King King
Le Montmartre, Elsene - 4 december 2011

De sfeer in Le Montmartre heeft iets weg van de jaren '50. Maar dan zonder de ziel van het artistieke te verwaarlozen. Aan de muren hangen zelfs talloze schilderijen van het vaste cliënteel. Toch is dit een studentencafé, waar goede muziek primeert en schoon volk je met de glimlach een goede pint aanreikt. Het achtergelegen lokaal is omgebouwd tot een concertzaal die een tomeloze sfeer uitademt en een geweldige akoestiek herbergt. De formule is uniek en aanlokkelijk, of wat dacht je van 12 euro inkom, inclusief drie drankbonnetjes. Inmiddels heeft uitbater Didier De Bie vier live-cd's uitgebracht: de befaamde 'The Montmartre Collection'.

Zonder GPS zou ik nu waarschijnlijk nog rondjes draaien in Ixelles (Elsene). We waren ruimschoots op tijd vertrokken en hadden dus tijd zat voor wat geestrijk gerstennat. King King dus, het project van Alan Nimmo, u weet wel, de helft van het uit Glasgow, Schotland afkomstige duo The Nimmo Brothers (met broertje Stevie). Het zaaltje zat afgeladen vol. Lindsay Coulson (bas), Johnny Dyke (keyboard), Graig Blundell (drums) en Alan Nimmo als zanger-gitarist kwamen het nieuwe album 'Take My Hand' promoten. En net zoals op deze release trapten ze af met 'Lose Control'. Op kruissnelheid stelden ze hun album bijna integraal voor, op een zeldzame uitzondering van het funky getinte 'Western Time' na. In 'Don't You Get The Feeling' zong Alan zelfs zonder microfoon, wat voor een uiterst relax sfeertje zorgde. Net als de zeldzame ballade 'Feels Like Rain', origineel van John Hiatt, was dit een zeldzaam rustpunt. In 'Take My Hand' kroonde Alan zichzelf tot King van de wah-wah-pedaal. Na een korte pauze zette King King de keet nog eens in vuur en vlam met 'Six In The Morning. Alan raakte nog meer onder stoom toen het publiek luidkeels en met handgeklap 'Broken Heal' ging begeleiden. Een kanjer van een song. De band King King is als het ware de exponent van de moderne bluessound. Net zoals het schitterende 'Old Love' - origineel van Eric Clapton en Robert Cray - en een ware hommage aan 'mon frère', zoals Alan het graag zelf verwoorde. De song groeide langzaam naar zijn climax toe, en Alan draaide de volumeknop van zijn Fender Telecaster volledig naar links. Volumeloos, uitgesponnen, ingetogen en met een zekere kuisheid was dit absoluut het hoogtepunt van de avond.

En met het stomende 'Mr. Highway Man' van Howlin' Wolf kon dit exclusieve concert zich geen betere afsluiter wensen. Hijgend, puffend en drijfnat wist Alan Nimmo ons te blues toe te vertrouwen. Hij ademt werkelijk deze sound in en uit, en dat merk je werkelijk in elke noot die hij speelt. Nimmo kan in enkele minuten zowel zijn gitaar intiem laten klinken als stoer doen bulderen. Heerlijk! Zijn soulvol stemtimbre is zelfs warmer dan een Schotse sauna. Als 'encore' dansten de dolgedraaide bluesfans ongecompliceerd op Stevie Wonders 'Sir Duke'.

Na een korte babbel vertrouwde Alan Nimmo ons toe, dat The Nimmo Brothers binnenkort afreizen naar Texas, om er een nieuw album in te blikken. Wij zijn alvast benieuwd.

Philip Verhaege

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

 

    
      foto's: © Philip Verhaege

       ___________________________

      
koppelingen:

       - website Le Montmartre
       - website King King
       - MySpace Nimmo Brothers



























































 

 

 

 

 

 

 

 

 



 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.