Neal Black & The Healers
De Blauwe Wolk, Zottegem - 23 april 2011

Als je er de concertkalender van muziekcafé De blauwe Wolk regelmatig op nakijkt, zal je al vlug merken dat er heel wat internationaal bluestalent prijkt tussen de vele optredens. Opvallende naam op paaszaterdag was alleszins Texaan Neil Black, die een schitterende voorbode was voor een uiterst zonnig en verlengd weekend. Neil Black is afkomstig uit San Antonio, maar na omzwervingen in New York City en Mexico huist hij tegenwoordig in het zuiden van Frankrijk.

Neil ‘Black’ Walden klinkt als blanke vocalist/gitarist uiterst zwart en beroert de zes snaren sinds zijn zevende levensjaar. Hij studeerde in zijn late tienerjaren bij jazzgitaristen Herb Ellis en Barney Kessel maar zijn liefde voor boogie en rock was groter dan die voor de voorziene jazzcarrière. Pas toen Johnny Copeland hem in ‘92 uitnodigde voor enkele opnamen in New York, sloeg de vonk pas echt over. Neil richtte er zijn Healers op en werd al snel een vertrouwd gezicht in het bluescircuit van Manhattan.

Organisator en clubeigenaar Billy had vanavond gelukkig het lumineuze idee om zijn zaal tot de helft te herleiden, wat meteen een gezellige en intieme sfeer creëerde. Er kwamen slechts een handvol fans opdagen, maar Black leek hier geen moer om te geven. Zijn muziek is diepgeworteld in de aloude Texastraditie en met een uiterst krachtig performen straalt hier een zelfverzekerde gitaarvirtuoos. Deze imposante halflangharige muzikant staat inmiddels dertig jaar op de planken. Neil Black had een nieuw album te promoten. ‘Sometimes The Truth’ is zijn zevende voor het Franse label DixieFrog. Black kreeg vanavond backing van bassist Kris Jefferson en van de Parijse drummer Vincent Daune.

Dat Neil de traditionele blues niet schuwt, bleek hier alvast uit enkele akoestische pareltjes. Zo schoot hij de avond op gang met ‘Built For Comfort’, een oude klassieker van Howlin’ Wolf. Met ‘That’s How I Got To Memphis’ van Tom T. Hall houdt Black moeiteloos de aandacht vast tot hij de elektrische gitaar omgordt. Hij wisselt heel wat recente songs uit het nieuwe album af met oud materiaal en opmerkelijke covers. Zo waren ‘Evil’ en vooral ‘Handful Of Rain’, dat de donkere New Orleans-magie dwars door ons beenmerg ramde, hoogtepunten uit het gelijknamig album uit 2007. Op ‘Gringo Bring Me Your Guns’ refereert Black naar zijn afkomst nabij de Mexicaanse grens, al ontbreken hier toch wat ijdele klanken van een accordeon. De Texas-boogie ‘Mississippi Doctor’, wordt dan op zijn beurt sterk begeesterd door heerlijke slidegitaar. Black sloot de eerste set knap af met Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’, dat een geweldige drumbeat herbergt en waar de driekoppige band naar hartenlust soleert.

Na een korte pauze komt Blacks Texaanse gitaarstijl volledig tot zijn recht. Sterke originele instrumentale composities waren vooral ‘Chicken Shack Boogie’ en de sterke vibratie in ‘Buda, Texas Boogie’. Hij dreef de sfeer naar een ultiem hoogtepunt dat de zaal niet meer zou verlaten. Na iedere track vraagt Black dan ook volmondig ‘Do you want a fast song, or a slow one?’ De keuze was hier navenant en met een geweldige kruissnelheid razen ze door de set. In ‘Goodbye Baby’, ook al uit zijn recentste release, hield hij gelukkig het wah-wahpedaal in bedwang, net als in de ode aan zijn moeder ’Somebody Call Mama’. ‘Slow Blues’ was zowaar een zeldzame trage en op ‘Working On The Highway’ kreeg het trio versterking van harpist Tony Joe Gardner. Opmerkelijkste cover was misschien wel ‘I Can See Clearly Now’, oorspronkelijk van reggaelegende Johnny Nash. In ‘Jail In San Antonio’, uit het album ’Lonesome Man’, combineert Neal uitstekende lyrics met alweer overweldigende riffs. Hij heeft overduidelijk de binnenkant van deze gevangenis niet gemist.

De bisnummers waren een aaneenschakeling van feestelijke instrumentale nummers, waar snel uit bleek dat de weinige maar dolgedraaide fans geen genoegen namen met een paar tracks. Neil Black nipte een zoveelste keer aan zijn whisky, smeerde de stembanden en zette het feest verder met ‘Do The Hip Shake’ van Slim Harpo. Drie uur lang was Neil Black ‘The Master of High Voltage Texas Boogie Blues’. De temperatuur deed ons onvoorwaardelijk terugdenken aan The Lone Star State, maar De Blauwe Wolk stond alweer garant voor een gekke muziekbelevenis. Guinness is Good For You!

Philip Verhaege

reageer op dit artikel

 

    
      foto's: © Philip Verhaege   

       ___________________________

      
koppelingen:
         -
site De Blauwe Wolk

       - MySpace Neal Black


















































 


























 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.