy en kornuiten erin om er hun eigen draai aan te geven. Een bijzonder eervolle vermelding gaat hierbij ook naar Bart Demulder (bekend van de Keith Dunn Band) voor de souplesse waarmee hij de basloopjes van Brewer Phillips moeiteloos uit de bovenste drie snaren van zijn Telecaster kneep. Puik!

De toon was gezet, de avond kon al niet meer stuk. De sfeer zat goed, de tap draaide op volle toeren, er heerste een gezellige drukte en de Chicagobluesman Studebaker John kreeg een hartelijke ontvangst. Ondertussen had Willy Devleesschouwer de rol van tweede gitarist op zich genomen en John Grimaldi vertelde hoe hij op Maxwell Street Big John Wrencher aan het werk zag en zette braafjes 'Fine Cadillac' in. Een aardige klodder slide hier, een volle harmonica daar, luchtige teksten (John schrijft zijn nummers zelf), zijn kenmerkende lijzige stem en gedegen standaard-Chicagowerk... De begeleiders vielen absoluut niet uit de toon en het leek er even op dat de avond rustig op dit elan verder zou kabbelen...

Tot John begon te vertellen hoe Muddy Waters' manager Scott Cameron hem ooit volgende raad gaf: "Maak je eigen muziek. Ga in de bars voor peanuts spelen tot je een eigen stijl hebt ontwikkeld." John zei dat hij best ook wel een nummer als 'Hoochie Coochie Man' had kunnen schrijven, maar dat hij er nu fier op is, een 'Self Made Man' te zijn, waarop hij ons zijn lijflied snoeiend hard door de strot joeg. Fuck zeg, was dat hard! Maar goed! We hebben bluesrock zelden zo eerlijk, doorleefd en bluesy horen klinken. Het publiek droeg John op handen en toen even later Lightnin' Guy kwam meedoen, ontaardde dit optreden in een zeer gevoelsgeladen feestje met een bijwijlen uitzinnig gelukkige Guy. Grimaldi vierde de teugels en liet Guy zich lekker uitleven, maar riep naar het einde van de lange set iedereen, inclusief het publiek, weer tot de orde met een tweede snerpend harde rocker: 'She's Got It Right!' Een verbijsterde toeschouwer op de eerste rij snakte naar adem zoals een vis op het droge en graaide Johns handdoek beet om er het angstzweet mee van zijn gezicht te vegen. Ze zijn zo zeldzaam geworden, de artiesten die een publiek dat lang niet van gisteren is, sprakeloos aan de muur kunnen nagelen!

De mooiste erkenning voor John die we optekenden, kwam uit de mond van de meest authentieke West-Vlaamse bluesmuzikant die na jaren afwezigheid in de Banana Peel toch weer eens tussen het publiek stond. Waar bluesfans van dit kaliber vroeger hun neus zouden hebben opgehaald voor bleekneuzen als Studebaker John, zei deze eminentie: "In twee nummers klonk hij haast als AC/DC, maar 't is verdomme nog een echte! Eén van de weinige echte die nog overschieten."

De tijden veranderen. De jongens van AC/DC zijn softe doetjes, wanneer u bedenkt wat voor een eenheidssnert bluesrockers vandaag de dag als blues proberen te slijten. Dankjewel John!

Franky Bruneel

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalverslagen

    
      foto's: © Franky Bruneel

       ___________________________

      
koppelingen:
        
- website Banana Peel
       - website Lightnin' Guy
       - website Studebaker John
       







      




 

 

 

 

 

 

 

 

 

































 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.