|
|
||
|
|
Voor deze minitrip met slechts twee concerten - eentje in Genève en hier in de Brusselse rand - had Robin een vernieuwde band bij. Naast de getrouwe bassist Derek Nievergelt traden nu ook pianist John Deley (Dido, Henry Butler) en meesterdrummer Adrian Harpham (Leo Nocentelli, Henry Butler) aan. Robins vierde cd is in de maak. Hij verschijnt wellicht in januari en opnieuw sloot ze een deal met Sony Music. Uiteraard benutte Robin deze kans om Brussel - dat ondertussen aan haar voeten verankerd ligt - enkele nieuwe pareltjes voor te stellen.
Professioneel als ze is, zorgde Robin ook voor een feest van de herkenning. Ze heeft inmiddels een schare onvoorwaardelijke fans opgebouwd en die veerden simultaan recht bij de titelsong van de vorige cd 'Mess Around', haar sublieme interpretatie van de Bee Gees-song 'I Can't See Nobody' (die ze eigenlijk oppikte in de versie van Nina Simone) en Leonard Cohens 'Everybody Knows'. In dit bisnummers mochten de muzikanten beurtelings soleren. John Deley verbaasde door simultane virtuositeit op piano en zo'n knalrood Doors-orgeltje en Adrian Harpham blies ons simpelweg van de sokken. Hij is niet zomaar een drummer. Hij knalt niet eenvoudigweg op de drums, neen, hij drumt songs. We herhalen: hij drumt songs. Doet u gerust eens de moeite om de man te 'googelen' en te ontdekken dat hij behalve een vooraanstaand drummer in het New Yorkse jazzcircuit ook een doorgewinterde singer-songwriter en multi-instrumentalist is.
Franky Bruneel |
foto's: © Franky Bruneel ___________________________
- website
Wolubilis
|
In BTTR
79 hebben we u dit koperen keelgat op stiletto's uitgebreid voorgesteld
en onze voorraad superlatieven hadden we al helemaal opgesoupeerd bij
het verslag van haar concert in Flagey op 19 januari. We kunnen het maar
niet genoeg gezegd krijgen; de New Yorkse Robin McKelle is zonder ook
maar de minste twijfel het grootste vocale talent dat we de laatste
jaren hebben ontdekt. Maar al te graag gingen we in op haar uitnodiging
voor het concert in Wolubilis. Dit sfeervolle cultuurcentrum met zo'n
700 comfortabele zitjes was volledig uitverkocht en bleek het ideale
kader voor een hartverwarmend optreden. Hartverwarmend, jawel, want
moeiteloos toverde de kleine rosse een smakelijk stoofpotje van blues,
soul, funk en jazz uit haar blender. 'Thinking outside the box' is bij
Robins muziek kinderspel, want haar verfrissende eindproduct is net zo
authentiek als de afzonderlijke ingrediënten...
Zo noteerden
we een doorleefde versie van Billy Holiday's 'I'm A Fool To Want You',
de frisse soulbluessong 'Fary Tellin' Me' (met een drumloopje dat aan
Amy Winehouse doet denken) en een feestelijk ingekleurde 'Alright Okay,
You Win' van Count Basie. We waren ook zeer gecharmeerd door Dionne
Warwicks 'Walk On By' dat vrij conventioneel startte in een gedegen
soulcontext maar uitmondde in improvisatorische jazz die als bij wonder
voor een breed publiek toegankelijk bleef. Ongeveer in de helft van het
concert stuurde Robin haar muzikanten even wandelen. In haar uppie ging
ze aan de grote vleugel zitten voor twee ingetogen eigen composities:
'Angel' en 'So It Goes'.
Wolubilis
heeft een kurkdroge concertzaal. Zo eentje waarin een muzikant geen
enkele steek mag laten vallen of u heeft het gehoord. De muzikanten van
vanavond hebben de kurkdroogte met glans getrotseerd. En als u ons
vraagt wie tegenwoordig stemtechnisch beter zingt dan Robin McKelle, dan
moeten we bijzonder diep nadenken en blijven u het antwoord alsnog
schuldig. Ecaussinnes, Peer, Ospel, (Ge)Varenwinkel... wat kunnen we
hier nog meer aan toevoegen om jullie te overtuigen?