|
|
||
|
|
Als begeleidingsband had Super Chikan The Marino Noppe Band bij, met – verrassend – Marino op bas, Willy de Vleesschouwer op gitaar (Bart Demulder bleek vanavond bezet) en Erik Heirman achter de drums. Je voelde zo dat deze combinatie een winner zou zijn. Na een instrumentale opwarmingsronde kon Super Chikan zich volledig geven en het publiek bespelen. In geen tijd toverde hij de Loods om tot een dampende, zwoele juke joint. Doe het maar eens na met een buitentemperatuur van -10°C! Aan nummers had James geen gebrek. We kregen een bloemlezing uit zijn tot nu toe zes verschenen albums. Zijn songs zijn gedrenkt in de grote deltabluestraditie en hij bracht ze met zoveel passie en speelvreugde dat het niemand onberoerd liet.
Wim Huybrechts *** In BTTR 83 (eind april) publiceren we een interview met Super Chikan! |
foto's: © Ronny Van Casteren ___________________________
|
We
herinneren ons het (Ge)Varenwinkelfestival van 2008 maar al te levendig.
De bij ons nog relatief onbekende James 'Super Chikan' Johnson sloot
toen af. In een mum van tijd zette hij de tent in vuur en vlam met zijn
aanstekelijke, dansbare deltablues. De man palmde het publiek moeiteloos
in en presteerde het om zijn bisronde langer te laten duren dan zijn
eigenlijke optreden. Nu, vier jaar later, was diezelfde Super Chican te
gast in de Loods in Aarschot. Het voltallige (Ge)Varenwinkelbestuur en
sympathisanten waren natuurlijk op post evenals een hele schare
bluesliefhebbers die deze kans niet wilden missen om de man nog eens aan
het werk te zien.
Blues,
funk of slow tempo… Variatie was troef. James mixte het allemaal door
zijn Super Chikanmolen en het sloeg aan. Van de eerste set onthielden we
vooral het soulvolle 'Ain't Nobody' uit zijn nieuwste cd 'Chikadelic' en
zijn eerbetoon aan Jimmy Reed met diens 'What You Want Me To Do'. Na de
pauze stak hij nog een tandje bij. De verschroeiende boogie met flarden
van John Lee Hookers 'Boom Boom' was veruit het hoogtepunt van deze
avond. Perfect geruggesteund door Marino, Erik en Willy zweepte James
het publiek op. Met Willy vocht hij menig gitaarduel uit en het is
nauwelijks te geloven dat beiden voor het eerst samen speelden. Met een
humoristische knipoog tussen de nummers door, een hanekraai hier en daar
en het veelvuldige kreetje 'somebody's got to shoot that thing' toonde
Super Chikan zich als de meest bekwame entertainer. Behalve een
begenadigd muzikant bleek hij ook een meester in het bespelen van het
publiek. Niet in het minst door de in het oog springende customgitaren
die hij eigenhandig in elkaar steekt. En er zijn enkele 'beauty's' bij,
zoals zijn Winchestermodel, of zijn uit een sigarenkist getunede
slidegitaar. Dit alles maakt de man speciaal. Hij beweert van zichzelf
één van de laatste der originele deltabluesmuzikanten te zijn en wie
zijn wij om dit tegen te spreken?
Dit
was een geslaagde bluesavond met een passioneel artiest die zijn muziek
ongecompliceerd en eerlijk ten gehore bracht. 'Hartverwarmend' was het
woord dat mij na afloop te binnen schoot. En gezien de Siberische
temperaturen buiten, kon iedereen deze muzikale warmte best appreciëren.
We vermelden nog graag de band van Marino Noppe, die de nummers perfect
aanvoelde en zo de symbiose tussen muzikant en begeleiding mooi in de
verf zette. Wat mij betreft, mag deze combinatie in de toekomst – met
het oog op de nakende festivalzomer – zeker een vervolg krijgen. De
lachende en tevreden gezichten van de huiswaarts kerende menigte
bevestigden enkel mijn stelling. Zeker voor herhaling vatbaar!