|
|
||
|
|
Met de 'Mojo' van Muddy neemt de band een kortstondig afscheid van het publiek, het definitieve einde volgt na een mooie finale met 'You Really Got Me', 'Bule Bule'(!) en een rock-'n-roll(-er), waarvoor Dennis zijn podiumstek verlaat en kiest voor een opstap naar de dichtstbijzijnde tafel. Volgende maand kunnen we de oordopjes alvast thuis laten, On The Road gooit het over een andere boeg met Paul Reddick, bijgestaan door 'Miss' Roxanne Potvin. Onze bril echter… Patrick Lagae
|
foto's: © Francis Decrocq
__________________
|
Naar
aanleiding van het dertigjarige bestaan van de oer-Britse showband Nine
Below Zero rakelde stichter-bezieler Dennis Greaves twaalf composities
samen om deze vervolgens te bundelden in de release van 'It's Never Too
Late' (2009). Samen met 'brothers in arms' Gerry McAvoy, Brendan O'Neill
en Mark Feltham toert hij onverdroten doorheen Europa, alsook ver
voorbij de buitengrenzen van het continent. Net voor het eenmalige
optreden in België reed het muzikale vehikel een wiel af en moest de
groep ter elfder ure op zoek naar een vervanger voor de plots ziek
geworden Feltham. Via de Belgische begeleider kwamen ze uit bij Jeffrey
Thielens, harmonicaspeler bij de Oost-Vlaamse rockabillygroep 'Hometown
Gamblers'.
De
invaller profileerde zijn aanwezigheid, wanneer de gelegenheid zich
aanbood, aan de hand van meerdere harmonicasolo's, maar evengoed via
zijn conversaties met het publiek. Alles bij elkaar heeft hij de
toeschouwers uitgebreider aangesproken dan de rest van de band samen.
Toen de Britten de bühne afstapten om zich te scharen in de buurt van de
(cd)promostand, bleef hij netjes op het podium met als doel het publiek
op te hitsen en het aan te zetten tot het scanderen van een bisnummer.
Met succes trouwens. In plaats van één nummer telden we er uiteindelijk
drie. Het spreekt voor zich dat het wegvallen van Feltham niet te
omzeilen beperkingen met zich meebracht, anderzijds viel het op dat
vooral Gerry er op toezag dat Jeffrey zich behoorlijk goed in het geheel
kon inpassen, aan de hand van niet altijd even discrete aansturingen.
De
opbouw van de set bleef binnen het klassieke patroon, met een duidelijk
hoger energiegehalte tijdens het tweede gedeelte. Veel eigen nummers,
omkaderd met klassiekers van ondermeer Little Walter ('Boom Boom') en
Johnny 'Guitar' Watson ('Looking Back'). Halfweg het eerste gedeelte
slaat de muziek voor een eerste keer goed aan bij het publiek, dat
gewillig ingaat op de uitnodiging om in te vallen met 'Hey, Hey'. Na de
pauze komen we al vlug in een stroomversnelling terecht en denderen we
van de ene in de andere waterval. De oudgedienden van de Rory Gallagher
Band lijken bijlange niet uitgeblust, maar aan decibels ontbreekt het
evenmin. Voor sommigen misschien een tikkeltje te lawaaierig. Bovendien
had Gerry de volumeknop van zijn basversterker iets te gul in wijzerzin
gedraaid, met een steeds wederkerend gedreun tot gevolg. Halfweg het
optreden een pauze inlassen heeft zo zijn voordelen, tijdens de tweede
set klonk de bas al een stuk beter, weliswaar op het randje af.