|
|
||
|
|
Slecht 34 reservatie waren vooraf ingetekend, zodat Billy het concert in het café liet doorgaan. Uiteindelijk daagden heel wat meer enthousiaste bewonderaars op, zodat de keet afgeladen vol zat en wij ons in Rosa's Lounge of Blue Chicago waanden. De Little Boogie Boy Bluesband verblijdde de aanwezigen met een warming-up en bracht genadeloos 'Loving You Is The Best Thing That Happened To Me', dat moeiteloos overging in Willie Dixons 'My Babe', dat op zijn beurt uitmondde in een gitaarsolo met een 'When The Saints-thema.
Met een volledig Chicagogetinte bluessound, bleek de tweede set van meet af aan heel wat krachtiger. The real deal, als het ware. Primer bewees hier nog steeds een uitstekende gitarist te zijn en liet zich zowaar verleiden tot doorspekte slidegitaar op trage bluesnummers als 'Call Me John Primer' en 'I Called My Baby On The Telephone'. Perfect wisselde de band deze songs met 'Last Night' van Little Walter, 'I Called Baby' en nog een paar classics uit zijn Muddyperiode zoals 'I'm Ready' en het onvermijdelijke meegekeilde 'I Got My Mojo Working', dat volgens de regels van de kunst werd gespeeld. En met dit laatste nummer sloot John Primer het eigenlijke optreden af.
Philip Verhaege |
foto's: © Philip Verhaege ___________________________
-
website De Blauwe Wolk
|
D
Primer zelf opende zijn eerste set met 'You Don't Have
To Go', dat naadloos overging in 'You Left Me With A Broken Heart'. Het
laconieke haalde bijwijlen de bovenhand op de diversiteit van de setlist,
die obscuur origineel materiaal met verassende covers afwisselde. Primer
was ooit de laatste gitarist bij Muddy Water en katapulteerde ons terug
naar die tijd met 'Mannish Boy' en het zeer funky 'Since I Met You
Baby', origineel van Ivory Joe Hunter. Met de snelheid van een op hol
geslagen paard raasde John Primer door een wel heel korte set. 
Zijn fans schreeuwden om meer en kregen overduidelijk
meer. John Primer amuseerde zich in de encores en de leuke wisselwerking
met het publiek zoals in 'Hey! Hey! The Blues Is All Right'. John
was al een tijdje in de kleedkamer toen uitzinnig geworden dronken
bluesfans hem nog een laatste keer op het podium kregen. Hij rondde de
avond ruim na middernacht af met een onverbloemde en uitermate
schitterende versie van Albert Kings